Met een onbekende infectie in isolatie..

Gisteravond kregen we een deel van de uitslagen van het bloedprikken. Hieruit bleek dat de witte bloedcellen waren verhoogd, wat wijst op een infectie. Hoe en wat precies is nog steeds de grote vraag. Doordat het onbekend is wat je hebt, lig je in contact-druppel isolatie.

De eerste nacht was verschrikkelijk. Allebei waren we dood op van de uren ervoor. Nu moest je om 02.00 uur 's nachts ook de antibiotica toegediend krijgen, waar je natuurlijk wakker van werd. Fijn vind je dit niet.. elke keer wanneer de antibiotica word toegediend begin je te huilen. En sta dan maar machteloos als moeder zijnde aan de zijkant van het bed. Ook nu voel ik de herinneringen omhoog komen van de dagen op de neonatologie. De draadjes, de piepjes, het machteloze gevoel niet overal te kunnen gaan en staan met je..

Om 06.00 uur 's ochtends werd je wakker voor de fles. Hierna viel je al snel weer even in slaap. De plek op je wang is minder rood, maar wel twee keer zo dik. Het trekt nu ook richting je oog en ook achter je oor is het rood. 

Ondertussen lijkt de antibiotica zijn werk te doen. Je bent niet meer zo suf als gisteren en af en toe laat je weer een klein lachje zien. 

Vandaag komen papa en je broer en zus ook even langs. Voor hun is de situatie thuis ook wennen, en we willen hun hierbij ook betrekken. Zo zien ze ook waar je ligt en hoe het met je gaat.

Saya is enorm beschermend over jou, wanneer de verpleegkundigen bij jou bedje staan en beginnen met de verzorging begint ze te huilen. 

- "Neeee niet doen bij Liya! Niet doen!!"

Terwijl ik Saya vast heb begin ik zelf ook te huilen en loop ik met haar de kamer uit. Aan het eind van de hal is een speelkamer waar ze zich even uit kunnen leven en even kunnen "ontsnappen". Eigenlijk is het niet de bedoeling dat broertjes en zusjes hier spelen, maar omdat het erg rustig is op de afdeling mogen we toch even blijven.

Wanneer papa weer naar huis gaat ben jij erg onrustig. Je blijft onrustig en dit houd de hele avond aan. Het is zoeken naar wat je nodig hebt en het is duidelijk dat je ergens last van hebt. Kon je nu maar duidelijk maken wat er aan de hand is meisje, ik zou je zo graag willen helpen..

Om 21.00 uur val je dan eindelijk in slaap. Oververmoeid en totaal overprikkeld. Wanneer ik zelf ook wil gaan liggen begin je te hoesten, en dan komt alles eruit. Met golven spuug je je hele bedje onder en het blijft maar komen. Ik druk 3keer achter elkaar op de rode knop en gelukkig komt er al snel iemand aan om te helpen. Arm kind.. dit zat je dus al die tijd dwars.

De verpleegkundige verschoont je bed terwijl ik jou was en schone kleren aantrek. Hierna val je gelukkig snel in slaap en gaan we samen de tweede nacht in..

Trending op Mamaplaats: Epilepsie: "Ik dacht: dit is het, ons kind is dood"