Mama van een sterrenkindje (deel 2 De bevalling)

Ik heb een tijd geleden mijn 1ste blok geplaats. Eigenlijk was ik van plan kort daarna mijn volgende blog te schrijven , dit is na wat omstandigheden er daarom niet echt van gekomen. (Hier zie je meer over in 1 van de volgende blogs)

Momenteel zijn we 4 maanden verder , en proberen we het leven zo goed als op te pakken. Ik werk al 6 jaar met liefde in de horeca , maar ook hier heb ik moeilijke momenten. De klanten kennen mij immers zo lang en ook hun wisten dat ik zwanger was. De ene keer gaat het me makkelijker af dan de andere keer. Gelukkig zijn mijn collega’s ontzettend lief en steunen mij waar ze kunnen.

Even terug naar de dag dat we te horen kregen dat we de bevalling zouden gaan opwekken.

Zaterdag 10 augustus

Na het gesprek in het ziekenhuis gingen we naar huis. Eenmaal thuis aangekomen heb ik het pilletje moeten slikken waarmee het in gang werd gezet. Wat een naar moment, het moment dat je je bevalling gaat opwekken van een kindje wat niet meer leeft. Ik heb met tranen deze pil ingenomen. Ik kon wat krampen ervan krijgen maar dit heb ik tot zondagavond niet gehad.

Het hele weekend is als een waas voorbij gegaan, familie en vrienden die dicht bij ons staan hebben wij ingelicht.

Zondagavond 11 augustus

We lagen al best vroeg in bed toen ik ineens wat krampen kreeg. Ik had echt het gevoel dat dit wel eens een teken kon zijn dat het was begonnen. Ik heb die avond nog een oude vriendin van mij gevraagd wat ik moest doen, omdat de pijn best hevig werd. Zij heeft het helaas ook meegemaakt zij.

Uiteindelijk heeft het zo de hele avond nog gerommeld en ben ik uiteindelijk in slaap gevallen.

Maandag 12 augustus

Vandaag was de dag, de dag dat we eindelijk ons meisje zouden zien, het meisje waar we niet voor konden zorgen, het meisje dat hier bij ons had moeten zijn!

Wij moesten ons om 9 uur melden in het ziekenhuis en dan zou de bevalling in gang gezet worden. In de ochtend heb ik snel nog wat ‘buikfoto's’ gemaakt, het was de laatste dag met mijn meisje in mijn buik, mijn dikke (soms wel irritante) ,mooie buik.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, heeft het een tijdje geduurd voor ik de opwekkers kreeg.

Om kwart voor 11 kreeg ik dan de eerst opwekkers (cytotec). Deze werd vaginaal ingebracht en voelde er gelukkig weinig van. Ik heb tot 2 uur nog gewoon buiten een rondje gelopen of wat te drinken gehaald. Rond die tijd ben ik naar boven gegaan, omdat ik wat lichte krampjes begon te krijgen. Om half 3 kreeg ik de 2de dosis met cytotec ingebracht. Vanaf dit moment werden de krampen heviger. Ik heb daarom ook om morfine gevraagd , terwijl ik tijdens de zwangerschap had gezegd daar niet aan te beginnen. Ik wou het doen zonder de verdoving.

Voor mij gevoel was dit onmenselijk, bevallen van een stil geboren kindje, ik wou de pijn niet voelen en meemaken , daarom heb ik besloten om voor de morfine te gaan. Een ruggenprik vond ik te eng.

Om half 4 heb ik een vriendin nog geappt, ik had op dit moment 2 cm ontsluiting. Vanaf dit moment is het enorm snel gegaan. Ik kwam immers in een weeënstorm terecht. Ik kreeg de ene na de ander, ik wist begod niet wat ik moest doen en raakte daardoor eigenlijk een beetje in paniek. Mijn moeder vertelde me hoe ik moest ademen en dat deed ik. Enig sinds kwam ik weer een beetje tot rust. Tijdens de weeënstorm had ik gevraagd om mijn vader, ik wist dat hij aan het werk was en er niet zou zijn. Dit zal gekomen zijn door de morfine. Mijn moeder heeft gevraagd of mijn vader toch wou konen.

Door de morfine ben ik veel gedeeltes kwijt, en kan ik me amper tot niet herinneren , ik heb tussendoor nog een dosis gekregen omdat de pijn enorm heftig was. Na een weeënstorm van ruim 1.5 uur kreeg ik het gevoel dat ik moest plassen, ik werd door 2 verpleegkundige van het bed gesjouwd naar de wc. Eenmaal op de wc dacht ik dat ik moest plassen,maar het was allemaal bloed.

Pas op dit moment drong het tot me door dat dit geen plassen was en riep ik ‘ik moet persen'. Ik wist niet waarom en hoe ik dit zij, maar dit gevoel was zo overduidelijk , ik had persdrang. Snel werd ik van de wc naar het bed gesjouwd. De verloskundige kwam kijken hoeveel cm ontsluiting ik had. Jawel hoor 10 cm, en op dat moment kwam mijn vader eraan ( hoe toevallig).

Mijn vliezen werden gebroken en hierna mocht ik persen, ik weet niet hoe ik het gedaan heb, maar ik heb al mijn kracht en liefde gegeven. De persdrang was enorm maar net niet hevig genoeg dus kreeg ik wat extra middel toegediend waardoor het wat beter zou gaan. Na 39 min persen kwam om 17:09 uur ons stil geboren meisje *Marly ter wereld. Ons mooie volmaakte meisje werd gelijk op mijn borst gelegd. Wat een vreselijk moment, het moment dat je niks hoort en niks voelt bewegen op jou lichaam. Mijn vriend brak op het moment dat ze geboren werd. Ik herinner me hier weinig van, omdat ik nog helemaal in mijn eigen wereld was van de bevalling en de morfine. Na de geboorte van *Marly moest mijn placenta nog komen. Dit heeft 45 min geduurd voor die los liet. De placenta ‘leek’ zo vanaf de buitenkant voor de verloskundige er goed uit te zien, er was niks mis mee werd ons verteld. Dit was belangrijk voor onze keuze of we *Marly wouden laten onderzoeken door de pathaloog.

Er werd ons namelijk die zaterdag gevraagd of we *Marly willen laten onderzoeken door een pathaloog . We hadden besloten om te kijken of er iets aan de buitenkant van *Marly te zien was, dit was niet het geval, en ook de placenta ‘leek' goed te zijn. Dus besloten we voor de obductie te gaan (later meer hierover)

Ik heb ons meisje ruim 2 uur op mijn borst gehad en heb ik haar kunnen bewonderen. Daarna hebben ze haar voorzichtig geprobeerd schoon te maken. Ze konden er niet al te veel aan doen, omdat haar huidje heel teer was en al op sommige plekjes los liet. Ze hebben hele mooie voet-handafdrukjes gemaakt en wat plukjes haar afgeknipt. Ons meisje was 52 cm lang en woog slechts 2804 gram, achteraf blijkt dat ze dismatuur was en lag ze op een groei van p3. Terwijl ze eerder hoger zat.

Hierna hebben ze een bedje met een koelplaat naast mijn bed gezet en *Marly daarin gelegd. Ze lag er heel vredig en mooi bij, maar nog niet in haar eigen kleertjes, want de volgende dag ding ze naar de obductie om onderzocht te worden.

Daarna mocht ik gaan douchen en kijken of ik eventueel al kon plassen. Dit ging me allemaal vrij makkelijk af en rond half 11 mocht ik naar huis. Eenmaal thuis aangekomen kwam ik in een soort overlevingsmodus, ik kon niet huilen helemaal niks. Dit alles scheen heel normaal te zijn. Ik kon alleen maar denken aan het moment dan ons meisje hier bij ons thuis zou zijn. Dat zou de volgende dag zijn. Ook zou de uitvaartondernemer komen om te kijken hoe wij alles wilden hebben voor de crematie van ons meisje, zodat ze een mooi afscheid zou krijgen.

Hoe de week hierna gegaan is en wat er allemaal bij komt kijken, zullen jullie lezen in mijn volgende blogs.

Liefs x