Joah was 5 weken oud en moest geopereerd worden

Het was zondag 21 april, die ochtend kwam de kinderchirurg weer kijken en beoordelen. Joah zijn darmpjes kwamen naar buiten door de breukjes maar konden wel terug geduwd worden, dit deed natuurlijk pijn. De kinderchirurg zei dat ze hem liever nog niet wou opereren vanwege de zwelling, er zou dan een grotere kans zijn op de vaatschade, logisch. Wel mochten we blijven die dag en werd Joah goed in de gaten gehouden. Ze vertelde dat ze haar best zou doen om Joah op de spoedlijst te zetten en er voor te zorgen dat hij maandags geopereerd kon worden. dit kon ze nog niet 100 % garanderen wat logisch is, er konden altijd grotere spoedgevallen tussen door komen. Hier had ik alle begrip voor maar hoopte wel dat het maandag door kon gaan, ik was ver weg van huis en miste mijn vriend en andere kindjes enorm. Er kon ook niet zomaar bezoek komen omdat het zo ver weg was. 

De anesthesist kwam ook nog langs om te vertellen dat Joah niet onder narcose kon vanwege zijn recente luchtweg infectie dus dat hij een ruggenprik zou krijgen, moeilijk voor te stellen zo'n klein babytje en dan al een ruggenprik maar wel een logische keuze. Hij zou Joah nog onderzoeken of hij fit genoeg was voor de operatie

Maandag 22 april was het zo ver, Joah mocht onder het mes. Hij mocht vanaf 4 u nachts geen flesje meer, alleen nog suikerwater. Laat hem nou echt een hongerige baby wezen haha, dus dit was een grote uitdaging. Vanaf 8u waren we wakker en begon het wachten voor de operatie. Wel kwam de kinderchirurg nog langs en vertelde mij dat ze niet konden garanderen dat ze beide breukjes in één keer konden opereren, weer een tegenslag want ik wilde zo graag naar huis. Tuurlijk gaat de gezondheid voorop maar ik miste thuis enorm en voelde me heel eenzaam tussen de zorg van Joah ( en hele hoop knuffelen ) door. 

Rond half 12 werden we eindelijk opgehaald en mochten we richting de OK. Joah kreeg zijn kleine OK jasje aan en had een speciale pleister met verdovende zalf op zijn rug voor de ruggenprik, zijn infuus had die al in zijn hoofdje zitten nog steeds. 

12 uur werden we opgehaald en mocht ik mijn kleine ventje op de operatie tafel leggen, hij was inmiddels aardig hongerig en niet tevreden op het suikerwater meer. De tranen stroomden over me wangen, wat een moeilijke keuze vond ik dit maar het was de beste keuze. 

De operatie zou ongeveer anderhalf uur duren en die tijd heb ik doorgebracht met één van mijn beste vriendinnen die speciaal naar het ziekenhuis was gekomen, super lief. Heel dankbaar voor dit maakte het wachten een stuk draagbaarder. 

Joah was klaar en ik mocht richting de OK komen om bij hem te zijn, wel moest hij daar zo lang blijven tot de ruggenprik was uitgewerkt en mocht ik hem ook niet vasthouden. Laat meneertje nou enorm honger hebben en ontroostbaar zijn hierdoor. Ik voelde het al aankomen, hij was inderdaad geopereerd aan één kant. Logisch maar wel heel frustrerend voor mijzelf. Al snel kon Joah een flesje krijgen en kon ik hem weer vasthouden en knuffelen. Daarna ging die lekker slapen, bijkomen van de hele ingreep. De kinderchirurg had me beloofd dat hij dinsdag meteen weer geholpen kon worden, dit was fijn en waardeerde ik enorm.

Op de uitslaapruimte werd ik gebeld door de juf van mijn oudste zoon, hij was ziek en had overgegeven en hele heftige hoestbuien, meteen ging bij mij de alarmbellen rinkelen want er was kinkhoest bij hem op school geconstateerd. In paniek belde ik mijn moeder of ze mijn zoon kon ophalen en of ze met hem naar de dokter wilde voor een test, dat weekend zou mijn zoon naar zijn vader. ( Mijn ex ) 

Ik had geregeld dat mijn zoon getest kon worden en dat hij bij mijn moeder en ex kon slapen dat weekend zodat hij niet mijn andere zoon en dochtertje kon aansteken, hierna leek het ook snel al beter te gaan. 

In tranen belde ik mijn vriend op met het nieuws dat we nog niet naar huis konden en wat er met Liam speelde, hij stelde voor om te gaan ruilen zodat hij bij Joah kon blijven en ik naar huis kon. Dit vond ik een fijn voorstel. Die avond kwam mijn vriend naar het ziekenhuis en kon ik wel met een dubbel gevoel lekker naar huis, die nacht sliep Liam nog bij mijn moeder ivm zijn ziek zijn. We konden niet nog een opname gebruiken voor Aiden of Eonorah. 

Dinsdag was mijn vriend bij Joah in het ziekenhuis en werd hij rond de zelfde tijd voor de tweede keer geopereerd, deze keer ging het ook goed alleen hadden ze de eerste keer zijn ruggenprik niet goed gezet waardoor ze opnieuw moesten prikken en dit zorgde er helaas voor dat Joah te veel verdoving had binnen gekregen en had hij zuurstof nodig en was die te vermoeid. Dit hield in dat hij niet naar huis mocht en nog langer aan het infuus moest, dubbel pech. Mijn vriend baalde hier ook van maar alles voor de gezondheid van Joah. in de loop van de middag en avond knapte hij alweer op en begon die weer fanatiek zijn flesjes te drinken, hele geruststelling. 

Die avond bracht ik Aiden en Eonorah op tijd naar bed, mijn moeder belde dat Liam super verdrietig was en heel graag naar huis wilde, hartstikke logisch. Hij had geen diarree meer gehad en hoestte nog weinig,  ( Liam had tussendoor nog één keer waterdunne diarree gehad ) dus ik durfde het aan.

Tot ik opgegeven moment wakker werd van een huilende Liam die zijn bed had onder gespuugd en een hele heftige hoestbui had waar die in bleef hangen.... 

Word vervolgd