Kraamzorg? Uhh...

Na een nachtje slapen in het ziekenhuis, mochten wij op 26 september 2019 's avonds naar huis met Raelyn. Naar huis als gezin. Voor het eerst, zonder hulp zorgen voor dit mini mensje. Onze verantwoordelijkheid. Gelukkig zou morgen de kraamzorg komen. Toch?

Eenmaal thuis aangekomen, zijn wij redelijk snel naar bed gegaan. Het ziekenhuis zou onze verloskundige bellen (want ja, ik had me wel ingeschreven bij een verloskundige praktijk want dat moest zei de gynaecoloog). De volgende dag kwam dus de verloskundige bij ons thuis. En daar komt het...

"Hebben jullie de kraamzorg al gebeld dat jullie thuis zijn"? Uuuhh... shit. Kraamzorg?! Ik had wel een kopje op hun website zien staan over kraamzorg en heb me er daarna verder niet meer in verdiept. Ook de gynaecoloog vroeg er niet meer naar en zei er niks meer over dus ik ging er eigenlijk een beetje van uit dat dit via de verloskundige praktijk ging. Want tja, waarom moest ik me anders inschrijven? Nu weet ik dus, dat de verloskundige en de kraamzorg NIET hetzelfde zijn en (buiten het contact om) NIETS met elkaar te maken hebben. Dat er een groot verschil zit tussen nazorg en kraamzorg. 

Maar goed, we hadden dus helemaal geen kraamzorg geregeld. Gelukkig werkte onze verloskundige praktijk (die mevrouw zag ik trouwens toen ook voor het eerst), nauw samen met een kraamzorg bedrijf dat naast hun gevestigd zat, en ze wilde voor ons wel even bellen om te vragen of ze nog tijd hadden voor een extra gezin. Dat hadden ze. Niet voor de volle 8 uur, maar dat wilde we toch niet. Ons huis is geen landhuis en ik hou er niet van als er de hele dag een vreemde in mijn huis rondloopt. Zo gezegd, zo gedaan. Eind van de middag kwam onze kraamverzorgster voor het eerst kennismaken. 

Normaal heb je dus een intake en leer je een bedrijf een beetje kennen zodat je weet of er een klik is. Wij hadden dat dus niet en we moesten het maar doen met de persoon die die middag gelijk kon komen. Begrijp me niet verkeerd, we waren ontzettend blij dat er nog iemand tijd had en ons wilde helpen. Het was toch ons eerste kindje en we hadden wel wat vraagjes wat betreft voeding en verzorging. Want ja, hoe badder je een new born?! Alles is nog slap en oncontroleerbaar. En hoe zat het ook alweer met het ophogen van de voeding? Maar goed, die klik? Tja... die was er dus niet. En zoals ik al zei, ons huis is niet groot. Alles is gelijkvloers dus echt "vluchten" kon niet. Ze deed wat ze moest doen en dan stuurde we haar eigenlijk zo snel mogelijk weer weg. Bleef ze wel langer hangen, was ze vooral veel aan het praten over haar eigen leven en haar eigen dochter die op dat moment ook zwanger was.

Ze zeggen dat je kraamzorg juist een verademing hoort te zijn. Bij ons was het dat dus absoluut niet. We voelde ons zo oncomfortabel. Zaten heel gespannen op de bank en hadden op het moment dat ze er was, juist het idee dat we ineens niet voor onze eigen dochter konden zorgen. Was ze weer weg, ging alles soepel en voelde het ouderschap heel natuurlijk aan. Want eerlijk is eerlijk, ik had nooit verwacht dat het ouderschap iets was waarin ik mij zo thuis zou voelen. Het heeft me enorm veel zelfvertrouwen gegeven. En ik heb er intens veel van geleerd.

Eén ding weet ik zeker... volgende keer regelen we GELIJK de kraamzorg. Deze fout maken we niet nog een keer. 

Ps. Ik heb de kraamzorg nog wel een bedankje gestuurd, want zo ben ik nou eenmaal opgevoed. Een bos bloemen en merci. Of dat is aangekomen? Geen idee. We hebben nooit meer wat gehoord.