Mijn man

Ik sla bijna 3 jaar over, maar ik zal ooit nog wel het vervolg van mijn vorige blog schrijven. Ik voelde nu de behoefte om iets te schrijven wat recent is. 

Mijn kleine mannetje, daar ben je dan 19 februari 2022. Op de verjaardag van je opa, mijn papa, geboren. Zoals ik geboren werd op mijn opa's verjaardag, de vader van mijn moeder. En om het helemaal speciaal te maken jij en je zus beide op de 19de jarig net zoals mijn papa met zijn zus beide op de 19de jarig zijn. Kortom jij moest er komen, het was geen toeval maar meant to be. 

Je was niet gepland, maar een mooie en gewenste verassing. Ondanks dat wij een tweede kindje niet in de planning hadden weet ik van jou precies wanneer je gemaakt bent, en dat is mijn houvast.. Ik kan namelijk niets loslaten. Heb een ontzettend schuldgevoel, waar ik niet vanaf kom. En ik heb het nodig om alles gedetailleerd op de dag af te weten wanneer het gebeurd is wat zwangerschap en bevalling betreft. 

Voor het eerst nadat je zus geboren was deden papa en ik het onveilig. Met de gedachte om voor het zingen de kerk uit te gaan.. Alleen zong papa in de kerk. En gek genoeg wist ik meteen op dat moment dat het raak was. Omdat alles in mijn leven ongepland en anders gaat. Ik gok om mij te testen, aangezien ik qua gezin stichten een ideaal beeld had/heb. En dit ontzettend moeilijk kan (je raad het al) loslaten. We hebben het nog over de morning after pil gehad.. Maar aangezien ik je zus nog borstvoeding gaf vond ik het geen optie zei ik.. Dat was uiteraard niet de echte reden. Intuïtie, ik wist dat jij er zat. 

Ik ziek thuis wegens depressie, PTTS en postpartum. Ik werk niet, mijzelf kwijt, constant die twijfel of leven het wel is voor mij. Ik die totaal geen grip heb op het hier en nu en op de automatische piloot leeft.. Zwanger! Het rijmde niet met mijn gevoel. Er zijn ergens in die eerste 12 weken 2 weken geweest dat ik mij schaamde hoe ik jou dit aan kon doen. Hoe ik jou zulk klein, perfect wormpje mij als moeder gunde.. Maar ik was egoïstisch ik hield toen al te veel van je. Ik kon je toch niet weg laten halen, puur omdat ik de weg kwijt was? In die 2 weken heb ik gehuild, mijzelf gehaat.. Zelfs hardop gezegd dat ik hoopte dat het een miskraam werd (natuurlijk meende ik dit niet, maar ik was de wanhoop nabij). Ik huil nu ik dit schrijf. Want weet je waarom.. Waarom ik dit zo voelde, waarom ik dacht dat ik het niet verdiende om zwanger te zijn. Nou door het veroordelen van de maatschappij. Ik was doodsbang om het op mijn werk te vertellen, doodsbang voor iedereens oordeel. Want ik hoor te werken, hoor goed in mijn vel te zitten en alles op een rijtje te hebben. En niets hiervan had ik. Maar lieverd weet je in onze zwangerschap heb ik iets geleerd, het heet liefde, onvoorwaardelijke liefde. En liefde overwint alles, liefde kent geen 'alles op een rijtje' of oordeel. Liefde is puur. Ik heb mijzelf 10 weken lang gestrafd, ik was diegene die oordeelde en mijzelf veroordeelde in de ogen van de mensen om mij heen. Pas toen ik je hartje hoorde, een uitgerekende datum kreeg (19 februari), toen pas realiseerde ik mij dat jij er bent gekomen om mij een les te leren. Het maakt niet uit hoe, waar, wat, wanneer liefde is de basis. En als je dat voelt van binnen is elk oordeel misplaatst. 

En lieverd wat is dit allemaal waar gebleken. Het gaat nog altijd verdomd slecht met mij. Maar door jou en je zus is het leven draaglijk, voel ik intense liefde die met geen pen te beschrijven is en geniet ik. Ik geniet van jou en haar. Jullie geven mij hoop, kracht en heel veel zelfreflectie. En ik ga er komen. Wij samen met elkaar.