Kraamweken van Faas

Op 21 januari 2020 waren wij om 11.15 uur eindelijk thuis met ons tweede geluk. om 11.30 uur kwam mijn moeder met Stado, die ontmoeting van twee broers, het staat nog op mijn netvlies.Een grote broer maar nog zo klein en zo blij dat de baby er eindelijk was na een lange tijd wachten. om 12.15 uur kwam de kraamverzorgster kennismaken met ons, oogte de eerste keer streng maar dat is voor mij niet zo erg.. Uiteindelijk viel dat ook allemaal best wel mee en ze zorgde er alleen de hele week voor dat ik mijn rust ook daadwerkelijk pakte en veel boven bleef in tegenstelling tot de kraamweek van Stado, waar ik lekker eigenwijs was.Het was een fijne verzorgster ook voor Stado, die vond de aandacht wel prettig.Daarbij zei ze daadwerkelijk dat ik visite niet op bepaalde tijden moest laten komen en liet ook niemand toe op die bewuste rust momenten.

Op 21 januari is mijn moeder geweest en zijn mijn schoonouders einde van van de dag langs gekomen. Op 22 januari is mijn schoonzusje langsgekomen en aan het einde van de dag kwam mijn vader, die terug was van zijn rit op de vrachtwagen, samen met mijn zusje kijken naar de nieuwe aanwinst.Op donderdag en vrijdag ontvingen wij geen bezoek. De donderdagavond maakte wij voor de peuterspeelzaal een traktatie dat Stado grote broer was geworden. Hij werd door zijn vader naar de peuterspeelzaal gebracht  die uiteindelijk werd gebeld dat het op het werk niet helemaal lekker ging en of hij even kon komen helpen. Mijn moeder heeft Stado van de peuterspeelzaal opgehaald en voor de rest bleef het die dag rustig.'S avonds om 22.30 uur kwam vriendlief thuis van het werk met een heel groot bord carpaccio. 

Op zaterdag 25 januari ging vriendlief samen met Stado en zijn moeder naar de markt en bleef ik lekker in bed tutten met Faas Ik wilde Stado eigenlijk veel thuis houden die week want het was best gek allemaal, en daar ben ik weer; prikkels, hij heeft ze nodig maar wel met mate..... Toch vond vriendlief het nodig dat Stado een dagje naar oma moest, want oma en Stado vonden dit allebei leuk... Ik heb het allemaal maar laten gaan, ik was die kleine jongen even aan het verliezen, niet wetend dat het nog veel heftiger ging worden...Zondagmorgen kwamen mijn oude werkgever en zijn vrouw waar wij een hele goede band mee hebben langs, dit was even zo fijn!Er stond op die zondagavond 26 januari al een langere tijd een etentje op de planning in Amsterdam in het restaurant Felix. In overleg met de kraamzorg mocht ik daar met baby heen, het is niet zo'n restaurant waar 100 man door elkaar heen kletst en er harde muziek aan staat, nee het is een chique restaurant waar rust heerst. Dus Stado wéér onder gebracht bij mijn moeder want vriendlief glunderde helemaal toen hij hoorde dat ik toch mee kon... (dat tegenstrijdige gevoel van je kind wegbrengen, baby mee.. zo LASTIG!)De reden dat ik hiervoor weer voor mijn moeder kies, is omdat hij bij haar veel rust heeft. 

Het eten was fantastisch, lekker en speciaal maar de dagen daarna moest ik het echt bezuren. Mijn lichaam zei stoppen nu en rustig aan doen. Op maandag einde van de dag kwam vriendlief zijn broertje met vriendin langs en op dinsdagochtend kwamen beide oma's even langs.Op Woensdag 29 januari ging vriendlief weer werken.Dit was onze eerste dag helemaal alleen met zijn drietjes zonder kraamzorg en zonder een oma, heerlijk vond ik dat. Voor mijn gevoel kwam er echt rust. Ik draaide een paar wasjes, ruimde een beetje op, knuffelde met de jongens en bracht Stado weer een keer zelf naar bed.Op donderdag 30 januari was onze tweede dag alleen en deed ik samen met de jongens boodschappen, deze avond kwam mijn moeder wel gezellig langs. In de nacht van donderdag 30 op vrijdag 31 januari vond ik Faas tijdens de voeding erg benauwd en heb ik gelijk de huisartsenpost gebeld want ik voelde dat het niet klopte dit was om 03.00 uur en ik moest gelijk komen. Om 03.15 uur stapte ik 10 dagen na de bevalling met een bonkend vermoeid hoofd en een pasgeboren baby alleen in de auto. Eenmaal aangekomen bij de huisartsenpost werd ik een spoedje en werd ik al snel meegenomen een kamertje in. Daar werd Faas bekeken en werd er gelijk aan de nood-bel getrokken en moest ik met spoed samen met de arts, die op dat moment mijn baby in zijn armen had, naar de eerste hulp lopen/rennen/doorstappen. Het was een fijne arts en tijdens deze verplaatsing legde hij uit wat er was. Onze kleine Faas had soms tussenpauzes bij zijn ademhaling. Hij bleek het RS virus te hebben en werd op de eerste hulp helemaal nagekeken en onderzocht.Daarvanuit werd er besloten dat wij niet naar huis mochten en opgenomen werden.  Dit alles was allemaal voor 07.00 uur besloten en iedereen in mijn omgeving sliep nog behalve mijn moeder, hier had ik via de app contact mee.Vriendlief werd ietsje over 07.00 uur wakker en las mijn berichten, zorgde ervoor dat Stado naar de peuterspeelzaal kon en pakte de spullen voor mij en Faas in. Het was inmiddels duidelijk dat ik waarschijnlijk het hele weekend moest blijven. Ik had er bewust voor gekozen hem te laten slapen, zijn werk was slopend en hij was al eventjes uitgeput.Samen met mijn vriend en mijn moeder werd er gekeken naar hoe Stado opgevangen moest worden als vriendlief weer aan het werk moest. Zo fijn om een moeder naast je te hebben die je helpt en meekijkt. Bij mij zaten de emoties hoog en heb ik die dagen veel gehuild. Ik zag mijn lieve peuter veel minder, kon ik al weken niet de aandacht geven die hij verdiende en nu zat ik met mijn andere zoontje in het ziekenhuis omdat het niet zo goed ging. Vooral toen ik Stado en zijn vader de gang in het ziekenhuis uit zag lopen stortte ik heel even in.Vrijdag op zaterdagnacht kreeg Faas extra zuurstof omdat het toch wat laag was. Zaterdag overdag ging het redelijk goed en zondag rond de middag mocht ik naar huis, hij dronk weer goed bij mij aan de borst en zijn zuurstof gehalte leek ook weer in orde.Achteraf bleek er dus kraambezoek langs geweest te zijn met een griepje. Hier waren wij niet van op de hoogte.Het advies was even geen van arm tot arm bezoek en rust te houden met hem. wat ik achteraf helemaal niet erg vond wetende dat iemand bij ons binnen was geweest met griepsymptomen. Wel heb ik mijn zus en haar kinderen en mijn beste vriendin dat weekend moeten afbellen maar die zeiden dat ze hem wel een andere keer konden bezoeken en dat we er nu voor  moesten zorgen dat hij beter werd en er rust kwam. Die rust, ik snakte er inmiddels erg naar, niet wetende dat dit pas het begin was.

Volgende week meer, een kleine flashback doet emotioneel nog wel iets en daarbij kwam er nog veel meer op ons pad in het kleine leventje van onze Faas, teveel om in 1 blog te kunnen schrijven.