Mijn verhaal over borstvoeding

Toen ik wist dat ik zwanger was, was ik er eigenlijk al direct uit: ik wil borstvoeding gaan geven. Ik vind dat echt iets moois! Ik wist nog niet hoe lang ik dit zou willen volhouden, maar sowieso de eerste 3 tot 6 maanden was het plan. Ik zag het al helemaal voor me, mijn kleine meisje overal en altijd kunnen voeden. ’s Nachts zou ze naast mij liggen in de co-sleeper, zodat ik haar gemakkelijk zou kunnen voeden. Natuurlijk had ik nagedacht over de consequenties die borstvoeding met zich mee brengt, zoals het kolven etc. Ik had me verdiept in kolfapparaten en kreeg ook een handige draadloze kolf van Goodlifehacks (https://www.goodlifehacks.nl/collections/all/products/draadloze-elektrische-borstkolf-roze)

Maar misschien had ik het toch allemaal iets romantischer gemaakt dan werkelijk het geval is…

Mijn bevalling is totaal anders verlopen dan verwacht. Hierover ga ik nog een aparte blog schrijven heel binnenkort! Lang verhaal kort: mijn bevalling is geëindigd in een spoed keizersnede.

Überhaupt had ik niet nagedacht over een keizersnede, laat staan een spoed keizersnede… Hierdoor veranderde dus ook alles omtrent borstvoeding, maar dat wist ik op dat moment dus niet. En heel eerlijk, daar was ik ook totaal niet mee bezig door alle commotie.

Maar het is dus belangrijk dat een baby minimaal tot 1 uur na de geboorte huid-op-huid contact heeft. Dan heeft hij alle gelegenheid om zelf de borst te zoeken en eraan te drinken. Deze vaardigheid zal hij dan opslaan, hij weet dan bij alle volgende keren precies wat hij moet doen. Daarnaast werkt het stress verlagend voor moeder en kind, wat weer goed is voor de hechting. Zeker na een (spoed) keizersnede. Dit huid-op-huid contact is veel te laat tot stand gekomen in mijn geval. Daarnaast was er nauwelijks aandacht voor / kennis van het geven van borstvoeding in het ziekenhuis. In mijn dossier stond dat ik borstvoeding wilde geven, en dat was het dan. Voor mijn gevoel kon ik het vanaf dat moment zelf uitzoeken. Na een keizersnede kan het zijn dat de borstvoeding moeilijker op gang komt. Dus deze zal gestimuleerd moeten worden. Hier ben ik niet in begeleid. Na ruim 16 uur kwam er een kolfapparaat mijn kamer op rijden, en kon ik gaan kolven.

Maar, er kwam gewoon nauwelijks iets uit….! Ik voelde me zo ellendig. De baby werd (op een lompe manier) aangelegd, maar zij pakte de borst niet. Daarnaast stimuleerde het haar ook niet, want er kwam niets uit. Dus uiteindelijk had ik een gefrustreerde baby, maar was ik zelf minstens net zo gefrustreerd.

Vanaf dat moment moest ik elke 3 uur gaan kolven en haar proberen aan te leggen. Elke keer was het precies hetzelfde: geen melkproductie, baby pakte de borst niet, iedereen gefrustreerd.

Na 2 nachten mocht ik naar huis en ging ik met de kraamzorg verder proberen de borstvoeding op gang te brengen. We waren inmiddels al een paar dagen onderweg, maar er gebeurde niet veel. De baby hebben we bij gevoed met een kleinere hoeveelheid flesvoeding in tussentijd.

Op dag 4 heb ik een lactatiedeskundige laten komen, in de hoop dat zij iets voor ons zou kunnen betekenen. Zij was verbaasd over de manier van handelen in het ziekenhuis. De baby had direct bij mij gelegd moeten worden, de borstvoeding had gestimuleerd moeten worden na een keizersnede en het kolven had in de eerste uren na de bevalling al voor de eerste keer plaats moeten vinden. Dat alles was dus niet gebeurd! Het deed me best veel verdriet hoe het gelopen is. De bevalling was al totaal anders verlopen dan ik had gehoopt en dan lukte dit ook al niet!

De lactatiedeskundige kreeg één borst enigszins op gang. Ik zou de komende dagen door middel van haar uitleg beide borsten moeten stimuleren en dan was er een kans dat het me toch zou lukken. Ik had goede hoop en ging er weer voor. Elke 3 uur kolven, baby aanleggen, tepelhoedje, voeding onder het tepelhoedje spuiten zodat de baby zou leren wat ze moest doen.

Maar een halve dag later…. Ik trok het niet meer! Ik was herstellende van de operatie en kon niks zelf. Mijn vriend moest alles doen: baby aanleggen, kolfapparaat aansluiten en schoonmaken, baby bijvoeden.. Ik kon niks vanwege de pijn. Het voedingsritueel nam op deze manier ongeveer 2 tot 2,5 uur in beslag, en dat herhaalde zich dus de hele dag door.

’s Nachts om 01.30 uur was ik zo verdrietig en gefrustreerd, want het lukte me nog steeds niet om melk eruit te krijgen… Ik heb het kolfapparaat van m’n borst getrokken en in de hoek gesmeten. Ik kon niet meer!

Het deed me pijn dat ik deze “droom” niet waar heb kunnen maken, maar we waren allemaal op. Vanaf dat moment zijn we overgestapt op flesvoeding en dat is uiteindelijk de beste keuze geweest. Er kwam na al die dagen eindelijk rust in huis! Voor ons meisje was dit ook het beste op dat moment. Hierdoor konden we eindelijk na al die dagen gaan genieten met z’n drieën.