mijn kleine vechtertje deel 2

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, konden we haar gelijk bij de kinderafdeling op een warmte bedje die ze al klaarhadden staan neer leggen. Haar temp was nog steeds 36, en ik moest haar even uitkleden, de vk moest helaas weg maar ze vroeg of ze ons dossier mocht afsluiten als ik weer thuis was met Aimey, ze wilde graag weten hoe het verder verlopen zou, ik vond dat prima. 

De kinderarts kwam en 2 verpleegsters, Aimey was er slechter aan toe dan gedacht, er werdt bloed afgenomen, en ze kreeg alle toeters en bellen op haar kleine lijfje geplakt en Aimey begon te kermen, en te overstrekken. Omdat het al bijna 1uur snachts was en ze niet wisten wat er was maar dat het wel ernstig genoeg was werdt ze omdat een dysmatuur kindje was naar neonatolgie gebracht in de isolatie kamer, ik mocht bij haar blijven. ik moest telkens door een kamertje daar me wassen en dan pas haar kamer in, bij er uit gaan het zelfde. De volgende dag, al vroeg was de kinderarts er, de verpleegster hadde gemeld dat haar zuurstof en ademhaling niet zo goed waren en waren geweest ze had vaak bradies, en enkele keren was haar zuurstof ook weg gevallen, dus op het moment dat ze vertelde dat ze nog niet wisten wat ze had, maar wel dat het erstig was omdat ze niet at zelf, kreeg ze en zuurstof en een sonde er in. Wat was het verschrikkelijk om te zien, ze was zo ziek en je zag haar moeite om te vechten bij het inbrengen bij de sonde maar het lukte haar niet. ook zat het neus telkens vol met opgehoopte slijm, want wat ze kreeg kwam er weer uit. haar buikje zat ook telkens vol lucht, ik had al eens gezegt ook bij kraamzorg, ze boert niet. Waar zij het normaal vond, schrok het ziekenhuis, dus ook werd preventief haar neusje uitgezogen. 

De eerste 3dagen zagen we haar alleen maar slechter worden, en toen we op het eind van de dag hoorde wat er gevonden was, schrok ik wel en was ik best wat boos, ze had 2 hele zware griepvirussen opgelopen, en ze hebben dan wel netjes vermeld dat het bij hun weg kwam, want verschilende verpleegsters hadden die en Aimey was niet bij anderen geweest alleen thuis bij ons, maar toen was ze al besmet er mee, anders was ze nog later ziek geworden. Ze was maar 3dagen thuis geweest. 

Het plan was om haar het uit te laten zieken met goede ondersteuning, dus ab kuur maar en infuus er bij, er kwam steeds meer bij hangen, en de bradies en het weg zakken van het zuurstof was een hel. besloten werd toen 1 verpleegster haar in bad gedaan had, dat dat niet meer gedaan zou worden verloopig, ze kon het niet aan, het was te veel en te vermoeiend voor haar. Telkens als het goed leek te gaan, was het wel weer met een terug val in de bradies, zolang haar hartje het niet leek aan te kunnen mocht ze niet naar de kinderafdeling in de box kamers, (daar komen kinderen die iets hebben wat besmettelijk is, en zo als Aimey er niet nog een virus bij kan hebben) . 

Na dag 8 mocht ze wel naar boven, want ze hadden op neonatologie haar plek nodig ze waren vol, dus zij werd in een warmte bedje, ingepakt met plastic er om heen, naar boven gereden. daar op de afdeling was het  echt zo anders, ze moest in een gewoon bedje, en uitzuigen nee dat doen we niet hier, en ze wouden de sonde ook weg halen, beide afdelingen hebben hun eigen richtlijnen, maar ik vroeg om een arts want ze had eigenlijk gewoon als er plek was beneden moeten blijven. De arts heeft hun idd gezegt de richtlijnen van neo te volgen, dat was niet echt goed gevallen denk ik. Maar ondanks alles leek het langzaam de goede kant op te gaan, tot ze in eens weer achteruit ging, ze had bloed in de luier, en haar huid op haar ienieminie kleine billetjes was helemaal weg, langzaam maar zeker ook op haar vagina verdween haar huid. Conclusie, ze had een hele zware spruw aanval in haar mond want naar binnen sloeg en ook dus bij plassen en poepen het daar aantaste, dus weer op de warmte bedje en daar helemaal blood warmte van boven en onder. 

Na dag 12 leek het echt beter te gaan, de plakkers mochten af, ze had geen bradies meer, zuurstof bouwde ze heel dedag door steeds iets meer af. en de sonde mocht blijven maar ik probeerde steeds meer zelf haar het flesje op te laten drinken. En elk flesje ging steeds iets beter, we kregen saampjes een aparte manier van leren boeren, want haar buikje vulde wel nog te rap met lucht omdat ze niet boerde, maar na een kleine 2weken was ze sterk genoeg gelukkig om weer mee naar huis te mogen. 

Al vond ik dat wel heel eng op de momenten dat ze heel vast sliep, maar ze heeft het heel knap gedaan, en omdat ze zo lang daar gelegen had zagen ze wel dingen als dat ze meer een kindje van 35 a 36 weken leek, en ze dus haar ook zo gingen behandelen. En zo is er wel vaker door de kinder arts haar geboorte week aangepast omdat in haar ontwikkeling want anders gezien werd. 

Nou dat maakte mij niet veel uit, ze was weer thuis, en haar zus van 14 toen en haar zusje van toen 2,5die waren heel blij, haar zusje van 2,5 vond het allemaal maar eng en raar, ze was naar bed gegaan en toen ze wakker werd was dr zusje in eens weg, we merkte dat haar dat wel wat gedaan heeft. haar broertje van toen 1,5 heeft er niet veel van mee gekregen wel dat in eens mama er niet was, want die hangt nu nog steeds mega veel aan mij. gelukkig is hun oma toen gekomen toen we langer moesten blijven en heeft het met haar knuffels en liefde goed gemaakt. 

Mijn kleine vechtertje blijft wel een snel vatbaar meisje hier door helaas zei de kinderarts en helaas merk ik dat ook, maar oooo wat doet ze het goed, ze is nu 1,5jaar. 

Love my kids