Langzaam knapte onze kleine tweeling op

Eonorah lag nog steeds aan de CPAP, ze lag er nu al 2 dagen aan en begon nu tegen de CPAP te vechten. Dit was een goed teken maar geen leuk gezicht, steeds gingen hierdoor ook de alarm bellen af. Die nacht deed ik daardoor ook geen oog dicht maar dat neem je dan voor lief. 

De volgende ochtend kwam de verpleegkundige voor de ochtend routine en zei dat we zonder de CPAP gingen proberen maar wel moest ze wel meteen weer aan de zuurstof. Gelukkig deed ze het super goed zonder de CPAP en ging ze als een speer. Langzamerhand zag ik weer licht door de tunnel en kon eindelijk weer met mijn dochtertje knuffelen, was een emotioneel moment want voor de CPAP was elke keer knuffelen geen leuk gezicht omdat ze vaak naar lucht lag te happen. 

Na 3 lange dagen kon ik eindelijk met haar knuffelen, mijn kleine meisje ( 2.5 kg ) 

Joah mocht zonder zuurstof proberen en dit ging hartstikke goed, wel had hij nog een sonde om zijn energie te besparen als hij te moe was om zijn flesjes leeg te drinken. Tijdens het drinken liet hij ook geen dipjes meer zien in het zuurstof gehalte, super fijn. Ook voor Joah super opgelucht. 

Later die dag had hij ook zijn sonde er uit getrokken en hebben we besloten om te kijken hoe hij het ging doen, hij deed het super. 

Wel was ons opgevallen dat Joah heel veel last had van krampjes, tenminste, dat dachten we. Hier later meer over

Op de foto onze kleine Joah. Ook hij was nog maar een heel klein ventje, 2.8 kg was hij. 

Na het weekend mochten beide baby's zonder zuurstof en sonde voeding proberen, dat ging super goed. Ook mochten ze eindelijk van de hartmonitor af en waren ze helemaal slangetjes en plakkertjes vrij. Na het weekend mochten we eindelijk weer naar huis. Genieten van ons gezin als zes, tenminste dat hoopten we. 

Ik vond het ook spannend om weer naar huis te gaan, wat als het weer zou gebeuren? 

Twee weken later werden de baby's weer verkouden en vloog de angst bij mij alweer om de oren. 

word vervolgd