Mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap.

Maandag 14-12:

Om 15.30u had ik een afspraak bij de huisarts. Ik had allerlei vage klachten en ik wilde weten waar dit vandaan kwam. Ik was te laat bij de huisarts en eigenlijk was dus mijn beurt voorbij. Heel stom van me.... Maar Ik was de volgende dag jarig dus ik wilde heel graag alsnog de huisarts spreken, en niet op mijn verjaardag nog eens naar de huisarts moeten. Er werd plaats gemaakt zodat ik alsnog terecht kon. ik nam plaats in de wachtkamer met mijn 2 kindjes. Ondertussen kwam mijn man om de kindjes op te vangen bij de huisarts. Hij was verlaat van zijn werk, dus hij zou naar de huisarts komen en naar huis gaan met de kindjes zodat ik in alle rust mijn verhaal kon doen bij de huisarts. Onze oudste zoon was zo lief aan het spelen, dat mijn man ook maar bleef zitten in de wachtkamer met onze andere zoon in de maxi-cosi. Ik werd geroepen. Ik stapte vol vertrouwen maar met vage buikklachten de dokterskamer binnen. De dokter begon me te ondervragen; wat zijn de klachten? Ik begon te vertellen. Ik was al 2 weken ongesteld en dit had ik nog nooit eerder gehad. Ik was altijd heel regelmatig en maar een dag of 5, dus dit vond ik vreemd. Ook een zeurend gevoel in mijn buik was continu aanwezig, met soms wat pijnscheuten aan de linkerkant onderin. Ik moest vaker plassen en had soms ook last, alsof ik nooit helemaal goed uitgeplast was. Ik had al de opdracht gekregen mijn urine op te vangen en mee te brengen. Dit zou getest worden en eventueel op kweek gezet worden.

Aan het einde van de afspraak zei de dokter, ik wil met je urine ook nog even een zwangerschapstest doen, om uit te sluiten dat je niet zwanger bent. Ik begon een beetje te lachen, en zei doe maar gerust ik weet dat ie negatief zal zijn. Aangezien ik 2 weken 'ongesteld' was geweest, was ik hiervan heilig overtuigd.

Ik mocht weer plaats nemen in de wachtkamer en ze zou me de uitslag ook in de wachtkamer komen vertellen.

Ik ging naar mijn man en ik praatte hem een beetje bij. Ook hij was niet onder de indruk van de zwangerschapstest. We waren er beide overtuigd van dat dit niet zo kon zijn.

Toen kwam de dokter naar ons toe en vroeg ons mee te lopen naar de wachtkamer. Ik schrok hiervan en er schoot van alles door mijn hoofd. Ik keek mijn man aan, en hij zag er ook wel geschrokken uit. We liepen braaf mee, en ik zag de test op het bureau liggen. De huisarts zei er meteen bij, de test is dubieus positief! Ofwel een licht streepje wat eigenlijk gewoon betekent: positief! Ik wist niet wat ik hiervan moest vinden, bij mijn twee zoons was ik door het dolle toen ik dat welbekende streepje zag. Gemengde gevoelens kregen mijn man en ik. De dokter verwees me direct door naar het ziekenhuis om mijn bloed te laten prikken en een inwendige echo te laten maken. Dus wij naar het ziekenhuis... Mijn bloed werd geprikt en er werd een inwendige echo gemaakt. Op de inwendige echo was nog geen zwangerschap te zien, maar dit kon kloppen omdat mijn hcg waarde rond de 360 was. Is namelijk nog erg vroeg in de zwangerschap en het vruchtje is dan nog te klein om op een echo te zien.

Het verdere beleid werd afgesproken en ik mocht 2 dagen later weer terugkomen om hetzelfde ritueel te doen. Bloedprikken en 2 uur later een inwendige echo bij de gynaecoloog. Dus ik 2 dagen later weer terug naar het ziekenhuis. Ondertussen waren mijn man en ik al erg praktisch aan het denken omdat we aan het idee wende dat ik zwanger was en we dus een derde kindje verwachtte. En we waren al ideetjes aan het opdoen hoe we het zouden vertellen aan familie en vrienden. Het was een complete verrassing maar we waren heel blij dat dit ons zo gegeven was. Afijn, eenmaal bij de gynaecoloog; zij vertelde dat mijn hcg gestegen was naar 780 en er werd een echo gemaakt. Niks te zien nog! Maar aangezien ik 2 gezonde kindjes had gekregen en 2 normale zwangerschappen had gehad, werd er ook gezegd dat alles wel leek op een beginnende normale zwangerschap. Maar ze wilde absoluut geen risico's lopen dus beleid werd doorgezet. Over 2 dagen wederom terug...

Hetzelfde verhaal; hcg gestegen naar 1500, inwendige echo, nog geen verandering. Dit was nog steeds normaal, en dit zou kunnen kloppen omdat je hcg-waarde boven de 2000 moet zijn om iets te kunnen zien. (Jaja ik ben ineens een stuk wijzer geworden in die week.) Ik voelde hem al aankomen en de gynaecoloog bevestigde dat ik over 2 dagen weer moest terugkomen en dat er dan wel echt meer duidelijkheid zou komen.

Maandag 21-12-15; voor ons een belangrijke dag, want dit zou de eerste echo van ons derde kindje zijn, of in het ergste scenario; nog steeds niks te zien en wat dan verder? En mijn hcg-waarde wel of niet doorgestegen? Mijn bloed was diezelfde ochtend geprikt en om 14.30 uur mochten we bij de gynaecoloog komen voor de uitslag en de echo. Hcg-waarde was inderdaad gestegen en was 2300, dit betekende dat we iets moesten gaan zien. Ik ging vol vertrouwen maar toch ook gespannen in die oh zo 'leuke' stoel liggen, met van die beugels waarmee je je benen in de 'relax' stand kan leggen! Mijn man was erbij er werd een inwendige echo gemaakt, er werd zeer zorgvuldig gezocht naar een vruchtje in mijn baarmoeder. Maar het bleef stil... Ze kon niks vinden, en ging een collega gynaecoloog halen. Ook zij keek nogmaals erg zorgvuldig, maar tevergeefs konden ze geen vruchtje vinden! Ik mocht weer uit de stoel komen en me aankleden.

Er werd een plan van aanpak gemaakt, en er werd verteld dat ik niet meer naar huis mocht omdat er een verdenking was van een bbz! Diezelfde avond werd een een kijkoperatie gedaan in mijn buik. Ze zouden gaan kijken waar de zwangerschap zat, want er was hoe dan ook sprake van een zwangerschap. Het gaat dan echt snel. Je ligt op de operatie tafel en je moet je volledig overgeven aan de artsen. Ik ben een controle-freak en dit was dus erg moeilijk voor me. Maar zelf kon ik het uiteraard niet meer oplossen of er iets aan doen. Dus je geeft je over, je moet!!! Ik werd wakker en met veel pijn, maar daar werd ik meteen aan geholpen. Ik kreeg goede pijnstilling.

Ook had ik heel veel vragen maar zo suf van de narcose en niet beseffend wat er precies was gebeurd, vergat ik die te stellen. Ik kreeg alleen te horen wat er gebeurd was en dat er een zwangerschap van ongeveer 6 a 7 weken was verwijderd. Hierbij hebben ze de gehele linker eileider verwijderd. Dit om allerlei bijkomende complicaties te voorkomen. Ik had duidelijkheid en daarmee was het einde zwangerschap, einde onzekerheid en einde vreugde en spanning!

De volgende dag word je naar huis gestuurd, en mag je gaan herstellen. En dat valt niet mee met 2 kleine kinderen. Ook de reacties na afloop en bij bekendmaking zijn wisselend. Van heel betrokken en warm, naar verbazing over überhaupt een nieuwe zwangerschap al zo snel na onze jongste van toen 5 maanden. Alles moet een plekje krijgen en op je eigen manier verwerkt worden. Gelukkig ben ik best wel reëel ingesteld en lukte het me goed om te denken dat dit kindje geen keuze had en ook de zwangerschap geen kans van slagen had. Ik ben blij dat ik twee geweldig mooie en gezonde zoontjes heb, waar ik iedere dag van mag genieten. Ook ben ik dankbaar dat ik in Nederland woon en op medisch gebied niks tekort ben gekomen tijdens deze derde en helaas kortdurende zwangerschap.

Ik zie de toekomst weer zonnig tegemoet! Ik hoop dat andere vrouwen die ditzelfde hebben meegemaakt ook weer met positiviteit de toekomst in kunnen kijken. Neem je tijd om het een plek te geven! En praat erover met je omgeving. Het wordt (mijn ervaring) flink onderschat. Fysiek EN mentaal! Mensen weten niet wat het is en wat het met je doet.