Mijn zoontje heeft een bijzonder voetje

Een klompvoet is een aangeboren afwijking van de stand van de voet. Omdat er in Nederland per jaar ruim 200 baby’s met klompvoetjes geboren worden, betekent dit dat er elk jaar dus ook ruim 200 nieuwe ouders bijkomen die een kindje verwachten met 1 of 2 klompvoetjes. 200 ouders die met vragen zitten, tips willen of die ervaringen willen lezen van anderen. 

Tekst gaat verder onder de foto.

Ik ben één van die moeders waarvan haar kindje een klompvoetje heeft. Ik wil graag mijn ervaring delen met jullie.

Ik was zwanger van ons derde kindje, ons mooiste cadeautje! De weken gingen erg snel, met 2 zoontjes van toen 5 en 1,5 jaar kon dat ook niet anders. De eerste echo’s waren goed, inmiddels wisten we ook dat we een derde zoontje zouden verwachten, superleuk! Zo gingen we ook nietsvermoedend naar de 20-weken echo. Lachend kwamen we de spreekkamer binnengelopen. Hier en daar maakten we wat grapjes totdat de verloskundige van het ziekenhuis steeds stiller werd en zelfs even stopte met de echo. 

Uiteindelijk gaf de verloskundige aan dat ons kindje waarschijnlijk een afwijking zou hebben aan zijn rechtervoet. "Huh wat, afwijking, hoezo?", zeiden wij. We werden in één klap teruggehaald naar de realiteit en het gelach maakte plaats voor serieuze praat. Dit hadden we niet aan zien komen, hier hadden we geen rekening mee gehouden. 

De verloskundige mocht het nog niet definitief zeggen, maar ze had een vermoeden dat er sprake was van een klompvoet. Ik haalde meteen van alles door mijn hoofd en maakte me veel zorgen. Dan ben je ook nog zwanger, dus de hormonen hielpen ook niet mee. Een week later zouden we de tweede echo krijgen bij de gynaecoloog. Een week lang zaten we in onzekerheid, hebben ze het wel goed gezien? Zou hij verder wel gezond zijn? Je gaat dan googelen en vindt dan dat een klompvoet vaak in combinatie gaat met andere syndromen. Nu maakte ik me nog meer zorgen, dit had ik niet moeten doen.

En toen brak de dag van de vervolg-echo aan. De week met slapeloze nachten was voorbij. Wat een spanning. Gelukkig mocht mijn partner weer mee. Het was een lieve gynaecoloog die inderdaad aangaf dat hij een klompvoet had, maar verder zag hij er helemaal gezond uit. Het ging dus om een geïsoleerde afwijking. Dat wil zeggen dat de klompvoet nergens mee te maken heeft, dat de rest er goed uit ziet. Dus echt enkel de klompvoet waar iets aan te zien is.

Ook beantwoordde ze al onze vragen waardoor ze onze onzekerheid en zorgen weg nam. Wel kwamen we in aanmerking voor een vruchtwaterpunctie, omdat hij een klompvoet had. Maar omdat hij maar een klompvoet heeft, en de vruchtwaterpunctie niet zonder risico is, en onze nipt test met nevenbedingen ook goed waren, namen we het risico niet. We kozen ervoor geen vruchtwaterpunctie te doen.

Vervolgens hebben we een gesprek gehad met de orthopeed in het ziekenhuis van een klompvoetcentrum, die straks zijn klompvoet gaat behandelen. Na de geboorte zal hij binnen 7 dagen in het gips moeten. We hebben hier alle uitleg gehad. Al waren we zelf ook goed op de hoogte en hadden we veel ingelezen. 

Nu was het wachten tot Mylo geboren zou worden. Wij waren er klaar voor. Ik heb zelfs zijn kleding laten aanpassen (sokken van de pakjes af laten halen) en broekjes uitgekozen met veel rek, zodat het over het gips heen kan. Maar het bleek dat hij veel kleding gewoon aan zou kunnen.

Na een snelle bevalling van 2,5 uur is dan onze Mylo geboren met 38+4 weken op 25 augustus (zal maar niet zeggen dat de inleiding 3 dagen op zich heeft laten wachten tot ze überhaupt iets konden doen haha).  6 dagen later hadden we de eerste afspraak met Mylo in het klompvoetcentrum. 

De dag van de afspraak. De orthopeed heeft beide voeten gecontroleerd en allebei de voeten punten gegeven. Aan de hand van die punten kunnen ze zien hoe flexibel een voet is en hoe ernstig de gradatie is. Zijn klompvoet was gelukkig mooi flexibel, goed te corrigeren. Mylo werd meteen gegipst. Tijdens het gipsen gaf ik hem een flesje, zodat hij kon ontspannen. Hij zou 6/7 gipsjes nodig hebben en uiteindelijk een plaatselijke operatie. Daarna 23 uur per dag de brace aan 3 maanden lang en daarna tot 4 jaar alleen tijdens zijn slaapjes. Het is dus een heel traject wat je in gaat, maar alles om ervoor te zorgen dat het goedkomt met zijn bijzondere voetje. Best wel intensief. Want daarnaast heb ik nog 2 andere zoontjes rondlopen, dus soms was het wel pittig. Maar alles is goed gegaan.

Elke week ga je naar het ziekenhuis voor nieuw gips. Tijdens deze gipswissel mag je dan je kindje daar in bad doen en wegen. Telkens komt dan de orthopeed kijken en bepaalt dan de graden van de correctie van het voetje. Elke week wordt de voet iets meer naar buiten gecorrigeerd. Zorg dat je warme kleding bij je hebt voor de baby. Het gips is op het begin warm, maar koelt snel af. Hierdoor kan je kindje het koud krijgen. Na 24 uur is het gips opgedroogd. Van te voren een kruik in bed is ook fijn voor ze.

Mylo deed dit elke week super, ontspande door het bad en zijn fles melk en gaf geen kick. Hierdoor ging het gipsen ook steeds super. Uiteindelijk werd bepaald dat Mylo maar 6 gipsjes nodig had. Na die 6 gipsjes stond z’n voetje al goed. Alleen stond z’n voet wat spits doordat zijn achillespees te kort is. Deze halen ze dan door onder plaatselijke verdoving. Als ouder mag je hier bij blijven. Op het moment van doorhalen voel je die bepaalde trilling als je je kindje vast hebt. Ook dit deed hij weer super, maar natuurlijk niet zonder te huilen. Het is toch echt een bikkel hoor! Zo trots! Vervolgens blijft het gips 3 weken zitten zodat de achillespees weer kan aangroeien.

De gipsperiode is me erg mee gevallen. Het vervelende vond ik dat je niet lekker thuis kunnen badderen met hem. Oh wat keek ik daar naar uit. En wat ik wel erg vervelend vond, waren de mensen die naar je kijken, maar niks vragen. Zoals bij het consultatie bureau. Ze zien dan een klein baby’tje met gips. Je ziet ze verbaasd kijken naar je kindje en vervolgens kijken ze verbaasd naar mij met z’n bepaalde blik. Dan dacht ik echt: wat denk jij nou? Als ik mensen zo zag kijken, ging ik zelf uitleggen dat hij een klompvoetje heeft. En daarom in het gips zit.

Na de 3 lange weken mocht het gips er eindelijk af en kreeg hij zijn brace. Beiden voeten zitten dan vast in de schoentjes die dan verbonden zijn met een stang (een bar). Deze bar is dan ingesteld op een bepaald aantal graden. Zijn klompvoetje staat op 70 graden en zijn goede voetje op 40. Zijn 'goede' voetje moet ook in de brace om ervoor te zorgen dat zijn voetje gecorrigeerd blijft, zodat het niet terug groeit. Het is dan ook van belang dat je je dan ook houdt aan die 23 uur per dag. Dit moet je 3 maanden lang doen. Ik denk dat ik dit de minst intensieve periode vond qua ziekenhuisafspraken, maar ik vond het wel erg spannend. Zat de brace wel goed? En naar mijn idee kon hij nu niets meer met zijn benen.. Het was natuurlijk even wennen.

Ook deze fase van het traject viel me uiteindelijk mee. Mylo is een heerlijk makkelijk mannetje dat alles toe laat en het allemaal wel prima vind.  Z’n voetje zal altijd bijzonder blijven. Hij zal vast geen profvoetballer worden (al worden mijn 2 andere zoontjes zonder bijzondere voetjes dat ook niet haha). Maar goed, als hij maar lekker kan voetballen met zijn vriendjes, dat vind ik het belangrijkste. En wie weet verrast hij iedereen nog wel ;)

Ons zoontje is perfect, een vrolijk, lief mannetje met het mooiste en bijzonderste voetje ooit. En een klompvoet is geen stuk klomp aan zijn been. Hij had met zijn geboorte gewoon 5 tenen en gewoon een voetje. Maar ipv recht, stond deze naar binnen. That’s it!

En hoe het nu gaat met Mylo? Binnenkort deel 2!