Mama, ziek zijn is stom!

Afgelopen donderdag vond ik mijn zoontje al anders dan normaal. Maargoed het zou van alles kunnen zijn natuurlijk. Denk aan sprongetjes, doorkomende tandjes (met 6 maand dat immers ook mogelijk) of gewoon een baaldag. Temperatuur was prima, dus niets aan de hand. Helaas was deze gedachte van korte duur. De volgende dag bleef niets binnen. Elk hapje en fles kwam er met grote golven uit. 

En dan die angst in de ogen als alles er weer eruit gekomen is. Verschrikkelijk! Weer temperaturen, een normale temperatuur. Dus wat zou het kunnen zijn! Alles na gaan, eten niet goed gevallen, toch tandjes die door komen. Dat laatste is zeker wel een feit, dus dat zou nog steeds zo maar kunnen. Vervolgens ga je na wat er op dit moment allemaal heerst. De buikgriep! Daar lijkt het wel op. Spugen, diarree, maar geen koorts. Mijn zoontje is wel vrolijk en actief. Dus hoopte een beetje dat het dan vandaag beter zou zijn. 

Het naar bed gaan ging prima. De fles kwam er grotendeels wel weer uit, maar dat was ik ondertussen al we gewend. Het laatste beetje fles ging er wel goed in en meneer ging heerlijk slapen. Het leek allemaal erg goed te gaan, totdat hij s avonds laat wakker werd. Gevolg; de hele nacht wakker geweest. Spugen, huilen, honger, pijn. 

Ik merk elke keer weer dat het je als moeder onzeker kan maken en bezorgd, soms misschien wel overbezorgd. Wat ga je doen? Wanneer bel je wel de dokter? Natuurlijk zijn er wel regels voor en daar kun je je ook prima aanhouden (ook al heb ik wel gemerkt, dat huisartsen daar soms anders over denken). 

Nu ligt mijn ventje te slapen in mijn armen. Je merkt dat hij weinig kracht heeft en eigenlijk alleen maar lekker wil slapen. Kleine beetjes melk houdt hij nu gelukkig weer binnen. 

Als moeder wil je het overnemen, wegnemen en beter maken. Maar eigenlijk het enige wat je echt kunt doen is er zijn! Vasthouden en knuffelen. En natuurlijk zorgen dat hij voldoende vocht binnenkrijgt. 

En dat doe je! Want je bent moeder!