Lief sterretje, ik denk aan je

Wat velen niet weten is dat mijn man en ik nog een ander kindje hebben. Een prachtig kindje.

In september 2018 praatten we erover; zullen we het proberen? We wilden allebei erg graag, en we werden al snel gezegend, want in november hield ik een positieve zwangerschapstest vast. Ik veraste mijn man en we waren beiden euforisch!We kregen een bedje van iemand die we kenden en stonden te popelen op de eerste echo. Al snel konden we terecht bij de praktijk en zagen we daar een klein poppetje. Een prachtig kloppend hartje. Voor mij zat het nu goed. Altijd had ik geweten dat een miskraam een mogelijkheid was, maar door het zien van dat mooie hartje was ik zeker dat we dit kindje konden vasthouden. Het kamertje in huis was voor dit lieve kindje. Ik kreeg een aantal spullejtes en bestelde een doos vol goodies.Het ging goed in de zwangerschap, ik was een beetje moe, maar verder ging het prima. Op 31 december 2018 vierden we dat we in het nieuwe jaar een kindje zouden krijgen. Toen ik na nieuwjaar naar bed ging, had ik buikpijn. mar ik had oliebollen gegeten, dus had geen link gelegd.De volgende ochtend ging ik onder de douche staan en kwam mijn man verschrikt naar me toe. 'Bloed...'Ik veegde me van onderen af en had in mijn hand ook bloed. Er spookten dingen door mijn hoofd, maar ik wilde niet van het ergste uitgaan. 'Dat kan, meerdere vrouwen verliezen wel eens bloed tijdens de zwangerschap.' Maar ik ko het niet los laten.Ik de middag verloor ik een klein stolsel en besloot ik te bellen naar de verloskundige. Zij liet me komen voor een echo, om ons allen gerust te stellen. We reden rond half 5 naar de praktijk met mijn man en moeder. Een uitwendige echo vond plaats, maar ze zag niets. Ik zou rond de 10 weken zijn, dus dat was niet erg. inwendig dan maar.Ploep, daar verscheen het poppetje, en ik zag het al gelijk; geen hartslag. De verloskundige klikte nog wat verschillende knoppen aan maar bevestigde wat ik al wist: Sorry, jullie kindje leeft niet meer.Ik was helemaal stil, langzaam stoomden de tranen over mijn wangen, en ik wist niet dat deze woorden zo diepe sneeën konden maken. Ik omhelsde mijn man, samen huilden we in het kamertje, en mijn moeder sloeg haar armen om ons heen. We reden terug naar huis, ze zette ons af en zei dat ze vanavond terug zou komen. Door de inwendige echo begon ik krampen te krijgen. We hebben nogmaals gehuild, en s avonds was mijn moeder er weer. . Ze was een enorme steun, en ik ben zo dankbaar dat ze er was. Mijn man had vakantie, en was dus een week bij me. We keken samen veel televisie, en we beseften ineens hoeveel er eigenlijk met baby's te maken heeft en hoe confronterend dit is.Ik begon met bloed verliezen en we kozen ervoor om het op te vangen, omdat we wilden zien hoe ons kindje eruit zag.Midden in de acht krampend aan mijn man vasthouden, we sleepten elkaar erdoorheen. En toen, net na middernacht op 7 januari kreeg ik persdrang. Er brak iets en ik ving mijn kindje op in mijn handen. Een heel klein mensje, met een hoofd, ogen, handen en voeten en zelfs vingers en tenen. Ik was sprakeloos en koesterde het moment dat ik mijn kindje kon vasthouden. We stopten het samen in een kistje, wat we hadden gemaakt en schreven zijn of haar naam erop.De dag erop begroeven we het kindje in de tuin van mijn ouders, en ik zong een lied wat ik voor hem of haar had geschreven.

Een heel traject volgde, want ik bleef bloeden. uiteindelijk is nhet gelukkig vanzelf gestopt en werd ik een week later alweer ongesteld. Ik kon het eindelijk een plekje geven. Nooit verwacht dat ik een maand later weer zwanger zou zijn (ditkeer zelfs van 2 kindjes!). Dit maakte het niet 'goed' dat ik een kindje was verloren, maar het hielp wel op het een plekje te geven. Regelmatig denk ik eens aan ons sterretje terug, gewoon om hem of haar levend te houden en vooral om de taboe te verbreken dat miskramen geen pijn doen en dat vrouwen er niet over mogen praten.Dit jaar, 7 januari 2020, keerden we terug naar de begraafplek. We legden de bos bloemen neer die we vorig jaar ook hadden neergelegd. Even daalde het neer hoe anders ons leven eruit zag als dat we dachten toen we zwanger waren van dit kleintje, maar wat voelen we ons gezegend.We hopen dat je vanuit de hemel naar ons kijkt en dat we je op een dag weer mogen zien. Ik denk aan je <3