jongen of een meisje

Vanavond komen wij er achter of wij een meisje in ons gezin mogen verwelkomen of dat wij een jongensgezin blijven. Doodeng vind ik het! Mijn moeder weet het antwoord op deze vraag en straks komen wij er dus ook achter samen met mijn schoonouders en schoonbroertje en schoonzusje. 

Bij onze zoon wilde ik perse niet weten of we een zoon of dochter zouden krijgen. Ik had namelijk een lichte voorkeur. En wat nou als ik er eerder achter zou komen dat het dat niet was (en ook al zou het maar n splitsecond zijn) ik teleurgesteld zou zijn. Of heel even dacht van 'oh' in plaats van 'wow'. Dit kan je toch niet maken is mijn gedachte altijd geweest en is het nog altijd. 

Maar die voorkeur is onveranderd want als klein meisje droomde ik ervan om mama te worden van een meisje. Geen idee waarom maar ik zag mezelf als een meisjes mama. Nu hebben wij een familietraditie die ik graag wil voortzetten waarbij de jongensnaam begint met de 1e letter van de vader en de meisjes met de 1e letter van hun moeder. En als single was het daardoor nogal lastig fantaseren over jongensnamen. Dus altijd gefantaseerd over hoe zal mijn dochter later gaan heten. Toen ik mijn man leerde kennen ( of eigenlijk bij bijna elk vriendje die ik kreeg, maar de voorgangers vonden dit angstaanjagend en rende vervolgens hard de andere kant op. Ver weg van mij) begon ik te fantaseren over de jongensnaam. Maar wat bleek nou hij vond niets leuk! De meisjesnamen daar in tegen wel! En hij gaf aan zich ergens een meisjespapa te voelen.  (ik zal ook dat maar even uitleggen) Zijn opa had voornamelijk broers, en hij kreeg alleen dochters. Deze dochters kregen allemaal zoons. En er is altijd gezegd/verwacht dat deze traditie voortgezet zou worden. En dat deze jongens weer voor de meisjes zouden zorgen. En wij kregen een jongentje. Waar we pas achter kwamen tijdens de bevallig en ik was dolgelukkig. (behoel hallo hij was er eindelijk uit, de pijn was weg en ik was eindelijk dat wat ik altijd wilde worden als ik later groot was. "Mama". En wat een prachtig kind!) Tijdens mijn zwangerschap heb ik altijd gezegd maakt me niet uit wat deze is. Als dit een meisje is wordt t volgende een jongentje en andersom. Jahoor kom maar door met die bestelling! Nu ben ik dus zwanger van nummer 2. En ik vond het wel fair om me aan te passen aan mijn man en dit keer er wel achter te komen van te voren of het een roze kamer word of blauwe. Toch kreeg ik spijt want wat nou als ik teleurgesteld ben of iets. Zo stom! Laatst gaf ik dit aan aan een collega en die zei oke wel knap dat je hiervoor uit durft te komen. En toen dacht ik maar huh. Oké als het dan eindelijk daadwerkelijk gelukt is (ja het duurde bij ons 1 jaar met medische hulp vanwege PCOS) wil je natuurlijk alleen maar dat het gezond is. De rest is bijzaak. Maar ook die bijzaak doet iets. We zijn er met zn alle geloof ik, want ik wil niemand voor zn kop stoten. Toch een beetje bang voor dat bijna iedereen een voorkeur heeft. Neem nou de NIPT test. Hierbij komen ze gewoon te weten wat het geslacht is. Maar het is in Nederland wettelijk verboden om deze kenbaar te maken. Want bij dit termijn is het nog relatief makkelijker om de zwangerschap te beëindigen. (again dont shoot me, dit is wat mijn vk zei) Maar daarmee geven we toch al openlijk toe dat we stiekem al is het maar een klein beetje een lichtelijke voorkeur hebben? Waarom is het dan zo gek als iemand dit toegeeft? Waarom krijg je rare blikken als je zegt ik hoop zo dat dit een meisje/jongen is.We zijn toch allemaal klein geweest en hebben allemaal gefantaseerd over hoe het leven eruit komt te zien later. Als er kindjes zijn. 1, 2, 3 of nog veel meer kindjes of helemaal geen mag ook! Maar we hebben toch allemaal gedroomd over de toekomst. Ik maakte altijd een sims familie met mijn crush. Kreeg dan vervolgens 3 of 4 kindjes. Zowel meisjes als jongens kregen we dan. En die gender reveal videa's. Waarbij je ziet dat iemand even moet slikken omdat er n andere kleur te voorschijn piept als dat er van te voren verwacht werkt. Kom daar smult de meerderheid geloof ik stiekem van. Is het niet normaal als je een wens hebt voor bv. beide geslachten in je gezin. Dat als je dan te horen krijgt bij je laatste zwangerschap dat een kindje van het andere geslacht er niet in zit voor jullie dat dat even iets met je doet?Je krijgt op dat moment te horen dat dat leuke lieve kleine jongentje/meisje waar je over droomde niet of nooit van jou word. Dat mag je vervelend vinden. Of zelfs even k**. Het zegt namelijk helemaal niets over de liefde die je evengoed hebt voor je ongeboren kindje die wel onderweg is. Het lijkt me namelijk dat als wij maar daadwerkelijk 2 kinderen zouden krijgen (even voor de duidelijkheid mijn wens is net als bij de sims 3 of 4) en we zouden vanavond te horen krijgen dat we nog een jongentje gaan krijgen. Zou ik denk ik best even moeten rouwen voor mijn dochter die ik niet zal gaan krijgen. En dat mag! (vind ik!) 

Genoeg hersenspinsels van mij zo. Ik ben benieuwd wat jij hierover denkt. Ik ben met mijn billen bloot gegaan. Maar snap je wat ik bedoel? Of herken je jezelf hierin? Misschien heb jij wel even moeten verwerken dat een kindje van het andere geslacht er niet in zit/zat voor jou, wil je me dan vertellen hoe je dit hebt aangepakt? Kortom hoe is dit voor jou?