Mijn eerste 12 maanden met een premature baby

Joah is geboren met 35 weken en 5 dagen.
Een premature baby hadden we niet verwacht. Mijn man Jelle heeft al 2 zoons uit een eerder huwelijk en daarmee ervaring met baby's, maar zo'n kleintje, dat is toch wat anders.

Premature baby's mag je tot 24 maanden corrigeren. Ik spreek in mijn blog over Joah zijn kalenderleeftijd. Je mag van deze leeftijd een maandje afhalen voor zijn gecorrigeerde leeftijd (ontwikkelingsleeftijd).

Jelle bleef na de keizersnede bij Joah en gaf hem zijn eerste flesje. Ik lag ondertussen bij de komen van de narcose. Dit is terug te lezen in de blogs over de keizersnede.
Terug naar het eerste flesje van Joah. Premature baby's hebben vaak moeite met rustig drinken en pauzes inlassen. (Deze kennis hebben we opgedaan in het ziekenhuis). Maar onze Joah, die dronk zijn eerste flesje heel rustig en met pauzes op. De verpleging was vol lof over hem.

Alle flesjes die volgden dat jaar gingen er ook rustig en met pauzes in. De keren dat Joah zich verslikte bij het drinken van een flesje zijn op 1 hand te tellen.
Joah had wel moeite met zijn flesjes leegdrinken. Drinken kostte hem veel energie. Daarom kreeg hij wat over was via zijn sonde.

De drinkhouding van premature baby's was nieuw voor ons. Op hun linkerzijde liggend op een kussen op schoot, dit geeft de minste kans op verslikken.
Voor mij was dit een fijne houding met mijn keizersnede wond.

Op een gegeven moment hoefden de voedingen niet meer in zijligging. Maar Joah was hier inmiddels helemaal aan gewend. We noemden de voedingen ook wel zijn 'zen' moment.

De voedingsmomenten werden een moment dat ik mijn handen even vrij had. Aangezien Joah je compleet negeerde als je zijn flesje vasthield en in zijn eigen bubbel was, verving ik mijn hand al snel door een hydrofiel- of handdoek.

Vanaf een maand of 4-5 moest dit ook echt, anders dronk hij niet. Dat is het moment dat ze meer gaan zien in de ruimte en zich er meer bewust van gaan worden. Joah zag dan teveel leuks.

Joah dronk het beste op zijn zij, op zijn voedingskussen, zonder iemand anders in de ruimte of aan de andere kant van de ruimte.

Mijn ouder/kind begeleidster moest hier wel even aan wennen, meestal zijn voedingen ook mooie hechtingsmomenten. Gelukkig zag ze al snel dat Joah aan knuffels en liefde niks tekort komt.

Met 6 maanden kochten we handsvaten voor aan de fles van Joah en houdt hij de fles zelf beet.
Inmiddels drinkt hij ook op zijn rug. De zijligging is er wel uit inmiddels. Maar nog steeds zelfstandig, voor het laatste druppeltje krijgen wij de fles, zodat hij nog 1 slokje kan nemen.

Het eerste lachje, dat is toch wel iets waar denk ik elke ouder/verzorger naar uit kijkt. Ik in ieder geval wel.
Ik had al uitgerekend dat hij hier tot 6 weken gecorrigeerd, dus 12 weken kalenderleeftijd over mag doen. Natuurlijk hoopte ik dat hij eerder een lachje zou laten zien.

Toen Joah 11 weken oud was, was daar eindelijk zijn eerste lachje. Op de geboortedag van mijn Opa, waar hij naar vernoemd is.
En vanaf dat hij begonnen is met lachen, is hij niet meer gestopt. Wat hebben wij toch een vrolijk ventje.

Met de wetenschap dat we bijna de gecorrigeerde leeftijd uit moesten zitten voor het eerste lachje, verwachtte ik voor rollen, staan, zitten en pasjes zetten hetzelfde. Joah neemt er zijn tijd voor.

Maar niets was minder waar. Joah ging keurig op de normale kalenderleeftijd rollen, tijgeren, kruipen, staan, pasjes zetten en zitten.

Van te voren had ik me niet kunnen bedenken hoe trots ik zou zijn op deze momenten.
Ik had ook niet verwacht dat ik zoveel foto's zou nemen en ze het liefst aan iedereen laat zien.

Maar ik ben dus zo'n moeder geworden, haha.

In de verzorging van Joah heb ik mijn weg moeten vinden. Ik heb natuurlijk door een bloeding zenuwschade naar mijn linkerbeen (zie eerdere blogs).
Nadat we zo'n 2 weken uit het ziekenhuis waren moest ik soms ook Joah zelf mee de trap op en af nemen. Voor de keizersnede kon ik dit met de draagzak, daar had ik mee geoefend met de fysiotherapie (zie de eerste blog over mijn revalidatie). Ik was zo verzwakt dat het weer een hele opgave was.
Naar boven ging wel, maar naar beneden heb ik een poosje op mijn billen gedaan.

Beetje bij beetje ging het traplopen weer beter. Ik was heel blij met de draagzak. Ik kon de draagzak verder niet gebruiken, voor gewoon lopen had ik dan teveel extra gewicht aan mij hangen waardoor ik steeds het gevoel had door mijn been te zakken.
In de zwangerschap hadden we er op gelet dat we een draagzak kochten die vanaf new born gebruikt kan worden.

Joah werd groter en sterker in zijn romp. Ik kon hem steeds makkelijker tillen met één arm en op een gegeven moment gebruikte ik de draagzak niet meer elke keer met traplopen.

Maar toen werd Joah nog groter, zwaarder en behendiger met zijn armpjes en handjes. Toch weer een uitdaging om de trap op en af te gaan.
Ik vond een heupdrager. Een band die ik opdoe met een zitje er op. 

Wat een uitkomst is dat! Deze gebruik ik bij het schrijven van deze blog nog steeds (Joah is nu 14,5 maand). Ideaal om een kindje mee te dragen.

Weer terug naar het begin. Net uit het ziekenhuis liep ik met de rollator, maar dan kon ik Joah natuurlijk niet meenemen.
In ons ideaalbeeld zouden we de box neergezet hebben (zouden we doen in de week voor mijn geplande opname).

Nu waren we blij dat we dat niet hadden gedaan.

Om het voor mij zo praktisch en makkelijk mogelijk te maken, hadden we een klein kastje in de woonkamer gezet (plek van de box, er stond ook nog een bed in de woonkamer, zoveel ruimte was er niet) waarin luiers, hydrofiele- en spuugdoekjes, kleding en andere verzorgingsspulletjes lagen.
Ik leerde mezelf Joah verzorgen al zittend op de bank of op het hoog/laag bed. 

Om Joah te verplaatsen in huis maakte ik gebruik van de wandelwagen. De wandelwagen was tevens 'de box'.

In het begin sliep Joah ook nog op zijn voedingskussen.

Met de box opzetten hebben we nog even gewacht tot na Kerstmis. Kon nog even de kerstboom opstaan. Even het gewone bij al het ongewone.

Met voeding hebben we wel rustig aangedaan. Op advies van het consulatiebureau hebben we gewacht totdat Joah 5 maanden was.
Zijn eerste paar hapjes waren zoete aardappel en dat is nog steeds een favoriet van hem.
We zijn voorzichtig gestart met groenten en pas later hebben we ook het fruithapje geïntroduceerd. 

Joah bleek al snel een goede eter. De oefenhapjes waren maar van korte duur. Al snel at hij flinke porties en dat doet hij nog steeds.

Joah heeft wel wat meer moeite met vast voedsel. Hij vindt iets al snel te hard. Daarom introduceren we heel rustig vast voedsel.
Ook bij het schrijven van deze blog krijgt hij de meeste fruitsoorten en zijn warme prak gepureerd. Hij eet ook met onze maaltijd wat mee om te wennen aan kauwen.

Bij stukjes ging hij in het begin kokhalzen en nu geeft hij ze gewoon terug.
Dit komt mogelijk door zijn start met sonde in het ziekenhuis.

Wij maken er geen probleem van. Het kokhalzen is inmiddels voorbij, hij krijgt genoeg binnen en went rustig aan alle soorten voedsel. Mochten er toch problemen blijven, dan zullen we een logopedist raadplegen.

Ik had het geluk dat mijn beenfunctie ongeveer gelijk herstelde met wat Joah nodig had. Toen Joah meer interesse kreeg in het spelen op de grond kon ik weer op de grond zitten (en zonder hulp van anderen opstaan).
Voor zijn verjaardag heeft hij een schommeltje gekregen en daar kan ik inmiddels weer gehurkt bij zitten.

Ik merk dat ik zuinig ben op Joah. Hij is mijn enige kindje en een broertje of zusje zal er niet komen (in een volgende blog meer hierover). We bouwen allemaal graag met LEGO, maar ik ben als een havik of er geen blokje op de grond belandt. Evenals wanneer er pinda's gegeten worden door de mannen. 

Mijn kind verliezen lijkt me het ergste wat er is.

Ik denk niet dat ik een overbezorgde moeder ben. Ik heb er geen moeite mee wanneer familieleden of vrienden Joah pakken of verzorgen. Vanaf het begin af aan moest ik de zorg voor Joah al uit handen geven.
Ik had zelf verwacht dat ik hier juist heel moeilijk in zou zijn en het liefst zelf de hele dag met mijn baby wilde zitten.

En dan de eerste keer dat Joah zich bezeerde onder mijn hoede. Hij stootte zijn hoofd tegen de tafel, zo zielig. Ik heb met hem mee gehuild en eigenlijk ook alle keren daarna moet ik eerlijk bekennen.
Dit had ik ook nooit van mezelf verwacht, opgroeien gebeurt nu eenmaal met vallen en opstaan was mijn motto. 

En rationeel is dat nog steeds mijn motto, maar ik voel gewoon zijn pijn dan en voel me schuldig dat ik hem er niet voor kon behoeden.

Door mijn hartafwijking heb ik altijd al minder energie gehad dan leeftijdsgenoten. Hoe dat zou zijn met een kindje wist ik ook niet precies.
Ik moet zeggen, ik verbaas mezelf. Ik sta 's morgens met Joah op en doe eigenlijk alle verzorging. Wanneer nodig ga ik er 's nachts uit (mijn man wordt toch niet wakker).
Ik merk wel dat ik 's avonds op ben, dan hoef je van mij niet veel meer te verwachten.
En ook over de dagen heen is mijn energielevel iets minder dan voordat we Joah hadden. Dat is ook niet gek, ik doe nu veel meer op een dag. En ik sta altijd 'aan', altijd 1 oor naar de babyfoon of een oog op wat Joah doet.

Iets wat ik ook niet van mezelf had verwacht, was dat ik dol ben op kleertjes en speelgoed kopen. Een paar speelgoedjes leek me genoeg, ze kunnen maar met 1 ding tegelijk spelen was mijn motto.

Maar er is zoveel leuks! Joah is maar 1x klein en ook mijn enige baby.
Oftewel Joah heeft wel meer speelgoed en kleertjes dan ik ooit had kunnen bedenken haha. Ik wissel het speelgoed wel af, dat doe ik dan wel weer.

Vanaf het begin van de zomer gaat Joah één dag in de week naar een gastouder. We hebben een Sociaal Medische Indicatie via de gemeente.

Deze dag is mijn dag. Vaak heb ik zorgafspraken voor mezelf staan, kan ik werken aan mijn LEGO bouwwerken en wat in het huishouden doen. Even een dag Michella zijn en geen Mama. 

Het is heel belangrijk om tijd voor jezelf te hebben en even niet aan te hoeven staan. Als het goed gaat met de ouder(s), gaat het ook goed met het kind.

Het eerste jaar is voorbij gevlogen.
Wat geniet ik van Joah. En wat ben ik trots op hem! 

Ik ben benieuwd hoe de rest van zijn ontwikkeling gaat en of we ergens nog iets van zijn prematuriteit gaan terugzien.