Mevrouw, u gaat echt niet hier bevallen! Nou dus wel he ;)

Jeetje ik zie de laatste post gaat over mijn rinkelende eierstokken na mijn eerste kindje, deze grote man heeft mij zo opgeslokt dat ik nu pas zie hoe lang dit geleden is.

Zoals je kunt zien heeft mijn man de rinkelende eierstokken opgenomen, en zijn wij weer papa en mama geworden. Hoe dat weten we natuurlijk allemaal, maar heeft blijft een leuk verhaal. Maar die zal ik een andere keer plaatsen.

In deze blog wil ik graag vertellen over de dag van mijn bevalling. 

Bij mijn eerste werd ik gestript met 38+4 en beviel ik met 38+6, de vk deed dit wegens enorme bekkenistabiltieit, en dankzij deze topper werkte het strippen.

Uiteraard koos ik weer voor deze praktijk, wel was die enorm gegroeid van 1 persoon na 4. Hier moest ik enorm aan wennen, vaak een ander gezicht had ik wel even moeite mee. Zo krijg je ook je voorkeur wie je wel of niet wilt, maar je hebt er helaas geen keus in.

Wel had ik 2 enorm favorieten, die mij altijd te woord hebben gestaan en al mijn vragen en onzekerheden hebben beantwoord. Ook twijfelde ze aan de groei van de kleine, dus kreeg ik groei echo's.  Deze verliepen goed.                   Ook met deze zwangerschap had ik enorme last van mijn bekken, maar ik kon gelukkig nog wel voor mijn oudste van 2,5 zorgen.  Toen ik de 37 weken had bereikt werd dit wel steeds zwaarder, van nachten niet kunnen slapen na amper lopen, wat bleek er zat een zenuw in mijn bil klem.

Ik was helemaal op van niet kunnen slapen, amper kunnen lopen. Dat de vk voorstelde om een nachtje in het zieken huis te slapen met medicatie, dit was enorm moeilijk maar ik moest mijn lichaam rust geven.    Mijn ouders vingen de oudste op, en manlief bracht me in de avond naar het ziekenhuis in Harderwijk.  We werden enorm hartelijk ontvangen, en ondanks corona mocht mijn man mee naar de kamer ( dit was eind April 2020) . Ik heb rond 22:00 de injectie gekregen, en echt heerlijk geslapen.  De volgende ochtend kwam mijn man me weer ophalen, en heb ik thuis nog veel geslapen. Ondanks de pijn kon ik er weer tegen aan, dus echt een super keuze.

Toen ik 39 weken zwanger was, had ik weer een paar dagen al niet geslapen, en ik kon ook al een paar dagen niet voor mijn peuter zorgen, zelfs hem niet naar beneden helpen ( gelukkig kwam mijn super papa hem ophalen) Mijn man moest me zelf op de wc zetten en er weer afhalen.  Ik had zo enorme pijn en was zo overstuur,  dat mijn man met de verloskundige belde.  Helaas omdat het 5 mei was er niemand aanwezig.  Wel kon ik eventueel me weer in de avond melden, om te slapen met medicatie.  Ik vond de keuze zo moeilijk, ik wilde geen medicatie in mijn lichaam pompen, maar ik was ook zo moe en zo mentaal gesloopt.

De keuze toch gemaakt naar het ziekenhuis te gaan, mijn man bracht me weer erheen en de oudste sliep bij opa en oma.  

Aangekomen bij het ziekenhuis, haalde manlief een rolstoel en bracht mij naar boven. Nou geloof het of niet hij werd vreemd aangekeken, en er werd gevraagd wat die wel niet kwam doen... Dus wij leggen het uit.. Nou meneer u mag hier niet komen, dus we zeggen rustig maar ik kan niet lopen.  Nou hij moest maar weg gaan, en zei zou me wel naar de kamer rollen....

Terwijl ze me weg brengt, zegt ze nog bespottend waarvoor bent u hier eigenlijk? dus ik leg het uit zegt ze maar u kunt niet ingeleid worden u bent 37 weken, en een beetje bekkenpijn moet iedereen toch kunnen handelen...

Ik legde haar uit 39 weken te zijn, en dat ik echt niet zomaar even naar het ziekenhuis kom en mijn kind achter laat.

Op de kamer kwam een andere verpleegkundige en oordeelde ook al alsof ik me enorm aanstelde, toen ze weg ging belde ik overstuur mijn man op, ( normaal ben ik niet zo onzeker) maar nu ging ik me afvragen stel ik me dan zo aan? ook melde ik hem dat ik daar niet wilde zijn. Hij zei als je weg wilt haal ik je zo op! Maar ik besloot te blijven, zodat ze me de volgende dag eventueel konden inleiden.

Ik had net opgehangen en toen kwam de verpleegkundige terug, en zag me enorm overstuur. Ze vroeg wat er was en ik legde het uit, ze bedaarde enorm en bood haar excuses aan dat ze me niet zo serieus had genomen, er zou een verpleegkundige komen oordelen hoe het er voor stond.

om 21:30 kwam deze verpleegkundige, jemig wat een hork van een vrouw. Ze zou even controleren hoe het er binnen voor stond, ze gaan naar binnen alsof ik een graai machine was... voelde wat en zei nou ik denk niet dat ik je morgen kan inleiden, alles zit nog pot dicht....  Uiteraard was dit een klap voor me... hoe moet ik dit nog gaan doen, maar ik was te moe en te op om te reageren. Ze zei wel morgen bespreken we het als nog en kijken we verder, maar vannacht beval je niet.

om 22:00 weer de injectie, ik belde manlief wenste hem welterusten en ging slapen....

23:15 ik wordt wakker high gevoel van de medicatie, met het gevoel ik moet plassen.  Er was mij verteld druk op het belletje want je mag niet alleen lopen... ik zo eigenwijs als ik ben wilde niet drukke maar deed het toch maar..want huh mijn bed was helemaal nat.

De verpleegkundige kwam ik zei mijn bed is nat maar ik moet plassen, ze rook aan het bed en zei dit is geen urine je vliezen zijn gebroken.... Ik besefte het totaal niet en zei oke maar ik moet plassen, e zetten me op een matje op een stoel en die werd ook nat en ik bleef volhouden ik moet plassen...

Ze hielp me naar de wc en gaf me kraamverband, ik totaal niet door hebben wat er gebeurde op de wc en dacht wat moet ik met dit kraamverband....

Ik was voor mijn gevoel klaar, kwam kamertje uit en ze vertelde me dat ik aan de ctg ging om te kijken hoe en wat, ik vond het prima belde mijn man met de mededeling haha mijn vliezen zijn gebroken, maar ik ga slapen.

Dit ben ik ook gaan doen, tot ik weer wakker werd om 01:15. ik had een vervelend gevoel in mijn buik, maar was wel al een stuk helderder. Om 01:30 voelde ik dat ik weeën kreeg, en drukte op het belletje. 01:45 zei de verloskundige ( ja een nieuwe niet die hork van ervoor) ik wil graag dat je man gaat bellen, ik vroeg waarom ik had blijkbaar in 5 minuten tijd 5 weeën gehad, aangezien de eerste in een weeën storm gekomen was met totaal maar 1,5 uur. Ik belde mijn man, die lieve schat was nog zo aan slapen, dat die vroeg waar ik eigenlijk was? Er kwam toen een wee en ik zal niet vertellen wat ik toen zei... ik hing op en belde na 5 minuten weer of die wel door had dat ik gebeld had.  ( hij moest namelijk 20 min rijden)

Toen manlief aankwam, verhuisde we naar een andere kamer.  Daar kwam de ween toch wel heel snel, inclusief deze keer rug ween. Aangezien ik de weenstorm al kende, wist ik wel hoe en wat. Ik zat op handen en knieën op bed, en bij een ween wreef manlief over mijn onder rug... het ging zo snel dat hij zijn drinken wilde pakken maar ik hem alweer terug riep. Ik vroeg de vk of ik op deze manier mocht bevallen want het zat wel fijn, ze zei dat het zeker mocht maar om mijn ontsluiting te checken ik wel even moest liggen. Manlief zei niks, maar naderhand vertelde die wel dat die dacht waarom wil je het zo doen?

Om mijn ontsluiting te controleren, moest ik gaan liggen.. Ze gaf aan je hebt 8 cm ik kan er 10 van maken als je dat wilt, maar ik wilde het op eigen kracht doen.

Ik bleef liggen op mijn rug, want het lag toch wel erg lekker...

Ik ging mijn eigen bubbel in, en voelde letterlijk mijn kleintje naar beneden gaan, de vk verpleegkundige en manlief stonden om het bed heen te kletsen, en ik zat in mijn eigen wereld samen met mijn kleintje.

De vk gaf aan je mag een beetje mee persen, ik gaf aan dit doe ik al. De vk was een  enorm fijne vrouw die zag dat ik me redde en liet me gang gaan.

Om ik medicatie had gehad werd de kleine wel in de gaten gehouden, want kon zijn dat die er toch wat van mee had gekregen, je zou denken je raakt er van in paniek... nee totaal niet mijn moeder gevoel zei het is goed.

Ik voelde de kleine steeds meer zakken en perste mee, ik kreeg warme washandjes tussen mijn benen, en ze gaf aan dat de kleine eraan kwam. Nog steeds bepaalde ik zelf wat er gebeurde, en keken ze toe zonder iets te zeggen.

Pas toen het hoofdje eruit kwam, grepen ze in omdat ik toen te snel wilde door pushen.  Uiteindelijk is mijn kleine mini man geboren, het was gek zo klein kindje, en een kleine placenta.

Door onze man iets te licht was, moesten we wat glucose testen afwachten, deze waren alle 3 goed en tegen het middag uur mochten we naar huis.

Ik vertel ook zeker met enorm veel trots dat op 6 mei 2020 onze tweede zoon geboren is

Genaamd: Daley Robertus Andries Jas

Gewicht en lengte 2840 gram en 50 cm.

Geboren om: 03:40

Een dikke dubbele shootout naar de Verloskundige van het kleine wonder in Lelystad, jullie hebben me er echt door heen getrokken.

ook de verloskundige die mijn bevalling deed wat een super vrouw!

ik wil niet afsluiten met iets negatiefs, dus houden we het positief hihi.

Bedankt andere twee verpleegkundige en verloskundige; Dat ik mocht bewijzen gelijk te hebben en dat ik wel ging bevallen.

tip: Moedergevoel heeft het niet vaak verkeerd, vertrouw erop!