Keizersnede en thuiskomst

Nou dinsdag was het nogal een ding om naar de wc te gaan na de keizersnede. Maar goed het lukte! En het ging steeds makkelijker gedurende de nacht en de ochtend erna. Toen ben ik ook onder de douche geweest en heeft een verpleegkundige heel rustig die gigantische pleister van mijn wond afgehaald. (Daar durfde ik de eerste dagen echt nog niet naar te kijken. Doodsbang dat die weer ging ontsteken oid.) Het zag er allemaal schijnbaar goed uit.

Nou we mochten dus naar huis toe. Tenminste, onder wat voorwaarden. Onze kleine man was namelijk flink afgevallen en zat op -9.3% Als hij op of over de -10% zou komen, dan zouden we weer terug naar het ziekenhuis moeten, maar dan voor hem. Hij moest dus bij iedere voeding bijvoeding krijgen en ik zou eigenlijk na elke voeding ook moeten kolven. Ook moest hij iedere 3 uur eten. Dat kolven hebben we thuis heel snel laten varen want daar werd ik doodongelukkig van. En gelukkig ging het na wat schommelen in de eerste paar dagen uiteindelijk rond dag 8 beter. Na 2 weken was hij ook weer terug op geboortegewicht. En met de 2 maanden check was hij al 1.4 kilo meer dan zijn geboortegewicht. Die mamamelk werkt dus goed. ;) 

Wij mochten dus naar huis. Dat hebben we rustig aan gedaan en rond 2 uur in de middag waren we thuis. Mijn ouders waar onze kleine meid sliep zouden rond 5 uur komen. Dan konden ze mee eten. Ik dacht dat ik dat wel zou redden maar dat viel toch wel even tegen. Ik ben met hulp van de kraamzorg en mijn man rond 4 uur - half 5 naar boven gegaan omdat ik ineens doodop was. Ik kon even rusten en toen moest meneer weer eten. Mijn ouders waren ondertussen gearriveerd. Die waren schijnbaar niet blij dat ik al boven op bed lag en even lag te rusten. Ja sorry hoor, ik zal de volgende keer laten weten dat ik instort... Sorry, dat zit me nog dwars.

Onze grote kleine meid mocht haar broertje leren kennen. Ze kwam boven en vond het erg interessant. Maar veel interessanter was het om op mama te duiken. Dat ging natuurlijk niet want daar zit een grote wond en dat deed pijn. Maar ja ze is nog ietsje te jong om dat helemaal te snappen. Wat vond ze het leuk om de baby te zien, maar wat wilde ze ook graag bij mij op schoot en hoe moeilijk vond ik het om af en toe nee te moeten zeggen. Nee, mama's buik doet pijn, sorry mama kan je niet tillen want haar spierballen zijn stuk (Niet mogen tillen hebben we zo maar uitgelegd) Dit vond zij natuurlijk ook helemaal niet leuk. Alle aandacht naar dat kleine broertje, en mama die niet zo kan knuffelen als een week geleden. Ze pakte het verder wel goed op. Ze heeft niet gevraagd of we het broertje terug kunnen brengen of iets in die trant. Maar soms is ze zelf ineens weer even aan het terug vallen in baby gedrag. We snappen natuurlijk wel waar het vandaan komt, maar makkelijk is het niet. Ze was behoorlijk zindelijk (op het poepen na) en had daar toch een behoorlijke terugval in. Net als dat ze overal weer een speen bij wilde. (Die is alleen voor het slapen, maar dat wil ze soms even niet begrijpen)En de mamahonger. Och meisje meisje. OVeral moet mama mee naar toe, overal moet mama naar kijken, mee doen, mee helpen enz enz. Mijn man kan gerust een uur op de wc zitten zonder dat hij gemist word, maar als ik even wil plassen moet zij eerst en moet ze op mijn schoot zitten als ik moet. Meer mama's die dit herkennen? Wordt het beter? Want we zijn al bijna 11 weken verder en nog steeds is het heel erg mamaplakken. 

Het herstel met mij gaat verder eigenlijk best goed. De eerste dagen waren heel zwaar. Je buikspieren bestaan zeg maar niet meer en omhoog komen, draaien, tillen, en zelfs bukken in de eerste dagen doet pijn. Daarna ging het wel snel beter. En echt waar, na een week deed ik dingen die ik na de geboorte van ons meisje pas na weken kon doen. Natuurlijk was het wel opletten en keuzes maken in wat doe ik vandaag, maar het herstel verloopt zoveel vlotter dan met mijn eerste dat het mij alleen maar meevalt. Zeker omdat ik mij had ingesteld op net zo'n zwaar en langzaam herstel, dus dan valt het alles mee! Een geplande keizersnede doe je niet zomaar. Het is ook heel zwaar. Maar wat ben ik blij dat we voor deze optie konden gaan. Ik voel mij nu zoveel beter en ben zoveel sneller aan het opknappen dat het de eerste zware dagen meer dan waard was. Maar wat ze ook zeggen, het is niet de makkelijke weg. Het is toch een zware operatie. Ik heb aan beide bevallingen hechtingen en littekens overgehouden, maar het resultaat van beide bevallingen is een prachtig kindje en dat is het allemaal waard!