Loslaten

Volgens mij is dat het moeilijkste van het ouderschap, loslaten. Als je zwanger bent zit je baby veilig in je buik. Het is van jou, helemaal alleen van jou. Je streelt je buikje en bent trots op je lichaam, dat het zo goed zorgt voor jou en je kindje. Op het moment dat je kindje eruit komt begint het al, het loslaten. Ineens slaapt het niet meer in je, maar naast je. Niet meer alleen jij houdt het vast, andere mensen ineens ook. Dat vond ik erg moeilijk, ik kon van het idee alleen al tijdens mijn zwangerschap huilen (volgens mij kon ik door mijn zwangerschapshormonen overal wel om huilen, maar dat terzijde).

Het moeilijkste loslaatmoment vond ik toch wel de overgang van borstvoeding naar flesvoeding. Voordat Emily geboren was interesseerde die borstvoeding me niet zo. "Als het niet werkt ga ik gewoon over op flesvoeding" zei ik alsof het de keuze was van: "Als Huggies lekken, kopen we gewoon Pampers". Toen, na drie weken geprobeerd te hebben, mijn borstvoeding maar niet wilde werken, hebben we besloten over te gaan op de fles. Dit was niet alleen beter voor Emily, maar ook voor mij.

Daar kwam de klap, de laatste keer dat ik haar de borst gaf. Tranen heb ik gelaten. Wat vond ik dat moeilijk. Ik besefte ineens dat ik het laatste beetje dat alleen ik haar kon geven moest loslaten. En vanaf dat moment bleven de loslaatmomenten komen. Elke maand was er wel weer iets anders waar je een traan om kon laten. Vaarwel wiegje naast het bed, maatje 50, reiswieg, maxi cosi, babybadje. Vaarwel baby wiegen in mijn armen en de velen middagslaapjes.

Ook dit weekend was het moment er weer. Bij ons in de woonkamer stond Emily haar box. Toen Emily met zeven maanden kon kruipen zijn we de box bijna niet meer gaan gebruiken en vanaf dat ze negen maanden oud was heeft hij alleen maar staan verstoffen. We hebben bij de Ikea een tafeltje met een stoeltje gekocht en hebben de box, samen met Emily, uit elkaar gehaald. En daar kwam het weer hoor, mijn moeite met loslaten. Ineens bedenk je je weer hoe je die in elkaar aan het zetten was met je dikke buik, nog ontwetend over hoe je leven er nu uit zou zien. En nu zie je daar je kleine meid op haar nieuwe stoeltje zitten met een boekje in haar hand, aanwijzend wat ze allemaal ziet en vreugdevol brabbelend dat ze blij is met haar tafeltje.

Dit was het laatste babydingetje dat we nog in huis hadden. Haar babykamer is er, met al dat rondzwervend speelgoed, al uit gaan zien als een kinderkamer. Loslaten is moeilijk, maar het hoort bij de opvoeding. Gelukkig krijg je er wel een heleboel moois voor terug, alleen had van mij het eerste jaar niet zo snel hoeven gaan!

Ondanks dat ze pas over twee maanden een jaar oud wordt, is het nu dan echt al tijd om te zeggen: "Vaarwel babytijd, welkom dreumestijd".