Medische missers deel 1

Radeloos was ik, slapeloze nachten en een verkouden baby die niet beter werd. Mijn melk deed niks in het positieve om haar klachten te verminderen. In alle cellen van mijn lichaam voel ik angst, stress en de zorgen beheersen mijn leven. Het is alsof ik met oogkleppen op leef en op de automatische piloot leef. Oudste naar school brengen, ophalen en twee keer per week ook nog de peuterschool. Tussendoor wilde ik graag slapen om te herstellen, ik had namelijk tijdens de zwangerschap besloten dat ik veel overdag zou proberen te slapen zodat ik het best zou herstellen en zou doen wat goed voor me is. Het was vermoeiend en maakt me verdrietig dat ik niet kon slapen omdat ik steeds naar de huisarts ging die toch niks deed.

Op een gegeven moment zat ik bij de huisarts voor de 2e keer die week, in plaats van vragen te stellen over mijn zorgen maakte hij zich zorgen over mij.

Alle vragen die hij stelde en opmerkingen die hij maakte waren gericht op zijn zorgen over mijn welzijn. Natuurlijk gaat het niet goed met mij, mijn dochter heeft hulp nodig en ik word niet serieus genomen. Een ongemakkelijk gevoel kreeg ik van de vragen die hij stelde, ze leken namelijk op wat basisvragen die je kan stellen om vermoedens van Kindermishandeling / verwaarlozing en huiselijk geweld uit te sluiten (of op te sporen). Daar was helemaal geen sprake van! Mijn dochter was ziek en hoewel ik super moe ben en stress voel heb ik nog redelijk de touwtjes in handen en kan ik mijn emoties nog gewoon ontladen. 

De huisarts zei ook dat moedermelk wel goed is maar niet zó goed dat het een verkoudheid zou kunnen verhelpen. Iets wat je mij niet wijs hoeft te maken na twee kinderen waar dat wél bij hielp, alleen was mijn baby niet verkouden. Er was meer aan de hand.. 

Na de zoveelste keer huisarts werd er wederom een afspraak gemaakt voor de kinderarts. De huisarts deed dit omdat hij me dacht ermee te helpen, maar liet ondertussen voelen dat er toch niks meer gedaan zou worden. De volgende dag bij de kinderarts in het ziekenhuis werd Elynne weer onderzocht. Geen saturatie werd gemeten, wel een sonde door haar neus om te kijken of er wel een doorgang was of dat een neusgat dicht zou zitten. Deze arts leek wel serieus bezig te zijn en terwijl ik Elynne een dosis voeding en troost gaf had hij contact met de KNOarts. 

Ik mocht de neusdruppels met Xylometazoline voor  2-6jarigen gebruiken en onbeperkt. Het was namelijk achterhaalt dat je hier verslaafd aan kon raken. Ik bleef vragen stellen aan de kinderarts. Het klopte niet dat er eerst het een over deze medicatie werd gezegd en nu zo makkelijk bij een veel te hoge dosis een compleet ander advies. De kinderarts gaf nog aan te merken dat ik wantrouwig was probeerde me ervan te verzekeren dat het zou werken en stelde een verwijzingnaar het UMCG voor. Jaaa dacht ik! (De neusdruppels bleven ongebruikt, ik hield me bij de babydosering en zelfs die wilde ik niet onbeperkt geven. Dat zei ik maar niet tegen de medici..)

Toen ging alles best snel en kon ik een paar keer naar het umcg rijden ter voorbereiding op een opname voor een kijkoperatie in haar neus. Het verwachte epicentrum van haar problemen. 

Eindelijk was ik verder dan de huisarts en werd er echt wat onderzocht. Wat heeft dat een voeten in de  aarde gehad, nu zou er echt gezorgd voor haar worden. Alleen de geleverde zorg viel me toch wel vies af..