Na 3 weken, toch opgenomen.

Na heel wat weken lang huilen, melk terug geven, pijn in je buik te hebben. Ben je dan nu opgenomen.

Gister avond kwam mijn vriendin naar ons toe, zodat zij even Sam kon vasthouden en wij eens heel even het huis schoon konden gaan maken. Ik was natuurlijk weer eens heel de dag aan het huilen, want het is toch al een paar weken dat Sam best wat huilt, niet zomaar huilen maar krijsen.

Vrijdag was voor het eerst dat ik zelf het gehuil niet meer kon handelen, en in de schuur ben gaan zitten tot Stoyko thuis kwam (Sam lag veilig in zijn box, warm en geen honger) Tuurlijk daar voor had ik ook wel een gedacht SAM IK ZET JE NU IN DE POLDER STOP MET DAT GEJANK. Maar vrijdag was dan echt de druppel, vanaf vrijdag heb ik sam ook niet meer vast gehouden, ik kon het niet meer.

Op vrijdag kwam ook de fysio voor Sam voor zijn voorkeurshouding. En zelfs de fysio schrok van het gekrijs, ze had zelf een huil baby gehad en herkende dit heel erg. Vrijdag middag moesten wij ook naar de kinderarts en die zei; jullie doen het goed hou even vol. Maar het hele weekend was het krijsen.. we zijn op.

Maandag op zondag nacht ging sam om 01:00 heel hard krijsen, en ik kreeg het warm, korte ademhaling, alles in me lichaam begon te trillen. Maandag overdag krijste sam weer heel veel, ik weer contact met de kinderarts, huilend aan de telefoon dat we sam niet stil kregen. De kinderarts zei jullie doen het goed jullie kunnen dit!

Maandag avond op dinsdag nacht tot 02:00 met sam bezig geweest!

Dinsdag weer het zelfde verhaal, heel veel huilen. Deze 2 weken dat sam zoveel huilt, huilde ik natuurlijk mee. Dinsdag middag gingen we naar de osteopaat, ook daar heeft Sam alleen gehuild, behalve in de auto daar was hij stil. Eigelijk is sam altijd alleen stil in de auto. Maar rondjes rijden doen we niet al te vaak, want we willen dat hij gewoon stil word bij ons, door ons, dat een knuffel of even in de draagzak, of de Karp methode genoeg is.. de osteopaat zei dat z’n middenrif, zijn maagje en zijn darmpjes best wel gevoelig zijn. En dat we over 1 week terug kunnen komen zodat ze dat ze daar aan kan gaan werken.

Ieder geval, dinsdag avond kwam mijn vriendin om te helpen! Die zei Lies alsjeblieft bel de arts, er is iets niet goed! Zo krijsen hij heeft echt pijn! Mijn man had ook al paar keer aangeven dat ik moest bellen. Maar dan voelde ik me zwak, die kinderarts zal wel denken; wat een lozer moedertje is dat. Dat dacht ik! Maar me vriendin zei Lies kijk hoe Sam schreeuwt dit is niet goed. Dus ik belde naar de kinderarts, die zei ik kom nu naar jullie huis, we wonen toevallig op het zelfde dorp!

De arts heeft met ons gepraat, omdat jullie moe zijn, reageert Sam daar ook op door te huilen, het is een baby, dus hij kan niets anders, hij heeft stress en jullie ook. Natuurlijk heeft hij pijn, en de koemelk allergie helpt ook niet mee. maar er moet ook ruimte zijn voor die pijn! En jullie reageren op elk huiltje door dat jullie moe zijn heb je kans dat sam nog harder gaat krijsen. Ik wil Sam opnemen nu, zodat jullie een nachtje kunnen slapen. Maar ook zodat Sam even zonder stress zit. Maar ik wil dat jullie vanavond wel naar huis gaan! Allebei gaan slapen. Dat was is het aller moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Me kleine Sam “achterlaten”.

Wij zijn om 22:00 naar het ziekenhuis gereden, om Sam te brengen. Wat een lieve zusters in het ziekenhuis maar wat had ik het moeilijk, ik heb hele tijd moeten huilen. De zuster wilde dat we niet te lang beleven en naar bed gingen, sam kreeg een bedje, z’n pacco zak aan en de zuster zou nog bij hem blijven tot hij in slaap zou vallen.

Heel de weg heb ik gehuild, ik faalde als moeder, waarom kan ik me lieve Sam niet troosten? Komt het gekrijs door mijn? Wat ben ik voor een k*t moeder? En laat ik hem ook nog eens achter? Slechtste mama ever. Zo voel ik me, heel de nacht, en vandaag.

Ik heb om 0600 gebeld hoe het ging met Sam. Sam had net melk gehad en had alles terug geven, en best wat gehuild. Dus hij is daar toch niet helemaal voor niets. Ik ga zo douchen en snel naar me lieve Sam, alleen de kinderarts zei; je bent morgen waarschijnlijk heel moe. En dat klopt ik ben vandaag dood op. En de dag begin pas..