Konden wij dit wel!?

Een maand geleden heb ik een blog geschreven over hoe wij erachter kwamen dat ik zwanger was. Hierin vertel ik ook, hoe wij op dat moment in het leven stonden, en dat de zwangerschap niet gepland was.

Ik wil in dit blog wat meer vertellen over de combinatie van "niet gepland zwanger worden", en "een vroeggeboorte".

Mijn vriend en ik waren nog geen jaar samen, en in dat jaar was het zelfs al een keer uit geweest. Wij werkten in de kroeg samen, en woonden in hetzelfde appartementencomplex. Dit maakte het al gauw makkelijk dat we veel bij elkaar waren. 

Wij kregen een relatie en zo begon alles. 

Toen wij in augustus 2017 erachter kwamen dat ik zwanger was, veranderde ons leven snel! De zwangerschap was niet gepland, maar zoals ik altijd al zei: zeker gewenst! Ik zei altijd dat ik op mijn 23e graag moeder wilde worden. Dit was natuurlijk makkelijk praten toen ik 16 was... Op mijn 25e werd ik zwanger, en voelde mij nog erg jong. Ik had gelijk het gevoel dat mensen zouden oordelen... Natuurlijk omdat ik nog geen echt stabiele relatie had, en ik voor mijn gevoel erg jong was. Dit gevoel kwam denk ik ook, omdat verder van mijn vrienden, nog geen kinderen hadden.

Bij iets meer dan 11 weken kwamen wij erachter dat ik zwanger was. Ik had dus al 3 maanden gemist. 

Onze relatie werd sterker en wij voelden ons steeds volwassener worden. Wij waren klaar om ouders te worden, en keken er ontzettend naar uit. 

Tot het 6 februari 2018 was. De nacht dat alles begon... 34+6 weken zwanger. 

Niet wetend dat wij die dag ouders zouden worden. Onze dochter werd geboren! Waar wij ontzettend naar uitkeken! Maar niet met dit termijn. Het was spannend en op dat moment voelde ik mij weer het meisje van (voor mijn gevoel) nog maar 25 jaar oud. 

Lisse had al een mooi gewicht! Maar omdat zij onder de 35 weken geboren was, gold er een protocol. Hierdoor kreeg zij ook gelijk een infuus met antibiotica. Ons kleine meisje, in een couveuse helemaal alleen. Doordat zij te vroeg geboren was, en alles zo ontzettend snel is gegaan, ging alles een beetje langs mij heen.

Ik durfde haar nog niet te verschonen, en ook als er vrienden langs kwamen, dan liet ik mijn vriend meelopen naar de neonatologie om Lisse aan hun te laten zien. Ik bleef op mijn kamer (in het ziekenhuis). Achteraf denk ik, hoe heb ik dat kunnen doen?! Mijn kleine meisje, helemaal alleen! En ik vond het allemaal wel prima!? Waarschijnlijk omdat ik wist dat ze daar in goede handen was! Toen Lisse de couveuse uit mocht, en in bad mocht, deed mijn vriend dit. Ook dit durfde ik niet. Na 10 dagen mocht ons lieve, knappe, sterke meisje al mee naar huis! Aan het begin toen zij geboren was, had ze wel eens een dipje met ademen in haar slaap, en moest zij een aantal keren terug onder de lamp, omdat ze weer wat geel werd. Verder heeft zij het ontzettend goed gedaan!

Eenmaal thuis was alles nog erg spannend. Wat was ze klein! 

Maar alles is goed gekomen!