Luister nou toch! Ze heeft écht pijn!

Mijn bevalling van de tweeling was een heftig iets. Zowel ik als mijn dochter hingen aan een zijde draadje. Zij werd geboren met een spoedkeizersnede en heeft ongeveer 10 minuten beademing nodig gehad voordat ze op gang kwam. Ze was klein (42 cm) en woog maar 2170 gram.Als je haar ging verschonen had je een schriel beentje vast, bang om het te breken.De eerste maand was het goed, ze at en sliep en huilde hier en daar wat, logisch, want ze was prematuur. Toen ze wat steviger werd en ook wat ouder, begon de ellende.Ze begon met overstrekken, ontzettend veel krijsen, vreemd drinken en een vreemde ademhaling. Ze wilde niet meer kijken naar speelgoed, mij, of wat dan ook. Ze keek of altijd omhoog, of sloot haar ogen als het teveel was.Ik wist dat er iets mis was, maar wat? 

Bij het CB kaartte ik aan dat het niet zo lekker liep. Haar broertje was een blije baby die graag kletste en speelde, en zij kon alleen maar huilen en huilen. Tijdens dat huilen werd ze helemaal rood en balde ze haar vuisten. Het ging door merg en been.Ik zag het gewoon; ze heeft pijn.

Maar nee hoor; 'Het is een gefrustreerde baby mevrouw, dat gaat vanzelf wel over.'Nou, tevreden was ik niet met het antwoord, dus ik liet haar maar wat opnames zien en horen van het huilen en de ademhaling (want kinderen doen dat natuurlijk nooit bij de arts).'Oei, dat klinkt toch best serieus.' Was de opmerking.Nee?! Denk je?!Ik werd doorgestuurd naar een kinderarts in het ziekenhuis waar ik een week later terecht kon. Daar werd ze nagekeken, nee hoor, niks mis. Ze heeft vast reflux.Dus daar gingen we, johannesbroodpitmeel (jpm) in de melk. Ze werd ietsjes rustiger, en wilde wat meer rondkijken. Hier en daar keek ze ook mij weer aan, maar het was dan echt een aantal seconden. Ik was niet tevreden, maar wat moet je?

3 weken na de kinderarts zaten we weer bij het CB. En, een geluk bij een ongeluk kreeg mijn meisje een grote pijnaanval. Ze krijste de hele kamer bij elkaar en de mevrouw gaf toch wel echt doe dat dit een baby was met pijn.Je meent het?!

Ga maar naar de osteopaat, die weet het vast. Hup daar gingen we weer. Ik weet niet meer wat ik dacht, maar ik wilde er gewoon voor vechten. Haar broer ontwikkeld zich zo goed, en zij doet niks omdat ze alleen pijn heeft, het moet afgelopen zijn.Ik belde een osteopaat en kon 2 dagen later terecht, een dag voordat ze 3 maanden werd.Ik weet niet precies wat deze mevrouw heeft gedaan, maar ze onderzocht haar lichaam en voerde een aantal massage-achtige handelingen uit. Als laatste kwam ze bij de nek. 'Ah, hier zittie.' Zei ze, en ze raakte een punt aan. Ons meisje krijste het uit! Een korte massage en ik mocht haar aankleden. Toen ze weer wat rustiger was, legde de osteopaat het uit.

Haar bovenste nekwervel zit vast. Deze staat ook in verbinding met het zenuwstelsel. Haar hele lichaam staat constant onder spanning. Ze kan haar hoofd niet goed draaien, krijgt verkeerde signalen door naar de hersenen enz. Wow, dacht ik. Dat moet ook gewoon pijn doen, geen wonder dat ze zo krijst!De osteopaat was behoorlijk pissig dat ze me zo verkeerd hadden voorgelicht, want ze was nu 'vrij laat' met het behandelen, terwijl het ook gewoon 2 maanden eerder gekund. Maar goed, we waren er achter én ze kon er wat aan doen.

Toen ik naar de auto liep viel ze in slaap, een slaap die ik nog nooit heb gezien. Ze was 100% ontspannen, zelfs toen ik haar thuis uit de auto tilde en even in de box had gelegd. Ik durfde niet eens haar jas uit te doen, zó heerlijk sliep ze.Even later werd ze wakker en ging ik bij haar staan. Ik boog me over haar heen en vroeg hoe ze zich voelde. En wat denk je? Ik kreeg de grootste glimlach! Haar aller eerste glimlach! Van oor tot oor.Mijn tranen stroomden over mijn wangen, want eindelijk was ze blij!

Aankomende donderdag gaan we weer terug. Haar nek is namelijk nog niet helemaal goed, maar gaat in een aantal behandelingen los gemaakt worden.Ze heeft nog steeds wat pijnaanvallen, maar véél minder als voorheen.Ze wilt spelen, kletsen en lachen. Het zijn nog maar kleine momentjes, maar ze zijn er.Ik wacht op het moment dat ze er helemaal van af is, en naar haar broertje kijkt zoals hij naar haar. 

Osteopathie is een alternatieve geneeswijze. Deze wordt niet vergoed door de verzekering. Ik heb er miljoenen euro's voorover om haar beter te laten worden, maar het is natuurlijk een greep uit de portemonnee (al helemaal omdat een tweeling gewoon veel kost).Hopelijk wordt het binnenkort wel opgenomen in de vergoedingen, en dat dan voor de komende mama's en papa's die hun baby's daar naar toe brengen.Voel je iets in de onderbuik? Zit er iets gewoon niet goed? Ga alsjeblieft naar de osteo... die mensen hebben gouden handen!