Kerstavond 2018, met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap op de ok..

3 jaar geleden plaatste ik voor het laatst iets op deze account.

Net in verwachting van ons oh zo gewenste kindje!

December 2018, eindelijk kwam onze droom uit, maar al snel werd het een grote nachtmerrie. Ik kwam op de ik terecht op kerstavond want ons kindje zat in mijn eilijder… en ik had een liter bloed in mijn buik. 

Na het bericht dat ik zwanger was bleek al gauw dat er iets niet goed was.

6 weken en niks te zien op de echo.

Een paar onzekere dagen en ziekenhuis bezoeken verder eindigen we 23 december 2018 in het ziekenhuis omdat ons kindje in mijn eilijder blijkt te zitten en mijn buikholte langzaam vol sijpelt met bloed.

We moeten wachten op een ik en krijgen een kamer, daar krijg ik een infuus, en manlief haalt nog een maccie voor me omdat ik tot middernacht wat mag eten..( we zijn al vanaf 18:30 in het ziekenhuis en had nog niet gegeten). Het is inmiddels 22:45 en hij is gelukkig gauw heen en weer.

Ik eet mijn eten en wacht nogsteeds op de arts.

Om 00:15 krijgende te horen dat het morgen wordt, omdat ik weinig pijn heb mag ik gaan slapen en krijg ik morgen ochtend een plekje, we blijven dus in het ziekenhuis.

Verdrietig en ontdaan van alles gaan we slapen, manlief blijft bij me en krijgt een bedje naast mij op de zaal, die verder leeg is gelukkig. 

De volgende ochtend is het weer wachten en eind vd middag wordt ik dan eindelijk naar de ik gereden.

Verdrietig en bang ben ik… heel bang. 

Manlief mag mee tot aan de ok deuren en daar nemen we afscheid, ik ga alleen verder.

De arts stelt mij gerust terwijl ze uitlegt wat er gaat gebeuren en ik kan alleen maar huilen, de paniek slaat toe.

Ze kalmeert me, legt haar hand op mijn been en zegt me aan iets leuks te denken. Ik leg mijn hand op mijn buik, daar waar nu ons kindje nog zit. Mijn buik die straks leeg zal zijn. Dan spuiten ze mijn infuus in met vloeistof en krijg ik een kapje op mijn gezicht, voor ik het weet ben ik weg.

2 uur later wordt ik wakker op de uitslaapkamer..

Een aardige meneer vraagt of alles goed gaat, en ik vraag of ik de arts kan spreken om haar te bedanken voor haar goede zorgen en omdat ze me gekalmeerd heeft voordat ik onder zeil ging.

Hij geeft aan dat ze al geweest is en ik met haar gepraat heb, maar ik weet er niks meer van, naar mijn idee ben ik net pas wakker, een bizarre gewaarwording.

Ineens besef ik dat het kerstavond is en ik op tijd naar huis wil omdat mijn zusje vanuit Amerika als verrassing naar mijn moeder haar huis komt en ik daar natuurlijk bij wil zijn aangezien ik de enige ben die hier vanaf weet!

1400 gingen we naar de ok en het is inmiddels 17:45!! Het zou maar een klein uurtje duren, wat is er gebeurd?

Ik krijg een ijsje van de aardige meneer en geef aan dat ik terug wil naar mijn man en de zaal.. omdat ik naar huis moet voor kerstavond.

Hij moet lachen en geeft aan dat ze me zo komen halen, het lijkt een eeuwigheid te duren.

Uiteindelijk terug blijkt dat mijn man en mijn inmiddels gearriveerde vader zich zorgen hadden gemaakt omdat het zo lang duurde, en niks hoorden.

Ik bleek heel veel bloed te hebben verloren en er waren wat complicaties maar uiteindelijk is alles goed gegaan.

Ik mocht pas naar huis als ik zelf kon plassen, me kon aankleden én iets had gegeten.

Zo snel als ik kon at ik 2 tosti’s weg en een soepje, dronk mijn appelsap en trok mijn kleren aan om vervolgens nog even te plassen.

Achteraf stond ik stijf van de morfine en is het me een raadsel hoe ik het voor elkaar gekregen heb, maar beloofd was beloofd dus de verpleging liet me naar huis gaan mits ik beloofde rustig aan te doen en de hele avond op de bank te zitten… dus dat deed ik.

19:00 duwde manlief mij in de rolstoel naar de auto waarna we gelijk naar mijn moeder haar huis reden en net op tijd waren voor de komst van mijn zusje.

Ik werd op de bank geïnstalleerd en familie druppelde binnen, een hok vol.

Niemand wist wat er zojuist allemaal gebeurd was, sterker nog, behalve mijn moeder, man, en zusje wist niemand dat ik überhaupt zwanger was geweest.

De hele avond heb ik op de bank gezeten met een deken om mij heen, helemaal high van de morfine omdat ik er perse bij wilde zijn.

We hebben wel verteld wat er gebeurd was aan de familie, en achteraf herinner ik mij weinig van de avond zelf. Alles was een roes..

Maar, ik was erbij! 

De volgende dag kwam de klap.

Ik voelde mij leeg, eenzaam en verdrietig.

Wij waren net voor kerst ons kindje verloren, het kindje wat zo welkom was. Het was kerstmis en ik moest herstellen van de operatie en mentaal herstellen van alles.

Er kwam een zware periode aan..

Kerstavond is sindsdien nooit meer hetzelfde. 

Dag lieve Sam, nu ben je voor altijd een kerstengeltje, en speel je samen met je broertje of zusje Sem in de hemel❤️