Macrocefalie (2)

Ik was ondertussen ruim 4 maanden bezig met het lopen naar een dokter waar ik me nooit goed bij gevoeld heb, tot die bewuste dag.

Het was opnieuw 3 weken later toen ik met mijn 2 kindjes en mijn grootmoeder het ziekenhuis binnenwandelde. Mijn grootmoeder die al weken vol onrust rondliep en maar niet begreep wat er nu precies in het ziekenhuis gezocht werd, want grote hoofden zaten in haar familie en alles was toch ok? Ze was dan ook vastbesloten mijn zorgen weg te nemen en me ten volle te ondersteunen bij dit bezoek wat zonder twijfel weer ging leiden tot de bewuste echoscopie.

Verwelkoming op pediatrie, uitkleden van mijn kleintje,, wegen/meten, wachten en het 10 minuten bezoekje bij de arts. De 10 minuten van reflexen, hoofd voelen/meten, stoefen over haar sterke ontwikkeling en ja hoor de mededeling dat een echoscopie nodig is voor de zekerheid. Nog steeds vanuit mijn respect voor eender welk levend wezen, vraag ik nogmaals beleefd naar zijn drijfveer, en bedank ik hem wanneer ik met mijn team naar de radiologie afdeling vertrek.

Mijn kleintje ligt ondertussen languit in mijn armen te slapen wanneer mijn grootmoeder mijn overactieve kleuter achterna holt en wanhopig wat eten probeert te geven. Een standbeeld verdient die vrouw, echt! Wanneer ik binnen mag gaan hoor ik de dokter luidop zuchten, terwijl ze ‘toch niet weer he’ mompelt. De moed zakt me helemaal in de schoenen, ik ben op, ik sta bezweet, hongerig te bibberen op mijn benen met mijn al best zware slapende baby in mijn armen terwijl ik me angstig afvraag of mijn grootmoeder het wel redt aan de andere kant van de deur. 

Samen met de echoscopist overloop ik elk mogelijk aandachtspunt, maar opnieuw niet het minste gevonden, meer zelfs, het kan niet beter zijn. De situatie is meer dan stabiel. Naïeve ik ga opgelucht terug naar de wachtkamer waar ik mijn grootmoeder blij meedeel: ‘ok we zijn hier nu 2 uur, maar het is goed nieuws dus nog even terug en na 10 minuten staan we buiten.’

We mogen binnen en ja klopt, ‘waauw goede uitslag kan niet beter’, om dan in 1 adem toe te voegen, ooh en nu plannen we een volledig neurologisch onderzoek waarbij ze in slaap wordt gedaan en dan zien we erna weer verder. Het secretariaat is op de hoogte en zal de afspraak voor u vastleggen.

Ik brak, innerlijk, ik gaf geen kik. Wie of wat er voor me zat weet ik niet, maar ik heb zelden iemand in mijn leven zo slecht kunnen bereiken, zelden iemand zo autoritair gezien. Mijn grootmoeder was gelukkig buiten gebleven want het zou toch goed nieuws zijn.

Ik nam mijn kleintje vast en stapte stevig de deur uit, ik bedankte hem en startte de tocht naar de uitgang van het ziekenhuis. Ik belde ondertussen mijn man opnieuw, we hadden bijna een directe lijn en ook hij was stomverbaasd door deze nieuwe vraag naar een vrij ingrijpend onderzoek zonder enige duidelijke aanleiding. 

Eenmaal buiten ben ik beginnen bellen, 2 huisartsen, ze hebben beiden een half uur naar mijn geraas geluisterd en waar het bij aanvang nog was van ja hij wil alles in kaart brengen werd het uiteindelijk al ja mevrouw als het mijn kind was, ik zou het niet doen. Eum excuseer?! Kan dit zomaar? Hoe en waar moet ik mijn vertrouwen nog vinden? Ik belde snel naar het secretariaat pediatrie met de mededeling dat ze alles mochten stopzetten, dan we verder gingen kijken en alles moesten laten bezinken, ik bedankte hun alvast voor de inzet.

En ja hoor inzet was er zeker, inzet in het 5 tot 6 keer per dag bellen, in het meerdere malen boodschappen inspreken op mijn voicemail, in het toch niet afzeggen van onze mri afspraak waar nog heel wat brieven op volgde en als klapstuk de scheldtirade van de secretaresse. Ik was een slechte moeder en ik was mijn verstand verloren en ik zou mijn kind verliezen en zij waren niet verantwoordelijk...

Zucht...

Zeer rustig en beheerst heb ik meegedeeld dat dat net de bedoeling was, ik wou hun verantwoordelijkheid niet, ik wou hun echt niet meer. Ik bedankte hun voor dit inzicht en legde met het meest verschrikkelijke gevoel ooit mijn telefoon neer.

Nooit voelde ik me zo alleen. Alles zat fout aan die situatie, maar daar zat ik nu, waar moest ik heen? Moest ik zelfs ergens heen of ging het nu gewoon zo zijn gangetje.

Wel ik kan jullie zeggen, als je een slechte moeder genoemd wordt gaat niets nog zijn gangetje. Je gaat op zoek naar bevestiging en opnieuw naar zekerheden... in hoeverre dat nog kon, want ik wantrouwde ondertussen praktisch iedereen... 

Hoe ik dit verder aanpakte, vertel ik jullie graag snel! Bedankt alvast voor het lezen en jullie tijd.