Keep calm and trust your son!

Vandaag zijn we eventjes 'kindloos' tot 15.30u en hebben we even alle tijd voor onszelf en voor onze Dean. De meiden zijn gistermiddag naar oma gegaan om te logeren zodat wij even onze handen vrij hadden. Echt bijkomen doe je dan natuurlijk weer niet (wat eigenlijk wel de bedoeling was) maar dan breng je toch weer extra tijd door in het ziekenhuis. Wat ook heerlijk is, lekker extra tijd met mijn kleine man die ik toch al veel te weinig bij me heb!

Papa had vanmorgen het ziekenhuis al eventjes gebeld om te kijken hoe het met zijn kleine vriend is, hij zou namelijk vandaag van zijn warmtebedje afgaan. Mits zijn temperatuur nog steeds op orde was natuurlijk! Hij kreeg dubbel goed nieuws. Dean was inderdaad in een normaal bedje gegaan èn had zijn flesje helemaal leeggedronken. Helemaal trots vertrokken we dus straks naar het ziekenhuis om zijn verzoring van 12u te gaan doen.

Ik ben vast naar boven gegaan, terwijl papa even de auto ging parkeren. De verpleegster gaf me meteen de schrik van mijn leven... Ook zijn monitoren waren uit! Onze kleine man was afgekoppeld. Dit moment zat er natuurlijk aan te komen, maar ik had me voorbereid op aankomende woensdag. Voor mijn gevoel had ik dus nog 2 dagen om me hier mentaal op voor te bereiden. Ik stortte dus ook compleet in. Dubbele gevoelens gierde door mijn lijf; TROTS & ANGST!!

Ze doen dit niet als Dean hier niet klaar voor is natuurlijk en onze man doet het zo goed dat dit nu al kon. Voor mijn mamahart was de monitor een extra graadmeter, een veilig gevoel. Nu moet hij het alleen doen en moet ik hem vertrouwen! Wat gek hè?! Je eigen zoon vertrouwen doe je toch natuurlijk. Nou geloof me, zo natuurlijk gaat dat op het moment niet. Toch moet ik het loslaten.. mijn mamahart heeft het liefst dat hij op zijn 10e verjaardag nog steeds aan de monitor hangt, zo kan mama goed zien hoe het gaat. Natuurlijk niet erg practisch maja je leert wel voetballen met een bandje aan je voet, plakkers op je borst en een hoopje kabels en een monitor achter je aan......

Nog vreemder voelde het om het ziekenhuis weer uit te lopen met zijn 'bewakingssysteem' in mijn hand! Nu moet ik het echt loslaten.... Mijn jongen is nu al zo sterk dat hij het al prima zelf kan! Daar moet mama alleen nog eventjes op leren vertrouwen....

Om 15u mag mijn stoere vent weer verzorgd worden, mama gaat het er dus maar even extra van nemen en extra knuffelen. Wat heb ik dat nu eventjes nodig zeg.. Fijn hè?!

Hormonen + een premature zoon = paniekmama!

Oma brengt zijn zusjes zo ook naar het ziekenhuis, dan zien zij hoe ik met zijn verzorging bezig ben en kunnen ze 'helpen'. Voor hun voorbereiding op zijn thuis een belangrijke stap denk ik. Tot nu toe zien ze hem alleen maar in zijn bedje liggen. Nu zullen ze zien dat hij echt bij ons hoort en dat ook deze baby echt poept, plast, huilt en flesjes drinkt. Ik verwacht dat dat het allemaal wat realistischer maakt voor ze.. Tenminste, dat hoop ik!

Nu ga ik mijn zoon knuffelen tot vervelens toe!

Tot snel op mijn volgende blog.....