Mijn moederinstinct zegt dat ik mijn gevoel moet volgen

We gaan ruim 3 jaar terug in de tijd. Een dag die ik helaas nooit meer vergeet, 26 september 2011. De dag waarop ons mannetje voor het eerst ziek werd. Alleen beschouwde ik dat op dat moment nog niet op die manier. 

Finn (op dat moment ruim 11 maanden) had diarree, niet een keer maar echt heel vaak. In eerste instantie dacht ik aan een onschuldig buikgriepje. Nadat dit een aantal dagen aan bleef houden toch maar eens naar de huisarts. De huisarts dacht ook aan een buikgriep, moest hem wat extra in de gaten houden en als het aanbleef houden terug komen. Na weer een aantal dagen met veel diarree (10-12 keer per dag) toch weer terug naar de huisarts, hij vond het nu wat lang duren dus moest ik zijn ontlasting opvangen en dit zou onderzocht worden. Hier kwam uit dat hij een parasiet had, daar is hij voor behandeld en iedereen dacht dat het nu weer beter zou gaan met hem. Helaas was het tegendeel waar...

Inmiddels veel doktersbezoeken verder komen we aan in het ziekenhuis. De kinderarts onderzoekt Finn en hij moet bloed laten prikken. Hier komt niets uit maar de diarree blijft aanhouden. De kinderarts adviseert ons om alles koemelkvrij te gaan geven, omdat zijn darmen zo zwak zijn. Mocht het dan niet beter gaan dan moeten we terug komen. Finn leek de eerste dagen hier goed op te reageren maar ook was dit helaas ook weer voor zeer korte duur. Finn was opstandig/ boos en zeer verdrietig, iets in me zei er is iets met mijn mannetje.... maar wat dat wist niemand. 

Inmiddels is het maart 2012 weer zijn we in het ziekenhuis de kinderarts zegt dat er niets aan de hand is, dat het peuterdiarre heeft en het wel los loopt...  hij groeit toch dus waar maakte ik mezelf druk om!

Zoals ik al eerder vertelde iets in me zegt dat er iets niet klopt. Weer terug naar de huisarts en een verwijzing gevraagd naar een ander ziekenhuis, deze kregen we gelijk. Alles opgestuurd en dan is het afwachten, mogen we komen? Op 5 juni 2012 zijn we voor het eerst in het Sophia kinderziekenhuis, wat we daar te horen krijgen vind ik tot op de dag van vandaag nog steeds verschrikkelijk; Wat is hij ziek en wat ziet hij eruit. Finn was bij de geboorte een flinke baby 4560 gram, en weegt op dat moment net 9 kilo. Bolbuikje en uitstekende ribbetjes, (uiterlijk van een biafra kindje) die uitspraken doen pijn maar eindelijk voel ik mezelf gehoord. Ze willen eerst het dossier opvragen ik het andere ziekenhuis om geen onnodige onderzoeken te doen, Logisch toch?!.. alleen duurt dit langer dan gehoopt....