Joah bleef maar huilen, hij schreeuwde het uit...

In mijn vorige blog heb ik vertelt dat we er waren achter gekomen dat Joah een liesbreukje had, volgens de radioloog was dit er maar één. 

Zaterdag avond 20 april, ik zou voor het eerst weer eens de deur uit naar een vriendin toe maar joah bleef maar huilen, kramp dacht ik. Opgegeven moment werd dat huilen, schreeuwen brullen krijsen, heb nog nooit een babytje zo hard horen huilen. Ik dacht misschien heeft hij honger, je weet het soms niet dus ik had hem een flesje gegeven, hij nam een paar slokken en begon nog harder te schreeuwen. 

Wat ik zag was een enorme zwelling in zijn scrotum en daarboven. Ik zei tegen mijn vriend ik ga de dokterswacht maar weer bellen want ik ben bang dat het foute boel is en die enorme zwelling kan echt niet langer. Gelukkig werden we snel geholpen en mocht ik weer naar de dokterswacht komen, hier aangekomen een hele kundige huisarts die net als mij het niet vertrouwde en ze stuurde me snel door naar de spoedeisende hulp, daar aangekomen kwam de voor ons bekende kinderarts ook al snel mee kijken en die schrok ook van de zwelling en ging Joah onderzoeken, die was inmiddels weer onrustig en aan het huilen van de pijn. 

De kinderarts keek me aan en zei: We hebben het een aantal keer over Groningen gehad maar nu ben ik bang dat ik je toch echt naar Groningen ga sturen. 

Met andere worden Joah zijn liesbreuk zat klem, maar wel aan de andere kant. Hij had dus een dubbele liesbreuk. 

De kinderchirurgie van het UMCG zei dat Joah die kant mocht opkomen, eerst hebben ze nog een infuus geplaatst bij Joah en bloed afgenomen en Joah veel pijnstilling gegeven en een infuus met vocht, hij moest nuchter blijven. we waren dingen aan het bespreken tot  de verpleegkundige aankwam zetten met de lab uitslagen, foute boel, zijn darm vond het vastzitten niet leuk meer en was aan het verzuren. Met spoed de ambulance in en op naar Groningen. 

Terwijl ik belangrijke telefoontjes aan het plegen was zat de kinderarts met Joah te knuffelen, hier ben ik haar dankbaar voor want zo kon ik snel alles regelen en lag joah rustig bij haar te slapen.

Daar aangekomen stonden twee jonge chirurgen in opleiding ons al op te wachten en probeerde meerdere keren die darm terug te duwen en dit slaagde niet, joah was inmiddels moe van alles en huilde alleen als ze aan het duwen waren die arme schat. 

De dienstdoende kinderchirurg werd opgeroepen en die moest van thuis komen, het was inmiddels al midden in de nacht. Joah was nog steeds nuchter want we wisten niet of hij meteen onder het mes moest of niet..

De kinder chirurg onderzocht hem en zei dat de darm toch weer los was gekomen maar dat hij alsnog wel geopereerd moest worden maar wanneer wist ze niet. 

Aangekomen op de afdeling konden we eindelijk even slapen. 

Word vervolgd