Mijn kraamtranen gingen niet over

Afgelopen juli ben ik bevallen van ons eerste kindje. Een geweldig lief jongetje, Ace. In mijn vorige blog heb ik beschreven dat ik gedurende de kraamweek geen roze wolk heb ervaren. Ik had veel last van kraamtranen en voelde me erg neerslachtig. Ook na de kraamweek hield dit gevoel aan en werd het zelfs erger. Die roze wolk, het échte genieten waar ik zo naar verlangde, kwam maar niet.

Dagelijks struinde ik het internet af. Wanhopig op zoek naar een logische verklaring voor hetgeen dat ik voelde. Hier las ik voor het eerst over de Baby Blues. ´50-80% van de vrouwen ervaart neerslachtigheid na de bevalling´. Ik was enorm verbaasd over het hoge percentage mama´s dat zich tot ongeveer twee weken na de bevalling niet goed voelt. Ook hier vroeg ik me weer af: hoe kan het dan dat er zo weinig over gesproken wordt ? Door het lezen over de Baby Blues en mijn omgeving die bleef zeggen dat het erbij hoort en weer goed zou komen probeerde ik mijzelf hiervan te overtuigen. Maar de neerslachtigheid werd erger, iedere dag had ik meerdere huilbuien en ik kon geen plezier meer ervaren.

Ruim 3 weken na mijn bevalling werd ik wakker met opnieuw een vreselijk gevoel. Ace werd wakker en begon te huilen, maar ik wilde echt mijn bed niet uitkomen. Alles voelde zo bedrukkend en pikzwart. Ik kon dit gevoel niet negeren of wegkrijgen met positief denken en ik gaf me eraan over. De huilbuien gingen aan één stuk door. Ik wilde me zo graag weer blij voelen. Een gevoel wat ik sinds de geboorte van Ace niet meer had ervaren. Hoe gek dit ook is want in mijn hoofd wist ik dat ik heel blij was met Ace en gelukkig was dat hij er is en helemaal gezond is, maar ik voelde het gewoon niet. Deze dag had ik besloten de huisarts te bellen om hulp in te schakelen. Ik zag er enorm tegenop want het voelde alsof ik me aanstelde. Uiteindelijk ben ik bij het tweede gesprek met de praktijkondersteuner van de huisarts doorverwezen naar een psycholoog omdat zij toch dacht aan een postpartum depressie. Drie maanden(!) na mijn bevalling kon ik terecht voor mijn eerste gesprek bij de psycholoog.

In de periode na mijn bevalling heb ik allerlei emoties gevoeld die voor mij in deze mate nieuw waren. Hierdoor herkende ik mijzelf er ook niet in. Ik durfde niet meer naar plekken toe te gaan met veel mensen. Ik meed sowieso mensen om mij heen. Ik was bang dat ze zouden vragen hoe het ging en ik dan eerlijk moest zeggen dat het eigenlijk niet goed ging. Schijnbaar speelde schaamte ook een grote rol. De eenzaamheid die ik heb gevoeld in deze situatie speelde ook een rol. Bij mijn vriend en mijn moeder voelde ik me volledig op mijn gemak en daar klampte ik me dan ook aan vast. Veel familie en vriendinnen hield ik op afstand. Ik durfde en kon mij tegenover hen niet open stellen.

Er waren gelukkig ook dagen dat ik me wat beter voelde. Ik hoefde dan niet continu te huilen en het voelde echt alsof ik dan weer wat lucht kreeg.

Bij de psycholoog voelde ik me voor het eerst gehoord binnen de hulpverlening. De fijne gesprekken bij de psycholoog, de enorme steun van belangrijke mensen om mij heen en een begripvolle werkgever leveren een grote bijdrage aan mijn herstel. Het gaat nu gelukkig al stukken beter. Ik leer steeds beter accepteren dat de situatie is zoals die is en het oké is als ik me soms niet goed voel.