Jou laatste 24 uur

Ik schreef al een blog over Lisa van het moment dat zij in het ziekenhuis terecht kwam tot het moment dat wij afscheid van haar moesten nemen. In deze blog ga ik graag uitgebreider in op de laatste 24 uur die wij met haar doorbrachten. Ik merk dat het me goed doet mijn gevoel te delen en ook om alles in tekst te gieten. Ik ben bang dat ik later bepaalde zaken vergeten zal zijn, dan kan ik mijn blog herlezen.

Zondag 29 september 2019: Na overleg met haar behandelende artsen besluiten we dat Lisa haar rust verdiend heeft. De hoop op een mirakel blijft maar we beseffen dat de machines haar in leven houden, dat dit geen waardig leven is. We laten familie nog langskomen om vandaag afscheid te nemen. Morgenvroeg zullen we zelf afscheid van haar nemen, en haar in alle rust laten gaan. Ze toont weer meer convulsies in haar handje. Dit doordat de slaapmedicatie afgebouwd is tot een minimum. Verder geeft ze geen reactie. Ze opent haar ogen niet. Ze wordt niet wakker zoals we gehoopt hadden.

Die nacht 'sliepen' we in het zorghotel naast het ziekenhuis zodat we snel ter plaatse zouden zijn mochten er verwikkelingen zijn. Veel hebben we niet geslapen natuurlijk, maar het gaf een geruster gevoel om in de buurt te zijn. Ik bel 's nachts nog even naar de nachtverpleging om te vragen hoe de nacht is. 'Rustig'

Maandagochtend 30 september 2019: We maken ons klaar om naar Lisa te gaan. Ik kan maar aan 1 ding denken, Lisa. Eenmaal aangekomen blijkt dat ze toch weer bepaalde spiertrekkingen kreeg 's nachts waardoor ze de slaapmedicatie terug verhoogd hebben.

Zoals iedere ochtend moest Lisa nog gewassen worden, en hielp ik mee waar mogelijk. Volgens het dossier moesten vandaag haar verbandjes en klevers vervangen worden, wetende dat ze zo meteen ging overlijden lijkt dit zinloos werk. Maar het protocol werd gevolgd en zodoende verving de verpleger haar verbandjes, klevers en hing ook nieuwe spuiten met medicatie in de toren die haar van alle medicatie voorzag. Lisa kreeg zoveel medicatie en vocht dat zo 1 toren niet voldoende was en ik al vele namen vergeten ben. 3 soorten anti-epileptica, slaapmedicatie, morfine, vocht, … Het was een wirwar van infusen en daar bovenop een blaassonde, maagsonde, saturatiemeter en die verdomde beademingsbuis waardoor we haar niet meer mochten vasthouden.

Lisa was verzorgd en had propere lakentjes, nu was het wachten op de dokter. Deze had nog last minuten op zondag een bijeenkomst met specialisten geregeld voor deze ochtend. Op deze bijeenkomst werd Lisa haar dossier uitgebreid besproken. Er werd bekeken of er niks over het hoofd was gezien. Of er toch geen behandeling leer mogelijk was.

We zitten naast Lisa haar bedje, haar handjes hoeven gelukkig niet meer vastgebonden te worden van de artsen want er is geen risico meer dat ze haar beademingstube of infuus eruit zou halen. Ik mag haar niet in mijn armen houden omdat ze zo weinig mogelijk gemanipuleerd moet worden. Dan kan de beademingstube zich verplaatsen. Ik wil haar handje vasthouden maar daar zit een infuusje. Dan maar haar voetje. Het alarm van de saturatie gaat en de verpleegster komt de kamer binnen. Oeps, eigen schuld dat het alarm ging want aan dat voetje zit de saturatiemeter.. Dan maar aan de andere kant van het bedje gaan zitten en het enige vrije handje dat ze heeft vasthouden. Ze moet weten dat ik er ben. Ze moet voelen dat ik haar graag zie.

De poetsvrouw komt ons intieme laatste moment bruusk verstoren: "ik kom de kamer poetsen, gaan jullie maar even in de cafetaria iets drinken. Ik heb ongeveer een half uurtje werk". De afgelopen dagen hebben wij telkens gewoon op de kamer mogen blijven tijdens het poetsen. Vandaag wil ik haar zeker niet alleen laten. De poetsvrouw weet natuurlijk de situatie niet dus ik doe nog een poging om te zorgen dat we ook vandaag gewoon bij haar kunnen blijven. Nee, ze blijft overtuigd dat we weg moeten.. Ik wil helemaal niet weg, dus zeg haar dat ze 15 minuten krijgt, maximum, en ik blijf koppig in de buurt van haar kamer staan. Geen haar op mijn hoofd dat nu denkt aan gezellig iets gaan drinken beneden. Ik wil alleen maar bij Lisa zijn. Gelukkig had de verpleging dit voorval gemerkt en hebben zij de poetsvrouw aangemaand haar werk af te maken zodat wij terug binnen konden.

De dokters waren nog steeds aan het overleggen en bekijken of er nog extra onderzoeken gedaan konden worden om meer duidelijkheid over Lisa haar situatie te krijgen. In zekere zin wilden we hieraan zeker meewerken. Wij wilden absoluut antwoorden op de vraag waarom Lisa van het ene moment op het andere plots levenloos in onze armen lag. Maar ik wou niet dat ze hier iets van meekreeg. Ze mocht geen extra pijn of ongemak hierdoor ervaren.

En alweer alarm. Het zoveelste piepje, deze keer geen vals alarm. Lisa haar saturatie heeft weer een dip. Zelfs met de beademing heeft ze moeite om zuurstof binnen te krijgen. Ik ben kapot. Ik had zo gehoopt op een rustige dag voor haar met een waardig afscheid, maar Lisa blijft vechten. Opnieuw werden slijmpjes uit haar longen opgezogen in de hoop dat ze terug meer zuurstof kon opnemen. Deze keer komt de saturatie niet onmiddellijk terug omhoog, wat anders wel het geval is na aspireren. Ze geeft niet op en gaat door, maar heeft het zwaar. Ik kan het niet meer aanzien en fluister haar toe dat het goed is geweest, dat ze haar best heeft gedaan en het ok is als ze stopt met vechten. Ik smeek haar om gewoon haar rust te nemen die ze zo verdiend heeft. Maar Lisa houd zicht sterk en de saturatie gaat weer omhoog. Ik raap mezelf weer bij elkaar en zet wat muziek op. Marco Borsato: als rennen geen zin meer heefT. Ik zing zachtjes mee terwijl ik haar handje streel.

Ik had het heel moeilijk met het feit dat ik Lisa niet kon vasthouden. De verpleegster van die dag heeft toch toestemming gevraagd aan de arts om het toe te staan. 'Je mag haar op je schoot nemen, als je probeert zo stil mogelijk te blijven zitten.' Opgelucht dat ik na al die dagen eindelijk mijn kleine meisje terug in mijn armen kon voelen. En zo hield ik haar vast en liet haar niet meer los.

De dag duurde verschrikkelijk lang, omdat ze alles op alles wilden zetten om antwoorden op al die vragen te vinden. Er werden nog enkele onderzoeken voorgesteld. Zo hebben ze nog een EGM gemaakt en een huidbioptie gedaan. Met toestemming van ons, als ze maar extra verdoofd werd want ik wilde niet dat ze hier iets van hoefde te voelen. Ze hadden graag nog een spierboiptie genomen maar dit kon niet wanneer ze in mijn armen lag, en ik wilde haar niet terug in het koude bedje leggen. Dus dit werd niet meer uitgevoerd. Er zouden nog extra Rx foto's genomen worden na haar overlijden, dit vonden we wel ok omdat ze hier geen hinder van zou hebben. Een autopsie werd ook voorgesteld maar wilden wij niet. Het idee dat ze haar zouden open maken en ontleden kon ik geen akkoord voor geven. De arts was gelukkig heel begripvol en liet ons de keuze hierin.

Het is iets na de middag wanneer de arts binnen komt om te zeggen dat het zover is. Ze hebben alle onderzoeken gedaan die ze nog wilden doen dus als wij zover waren zouden ze alles ontkoppelen. De arts legt de procedure uit. De machines worden afgekoppeld. We fluisteren Lisa lieve woorden toe, ik druk haar tegen mij aan terwijl ze zachtjes in slaap valt.

Slaaplekker kleine meid, ik hoop dat je geen pijn meer hebt. Je bent zo dapper en sterk geweest, dat zullen wij nu ook moeten zijn. Voor jou.