Mijn verhaal - Deel 1

Positieve test -> 9 maanden groeien -> baby.

Zo zwart op wit is het niet. En eerlijk, zo naief heb ik vroeger wel gedacht, want wat kan er mis gaan? Ik heb geleerd: een heleboel.

Na 2 vroege miskramen is mijn bloed onderzocht. Na een telefoontje van de gynaecoloog  blijk ik Factor V Leiden(heterozygoot) te hebben, iets waarvan ik nog nooit gehoord had. De gynaecoloog vertelde mij dat dit geen gevolgen heeft voor een volgende zwangerschap.

Mijn man en ik gingen het weer proberen, proberen om die 2 streepjes terug te zien.

Na 3 maanden was het gelukt, gereserveerd blij waren we, want het is al 2x eerder mis gegaan.

De eerste echo en de termijnecho waren goed, zo ook de 20 weken echo, helemaal gezond bleek de baby te zijn en bij mij zag het er ook goed uit. Ik was fit en enorm trots op mijn groeiende buik.

Week na week gingen voorbij en ik ging eigenlijk fluitend door deze zwangerschap heen, tot aan 32 weken. Ik werd wakker met een nare pijn in mijn buik, de verloskundige dacht aan een blaasontsteking. Urine ingeleverd, maar geen bijzonderheden.

De pijn in mijn buik werd ‘s middags zo erg dat ik het niet vertrouwde; eenmaal bij de vk aangekomen kon zij met de doptone geen hartslag vinden.

Op dat moment viel de grond onder onze voeten vandaan. We werden doorgestuurd naar het ziekenhuis, zij ging gelukkig mee.

Die helse rit van 20 min. naar het ziekenhuis praatten we onszelf nog een klein beetje hoop aan, maar diep van binnen wist ik dat we onze zoon kwijt waren. In het ziekenhuis aangekomen werden mijn gevoelens bevestigd; onze zoon had geen hartslag meer…🌟

En dan? Ik voelde mij verdoofd, boos, verdrietig, waarom werd ons dit aangedaan?? Nadat alles zo goed leek te gaan? Waarom heb ik dit niet voelen aankomen? Wat is er mis gegaan?