Kleine superman!

In mijn vorige blog schreef ik dat Nouri weer geopereerd moest worden aan een vernauwing. Op de dag van de operatie was ik natuurlijk heel gespannen, vooral omdat de artsen al een bedje op de picu hadden gereserveerd. Ze dachten namelijk dat Nouri niet zo snel van de beademing af kon, dus wouden ze hem voor de zekerheid naar de ic hebben. Na bijna 3 uur wachten mocht ik eindelijk naar de uitslaapkamer komen, de operatie was geslaagd! Gespannen liep ik daar naar binnen, met in m'n hoofd dat mijn kind weer aan de beademing lag. Maar niets was minder waar, mijn kleine, stoere, dapper mannetje was wakker en ZONDER beademing!! Hij ademende zelfstandig en was zelfs al een beetje om zich heen aan het kijken. 

De dagen wat volgden ging eigenlijk vlekkeloos, Nouri deed het super goed en zijn wond zag er ook goed uit. Wel had hij nog een bloedtransfusie nodig aangezien zijn hb wat aan de lage kant was. 

En toen kon het wachten beginnen, het leek wel een eeuwigheid. Maar na 3 weken kreeg ik een telefoontje; ER IS PLEK IN AMSTERDAM!! Maandag konden we terecht, dus alleen nog even het weekend doorkomen in het WKZ. 

Toen brak maandag aan en wat was ik nerveus zeg! We zouden per ambulance naar het AMC gaan en daar was dan ook het wachten op. 10 uur was het zover, de ambulancebroeders kwamen op de afdeling om ons op te halen. Ons laatste avontuur ging van start.

Amsterdam.

Na ongeveer een half uurtje rijden kwamen we dan toch echt aan in het AMC en wat een andere wereld was dat zeg. Van een Kinderziekenhuis waar je bijna iedereen kent, naar een ontzettend groot ziekenhuis, het leek wel een dorp.  

De eerste dag was eigenlijk wel prima, ik kreeg uitleg over de tpv training en wat er allemaal verwacht word van mij. Makkie dacht ik nog, vooral omdat ik het aankoppelen en afkoppelen al kon, er waren dus maar een paar dingetjes die ik nog moest oefenen en aftekenen. Alles moest je 2 keer oefenen en aftekenen, daarvan mocht dan 1 keer op Nouri en 1 keer op de pop. De woensdag kwam aan en we hadden een gesprek, de verpleegkundige vond dat ik het afplakken nog een keer moest oefenen, dus ze zagen het niet zitten dat we vrijdag al naar huis zouden gaan. Prima dacht ik, dan oefen ik een middagje op de pop en dan heb ik de krul onder controle. Maar nee hoor, de pop hadden ze niet goed afgesteld dus moest ik het maar gewoon op Nouri doen. Nou als blikken konden doden, hadden ze denk ik allemaal op de grond gelegen. Oefen op Nouri!? Dacht het niet, hij kan al niet goed tegen de plakkers, laat staan dat we het een paar keer gaan "oefenen" op hem. Ik heb het ze dan ook heel erg duidelijk gemaakt dat we dat niet gaan doen en dat zij er voor moeten zorgen dat hun pop en materiaal op orde is.

Eerlijk gezegd denk ik dat ze een beetje geschrokken waren van mij, aangezien er nog iemand bij kwam staan. Met z'n vieren tegen mij. Maar na 7 maand ziekenhuis, weet ik gelukkig mn mannetje wel te staan. De volgende dag had ik gelukkig andere artsen en verpleegkundigen, die was een beetje op haar hoeden (waarschijnlijk omdat ze de rapportage gelezen heeft) maar ik heb mijn kant uitgelegd en ook zij vond het een beetje raar. Van haar mocht ik het alsnog op de pop doen en toen vond ze het al helemaal vreemd dat het niet afgetekend was, aangezien het perfect ging. Dus deze lieve dame heeft alles voor mij afgetekend, zodat we alsnog vrijdag naar huis mochten.

Ik moet zeggen; ik heb me ontzettend vergist in de training, ik dacht dat doen we wel even (en dat deden we ook wel) maar vooral de mensen en mentaliteit in Amsterdam, ik kon daar niet mee omgaan en vond het echt verschrikkelijk daar. Ik kreeg het gevoel dat de artsen verwachten dat je overal ja en amen op zegt en dat doen wij absoluut niet! Ik heb afspraken en een behandelplan met het WKZ en het AMC dacht het allemaal beter te weten, dacht het even niet. Zo mag je bijvoorbeeld bij Nouri geen bloed afnemen uit zijn aderen omdat die als backup zijn voor het geval de hickman niet meer goed zit. (Hij heeft dunne aderen die snel dichtklappen) Nu wouden ze in het AMC heel veel bloed afnemen en moest ik er dus bovenop zitten dat het niet uit zijn aderen gehaald wordt. Met veel tegenstribbelen hebben ze het uiteindelijk maar met een hielprik gedaan. 

De ervaring daar was dus niet optimaal Maaaaaar.

Gelukkig kwam vrijdag eraan en mochten we EINDELIJK naar huis! 

To be continued...