Mogen we naar huis??

Normaal gesproken moet je gemiddeld 3 nachten in het ziekenhuis blijven na een keizersnee. Sommige moeders langer en sommige moeders korter. Aangezien dat ik de volgende dag na de keizersnee al kon douchen en mijn kind in bad kon doen hadden ze eigenlijk geen reden om mij 3 dagen daar te houden en de verloskundige stond hier ook versteld van. De kinderarts gaat Mila Marie vannacht onderzoeken en als zij goedgekeurd wordt, dan heeft zij groen licht. De gynaecoloog komt tijdens zijn ronde en als ik ook groen licht krijg mag ik ook naar huis.

Om 4.30 uur is de kinderarts langs geweest en heeft Mila Marie goedgekeurd, dus zij mag naar huis, maar ik heb nog geen bevestiging dus ik juich nog niet te hard Het ziekenhuis heb ik nu wel gezien dus wat mij betreft wil ik wel weg. Maar de zuster had al aan mij gezien dat ik geen 5 minuten stil kan zitten en zij zei al dat het beter was om nog een nachtje te blijven. Pffff mens, mond dicht joh, laat mij lekker naar huis gaan, ik hou mijn gemak wel!

Mijn moeder had vannacht ook nog in het ziekenhuis geslapen maar had een afspraak staan en is om 7.00 uur al vertrokken. Als ik al naar huis mocht zou dat toch pas in de middag zijn want eer dat ze daar de ontslagpapieren en alles klaar hebben dan ben je een halve dag verder want vlug zijn ze niet daar. Gister was mijn moeder even op en neer naar huis geweest om wat spulletjes te halen en ze had haar auto in de parkeergarage gezet, alleen wist ze niet meer waar dus die heeft vanochtend vroeg de halve parkeergarage af moeten zoeken. Wat een muts he?!

De zuster die mijn ontbijt kwam brengen vroeg elke keer als zij eten of drinken kwam brengen hoe het ging. Dus ik zei dat ik misschien naar huis mag en zij zei dat ze al op de lijst had zien staan dat ik vandaag met ontslag zou gaan. Maar ik moest wel mijn mond dicht houden dat ze dat gezegd had. Ik kon wel een gat in de lucht springen! Heerlijk! Ik zeg niks hoor zuster! Heb wel mijn moeder gebeld dat ik op de lijst stond voor ontslag dus mijn moeder zou hier rekening mee houden.

Mila Marie heeft om 8.45 uur haar fles op en ik mocht zonder toezicht douchen. Wat fijn, zonder pottenkijkers. Niet dat ik dat erg vind, die zusters zullen genoeg mutsen gezien hebben en we hebben allemaal hetzelfde, maar ik vind het wel fijn om op mijn gemak te douchen zonder dat er iemand bij staat die weer naar de volgende patiënt moest. Ik moest wel beloven dat ik op de stoel ging zitten. “Ja beloofd!”

Koekkoek, wat denk je zelf? Dat ik met mijn muts op die stoel ga zitten waar er nog meer op gezeten hebben…? Gisteren MOEST ik wel, maar nu niet. De douchedeur op een kier zodat ik mijn meisje in de gaten kon houden maar die lag heerlijk te slapen. Ik denk dat ik wel een uur onder de douche heb gestaan. Heerlijk mijn haren gewassen en lekker gedoucht. De zuster kwam tussendoor een keer kijken want die vond dat ik wel heel lang onder de douche stond. En ik zat natuurlijk niet op de stoel…… Oh shit, nu moet ik een smoes verzinnen…. “Ja, ik heb de hele tijd gezeten hoor, maar nu moet ik even al het schuim van me afspoelen en dan ben ik klaar.” Zou ze me geloven? Na het douchen ben ik lekker op bed gaan liggen en om kwart voor 12 kwamen de artsen visite doen. YES, ik mag ook naar huis! Meteen mijn moeder gebeld dat ik ook naar huis mocht en ze kon mij om 2 uur ophalen. Verder heb ik de kraamverzorgster gebeld, die moest ik bellen zodra we uit het ziekenhuis wegreden dan zou ze mijn kant op komen. Mijn tante heb ik gebeld en gevraagd of ze om half 3 bij mij kon zijn met de hondjes. En mijn vader heb ik gebeld, die vond het ook fijn dat ik naar huis mocht.

Van mijn nagelstyliste en haar moeder had ik gisteren een prachtig stel kleren met bijpassend mutsje en slofjes gekregen én een jas. En dat moest Mila Marie natuurlijk aan toen we naar huis gingen. Ik ben ruim op tijd begonnen met haar om te kleden en op het moment dat mijn moeder mijn kamer binnen stapte was ik al 10 minuten bezig met haar jasje aan doen. Een lekkere dikke winterjas, en het kind werkt niet mee. Het zweet stond op mijn rug. Mijn moeder is ook nog bezig geweest en eindelijk na veel moeite hebben we het jasje aangekregen. Hopelijk gaat dat de volgende keer wel iets makkelijker. Bepakt en bezakt. ik in de rolstoel met de maxicosi met Mila Marie er in op mijn schoot reden we naar de balie. Mijn moeder sjouwde zich een bult met alle tassen. Ik had natuurlijk een hoop kleren bij voor mij én Mila Marie, want ja, al die kleertjes voor haar hebben we natuurlijk niet voor niks gekocht en moet ze wel aan krijgen. Bij de balie bleken de ontslagpapieren nog niet klaar te liggen.

Mijn moeder flapte er al uit dat ze ze dan maar op moesten sturen maar dat ging natuurlijk niet want er zat ook een brief bij voor de kraamverzorgster. En toen keken ze in de computer en was het er ineens wel. Gelijk uitgeprint en nu wegwezen! Aangezien we dus heel veel spullen te sjouwen hadden liep er een zuster mee om alles in de auto te krijgen, zodat mijn moeder maar 1 keer hoefde te lopen.

En toen zaten we in de auto onderweg naar huis.

Wil je weten hoe mijn kraamweek was?

Dat vertel ik in mijn volgende blog!