Na zo’n 5,5 jaar pak ik deze blog weer op. Inmiddels zijn wij ouders geworden van nog een zoon Lev. Helaas is Lev ook geboren met hypertrofische cardiomyopathie, dezelfde hartspierziekte die Daan had. Óók Lev heeft inmiddels een donorhart gekregen.

Na een spoedkeizersnede was je daar eindelijk. Onze Lev!

Een puntgaaf mannetje van dik acht pond. Je wordt meteen meegenomen en er wordt verteld dat ik je zo weer ga zien.

Bram komt terug met Lev op de ok en ik geef je wel 100 kusjes terwijl de gynaecoloog mijn buik aan het hechten is. Daar gaan jullie weer. Tot zo lieverds!

Op de uitslaapkamer zie ik jou en Bram weer. Wat is hij mooi Bram, dat hebben we goed gedaan hé.

Je hebt al lange goudblonde haren net als je grote broer had als baby.

We mogen weer naar de kraamafdeling en ik voel me een beetje wazig van de morfine die ik heb gekregen. Ik ben zo gelukkig. Zo blij dat ik geen pijn meer heb en dat Lev er is.

Bram zegt; ik moet nog wel even wat vertellen. Lev heeft het moeilijk gehad na zijn geboorte. Een apcar-score van 1-5-7.

Ik schrik er een beetje van. Daan had ook een slechte apcar-score, dat was natuurlijk vanwege zijn hartje en de zware bevalling toen.

Gelukkig gaat het nu weer goed met hem hé, zeg ik. Iets later op de dag zegt Bram tegen me; ik wil dat ze een echo van zijn hartje maken Merel. Ik ben het met hem eens, dat gaan we zo zeker vragen als we de verpleegkundige weer zien.

Het is niet persé nodig hoor wordt er gezegd.

Wij zeggen dat we het heel graag willen, gewoon om te weten dat alles goed is, en we thuis met een gerust hart kunnen genieten.

Maandagmorgen komt de kinderarts binnen op de kamer met een echo-apparaat. Hij heeft destijds ook Daan zijn hartafwijking gezien met een echo. Ik hoor hem zeggen; ik maak me geen zorgen, jullie hebben prachtige echo’s gehad in de zwangerschap en het gaat allemaal zo goed! Ik bevestig dat en vertel dat er ook veel genetisch onderzoek is gedaan de afgelopen jaren.

Hij zegt dat hij nog even iets moet ophalen en zo weer terug is.

Ik zeg tegen Bram; toch fijn dat hij dat net zei hé, Bram knikt.

De dokter komt weer terug op onze kamer en pakt het apparaat, hij zet deze op Lev zijn borst en ik hoor hem zeggen; potverdomme. ongelooflijk zeg. Hij heeft het ook.

Ik kijk Bram aan en het voelt alsof de wereld vergaat. Ik schreeuw het uit; Nee nee wat erg, is dat echt zo? Dit kan niet.. Bram

Wat erg..wat erg. Bram begint ook te huilen en pakt me vast.

Dokter van Unen zegt dat hij het niet kan geloven. Jongens hoe is dit mogelijk. Hoe kan dit? Ik vind dit zo erg.. we gaan dit tot in de puntjes uitzoeken. Hij komt naast m’n bed zitten en pakt m’n hand vast. Ik vind dit zo erg voor jullie.