Mijn postpartum depressie. Deel 2.

Het vervolg op mijn vorige blog, ik vind het lastig om dit te typen, maar wellicht helpt mij dit nog verder in mijn herstel🙏

Zoals ik in mijn vorige blog schreef moesten we de laatste kraamdag naar het ziekenhuis met de kleine man. Godzijdank was hij benauwd doordat zijn neusje helemaal dicht zat. Dus na alle controles mochten we naar huis.

Ik bleef me maar licht in mijn hoofd voelen, de een na de andere vitamine tablet nam ik (want dan zou ik me snel weer “goed” voelen). Helaas bleef ik me wazig voelen. Het precieze gevoel is niet uit te leggen. Mensen die het ooit mee hebben gemaakt zullen het begrijpen. Huilen bleef aanhouden, huilen om niks. Hier ben ik voor gewaarschuwd, het was “normaal” dat de tranen wat langer bleven gezien de Corona tijd, maar als dit na 6 weken nog niet beter werd moest ik aan de bel trekken. Ik bleef maar aan tobben thuis, alleen met mijn gezin. Visite had ik geen behoefte aan. 

Toen ik de eerste keer met de kleine naar het consultatiebureau moest (moest ik alleen ivm Corona) liep ik vol goede moed met de kinderwagen de straat door. Met de kinderwagen.. Alsof niet ik hier liep maar iemand anders, en ik van boven toe keek naar die “andere” vrouw.. Mijn benen voelde wankel, mijn lichaam gammel. Aangekomen moest ik de kleine man uitkleden en wegen, en wachten. Toen ging het weer mis. Ik begon te zweten, kreeg hartkloppingen, droge tintelende mond. Ik ben door de wachtruimte gaan ijsberen met de kleine op mijn arm, maar man, wat voelde ik me slecht! Ik bleef bij de vrouw van de balie in de buurt en wilde haar vragen de kleine te pakken omdat ik dacht dat ik flauw zou vallen. Ik heb het volgehouden tot ik binnen mocht. Bij de arts ben ik hevig trillend in huilen uitgebarsten. Verteld hoe slecht ik me voelde, maar zij maakte zich geen zorgen en gaf aan dat ik niet de enige was, het zou wel goed komen. Tegen het einde van de afspraak was ik weer redelijk tot rust gekomen, ik heb mijn kind in zijn kleren gehesen en ben heel snel naar huis gelopen. Daar ben ik op bed gaan liggen, huilen, me waardeloos voelen, hoe kan het nou dat ik niet eens met mijn kind naar het consultatiebureau kon?? Ik heb nog 2 kinderen opgevoed en dit nog nooit meegemaakt! Een paar uur verstreken, waarin ik wat rustiger werd en naar beneden kon.

Een paar dagen later ging ik de kleine man in bad doen, samen met mijn middelste dochter. Mijn man was achter in de tuin bezig. Op het moment dat ik hem in het water liet zakken, voelde ik al dat ik me niet lekker begon te voelen, maar ik wilde er niet aan toegeven. Het zou vast van de honger zijn, dacht ik. Binnen no time begon ik weer te zweten, weer die hartkloppingen en droge tintelende mond, gevoelloze tong.. Ik heb mijn dochter aangestuurd om mijn man te halen, die heeft de kleine van me overgenomen en ik ben in bed gaan liggen. Weer kwam dat nare gevoel in mijn lichaam, onrust, onbegrip, waar kwam dit vandaan? Waarom voelde ik me zo? 

Vanaf dat moment kwam dat nare gevoel steeds als ik de baby vast had. De baby.. want hem bij naam noemen kon ik niet. Ik begon me steeds meer zorgen om mezelf te maken en heb de huisarts gebeld. Verteld wat er steeds gebeurde. Hij gaf aan dat hij zich geen zorgen maakte, ik had paniek aanvallen en dat zou met de tijd wel weg gaan. Intussen had ik wel door dat het niet goed was hoe ik me voelde, ik hoorde me beter te gaan voelen en niet slechter. Omdat ik steeds vaker in paniek raakte, en eigenlijk nergens meer heen durfde heb ik na een paar dagen terug gebeld naar de huisarts, en gesmeekt iets te doen, ik kon niet meer!!  Ik was dood en dood moe, slapen lukte amper nog. Als ik overdag ging “rusten” kwam ik huilend uit bed omdat ik alleen maar lag te malen, en snachts werd ik telkens opnieuw wakker.

Voorstel van de huisarts was om op gesprek te komen bij de praktijk ondersteuner. Zo gezegd zo gedaan, na een paar dagen zat ik daar, uitgeput, emotioneel, mijn verhaal te doen. Afgesproken dat we elkaar eens per week zouden zien en dan maar hopen dat het mij zou helpen om te praten. Nadat ik 2 gesprekken heb gehad ging het helemaal mis met mij, ik was hele dagen onrustig en paniekerig, durfde de kleine man nog amper op te pakken, mijn hoofd voelde alsof ik in de mist liep. Hele dagen malen en piekeren. Gelukkig had mijn man ook geboorte verlof 7 weken, en er kwam steeds meer van de zorg voor ons kleintje op hem terecht. Ik raakte zelfs al in paniek als ik met de kleine op de bank zat en het idee had dat mijn man uit het zicht zou zijn. Ik leefde op de automatische piloot.

En toen zat het eind van mijn man zijn verlof erop.. Ik wist niet hoe ik het moest gaan doen zonder hem, ik kon het niet meer overzien. Ik heb mijn moeder gevraagd of zij de kleine wilde, want ik kon toch niet voor hem zorgen. Toen wist ik dat het echt foute boel was. Ik heb de huisarts gebeld en gesmeekt me naar de pop poli door te sturen. Dat heeft hij gedaan en ik kon gelukkig snel terecht op een spoed plek. Daar kreeg ik de diagnose: postpartum depressie, angst en paniek stoornis, dwang stoornis, ptss.. En daar zit je dan, wetende dat het niet goed met je gaat, en ineens is het echt. Ik moest niet herstellen van mijn zwangerschap en bevalling, maar ik was ziek! Iets waar je nog nooit over nagedacht had, overkomt je🤷🏼‍♀️

Zijn advies was antidepressiva , maar ik wilde geen medicatie, en daarbij therapie. Prima, op de wachtlijst voor therapie maar dit kon nog weken duren. Een bel afspraak gemaakt voor de week daarna.

Hoe het daarna verder ging vertel ik in mijn volgende blog ..