Mislukte ruggenprik.

De 2e keizersnede. Wat zo mooi had moeten wezen eindigde in een nachtmerrie. 

Bij ons eerste kindje wilde de bevalling niet vlotten en moesten we uiteindelijk een keizersnede. Ik kijk er met een super gevoel op terug. Het was echt in 1 woord geweldig! Ik heb via een spiegel alles mee kunnen kijken. Daarom zag ik ook niet op tegen de 2e keer, moest helaas wel weer een keizersnee worden maar goed, dat vonden we prima. 

Het enige verschil was, ik kwam nu lopend het ziekenhuis is en mocht direct plaatsnemen in 'onze kamer,  even wachten werd ik naar de OK gereden. Ik had afgesproken dat ik net als bij onze oudste graag weer nee wilde kijken. Prima, kon geregeld worden. Eerst alleen even de ruggenprik, oh ja dat zou ik haast vergeten, hij werd gezet door een jongeman in opleiding. Ook prima, niks op tegen. Als het maar goed gaat. Ik moest gaan zitten met mijn hoofd naar mijn knieën, 1 2 3 daar komt hij hoorde ik nog. Ah wat deed dat zeer, een scherpe pijn sneed door mijn rug en trok ook naar mijn zij. Ik zag alles bewegen en zei nog ik ben duizelig leg ne neer. En ja hoor, ik viel flauw op die tafel. Dat dat zo'n pijn deed kon ik me eigenlijk niet voorstellen. Maar goed, ik lag op de tafel en na wat testen om te kijken of de ruggenprik in gewerkt was konden ze beginnen. Het gekke was dat ik tijdens die testen geen pijn voelde maar wel voelde dat ze iets deden, maar door alle adrenaline na dat flauwval avontuur denk ik dat ik het gewoon weggestopt heb. 

Ik weet dat ik tegen mijn man zei, ik vertrouw het toch niet hou me in de gaten. 

We gaan beginnen hoorde ik, incisie wordt gemaakt. Op dat moment  voelde ik een niet uit te leggen pijn door mijn onderbuik, van het 1 op het andere moment had ik zoveel pijn dat ik gelijk buiten bewustzijn raakte. Ik schreeuwde STOP alsjeblieft STOP dit kan niet dit is ondragelijk. Echter er luisterde niemand, ze praten tegen mijn man en tegen elkaar. Ik riep ik schreeuwde maar niemand luisterde. Tot ik op een gegeven moment de gynaecoloog hoor vragen aan de anesthesist gaat alles goed met mevr want haar tenen bewegen, dat moet niet kunnen. 

Nee dat moet inderdaad niet kunnen en waarom luisterde niemand net? Ik ben misselijk, ik wil slapen. Er wordt gepraat tegen me, ik geef antwoord, in gedachten dan want niemand hoorde me al die tijd. 

Ik krijg een masker op mijn neus met lachgas, ik voel me euforische.  Ik ben blij, de pijn is weg. Ik wil mijn kind zien! Al snel wordt er een warm propje op mijn borst gelegd, een dochter hoor ik! Mijn man verteld vol trots haar naam. 

Ik ben blij, het is over. Maar dit? Dit wil ik nooit maar dan ook nooit meer. Ik eis mijn man te beloven dat het volgende kindje geadopteerd wordt. Dat is goed schat zegt hij. 

Hoe kon dit zo gruwelijk mis gaan? We hebben er nog vele gesprekken over gevoerd in het ziekenhuis. Ze waren echt heel lief, het hoofd van de afdeling anesthesie verteld ons dat de ruggenprik scheef gezet is waardoor ik niet goed verdoofd was. En laten ze nou net aan de andere kant begonnen zijn met de incisie. Ik heb overigens maar heel even liggen 'roepen' in mijn beleving natuurlijk veel en veel langer. 

En weet je wat het leukste is? En aantal jaren later raak ik 'onverwachts ' zwanger van een pracht van een zoon. Weer een keizersnede. Ik zag er zo tegenop. Maar wat ging dit goed en wat was dit zo bijzonder om weer mee te maken. 2 keer ging het goed, 1 keer niet, het was pech. Dikke pech. Maar ik ben zo blij met de 2 ervaringen dat het wel goed ging. Het is goed zo, ik kijk naar onze 3 kinderen en geniet. 

Was dit het waard? ZEKER😊