Met onze dushi naar Curaçao

Op 12 januari was het dan eindelijk zo ver, we vlogen die dag naar het zonnige Curaçao. Mijn vriend en ik gaan graag op vakanties, maken veel stedentrips maar sinds de kleine er is ietsje rustiger aan gedaan. Afgezien van een weekendje Amsterdam en een paar dagen Ameland hadden we nog niets spannends ondernomen. Een week voordat we vertrokken kwamen opeens bij mij de twijfels, deed ik er wel goed aan om Lottie (5 maanden) mee te sleuren enkel en alleen omdat wij zo graag op vakantie willen, is de vliegreis wel te doen? Gaat ze het tijdsverschil wel trekken? Ik las opeens over de meest vreselijke ervaringen (de leuke vergeet je mee te nemen in je oordeel)en deelde mijn twijfels met mijn vriend en hij stelde me (zoals altijd) gerust. Onze reis liep voorspoedig en zelfs ik vergat mijn vliegangst in die grote blauwe vogel. Het hielp trouwens ook dat ik mijn lenzen niet in had, ik doe dat vaak zodat ik de wereld wat minder mee krijg ofzo, (rare afwijking I know). Dat ik daardoor een man met een enorme buik en rugzak aanzag voor een man met een draagzak plus baby. En de parasol op het strand aanzag voor de serveerster (ze had ook nog een leuk jurkje aan zei ik) geeft helemaal niks. Lottie had op de heenweg een reiswiegje en dat ging perfect, we hadden geen nachtvlucht dus we probeerden zoveel mogelijk haar ritme van thuis te hanteren. Had ik me daar nou zo druk om gemaakt? Eenmaal daar was ze binnen een dag gewend aan het ritme, zodra we geland waren, gingen we gelijk mee met de tijd daar (5 uur vroeger). Natuurlijk was ze de eerste dag iets sneller moe, maar daar zijn we gewoon in mee gegaan. Ook van de warmte had ze geen last (waarschijnlijk wel van mij, want doordat ze constant in enkel een rompertje gekleed was moest ik natuurlijk af en toe in die bovenbeentjes bijten). We namen haar overal mee naar toe en na tien dagen gingen we weer terug naar Nederland. Deze vlucht was er geen wiegje beschikbaar en heeft ze de volle negen uur bij ons op schoot geslapen. Bij aankomst in Nederland waren ze onze bagage (tijdelijk) kwijt, dus moesten we uren wachten, ik stond daar als een volstrekte idioot haar te vermaken en deed de meest bizarre danspasjes met haar in de draagzak. Vreemd hoe je je kan gedragen om je kind maar te laten lachen toch? Totaal geen schaamte meer. Maar goed, onze reis was super geslaagd. Ik zou het zo weer doen, maar dan zonder de twijfels.