Mijn 'mompower' is op.

4 maanden is Rey en eigenlijk sinds zijn geboorte, zelfs daarvoor al zit ik in een soort van quarantaine. Eerst omdat ik door die dikke buik en de vermoeidheid die erbij kwam kijken natuurlijk niet meer zoveel kon doen. Na de geboorte heb ik mij erg eenzaam gevoeld, mede doordat ik zo vermoeid was, waren mijn avonden kort dus s’avonds afspreken met vriendinnen zat er niet in. Je hoort altijd wel vaak dat je wereldje een stuk kleiner wordt en in mijn geval was dit ook zeker zo. Ik keek dan ook erg uit om weer te mogen werken, ik wilde meer zijn dan alleen maar een thuiszittende alleenstaande moeder. Ik wilde mijn hersens weer gebruiken, ik vind mijn werk zo leuk en keek ernaar uit dit te gaan combineren met het moederschap.

Toen een week voor mijn verlof eindigde de corona lockdown kwam voelde dat dus net zo als bij monopoly : ‘Ga naar de gevangenis’ en pas bij dubbel gooien mag je eruit. Dubbel gooien is mij tot op heden nog niet gelukt en eigenlijk is het gevoel van in de gevangenis zitten er niet minder op geworden.

Ik voel een constante druk, alle balletjes hooghouden in deze tijd valt niet mee. Thuiswerken combineren met een baby van 3 à 4 maanden is buitengewoon lastig. En dan werk ik ook nog in de sierteeltsector, die grote klappen heeft gehad waardoor ik daar ook extra spanning van ondervind natuurlijk. Ook komt moederdag eraan en hoewel ik altijd dacht geen waarde te hechten aan zoiets vind ik het toch moeilijk. Vaak zorgt natuurlijk de partner ervoor dat de betreffende ouder in het zonnetje gezet wordt als de kinderen zelf nog te klein zijn. Ik weet van mijzelf dat ik het zo goed als mogelijk doe maar toch hunker ik naar die erkenning en dan juist op zo'n speciale dag. 

Dan is er nog de beklemming hoe lang we zo nog door moeten gaan. Ik mis de contacten met mijn vriendinnen, ik wil iedereen graag met mijn mooie ventje laten knuffelen. Ook woont de vader van Rey in Frankrijk en die kan natuurlijk ook al maanden niet komen, ik zie dat dat hem ook veel doet en hoop dan ook dat hij snel kan komen.

Ik zie het moederschap toch als een soort superkracht. Je hebt het altijd in je alleen zijn de PowerUps af en toe even op. Bij mij zijn ze even op, en zoek ik nog een manier om ze weer opgeladen te krijgen. In de tussentijd betekent dat dat als het een dag tegenzit met het (thuis)werk, de kleine man, het huishouden en niet te vergeten mijn persoonlijke me-time, ik mijzelf toesta hier even verdrietig over te zijn. Daarna schenk ik een goed glas wijn in en duik ik vroeg in bed in de hoop dat ik de volgende morgen weer een powerupje heb verdiend!