Jij op de NICU, wij even naar huis

De vorige blog ging over de spoedopname op de NICU op 4-6-2021 om 06.30 uur toen je 3 dagen oud was. Je bilirubine was te veel gestegen en ze konden niet meer afwachten. Je werd op een blauw lichtgevend matje gelegd en er werden 2 lampen boven je gezet. Dit heet fototherapie. Dat moest ervoor zorgen dat de bilirubine sneller werd afgebroken en dit door je lever opgeruimd zou worden. Ik had papa gebeld en die kwam er meteen aan. Nadat ik nog even gauw gedoucht had liepen we samen naar jou toe.

Papa en ik kwamen de NICU op gelopen. Eerst moesten we onze handen wassen bij een lange ijzeren wasbak in een soort halletje. Ook moesten alle sieraden af. Dat voelde wel een beetje raar. 2 uurtjes daarvoor lag je gewoon bij mij in bed aan de borst te drinken. Toen kon ik je gewoon aanraken zonder telkens mijn handen te moeten wassen (buiten de normale handhygiëne natuurlijk), en had ik gewoon mijn sieraden om. Nu was alles anders, dit hoorde bij de NICU. Na het grondig handen wassen liepen we door naar de afdeling. Het voelde echt alsof we een andere wereld in liepen. Ik voelde me niet op mijn gemak. Ik was ondertussen kind aan huis op de kraamafdeling na 3 maanden daar te hebben gelegen (i.v.m. gebroken vliezen bij 18+3 weken opgenomen bij 24 weken), maar hier was ik tot die ochtend nog nooit geweest. Jij lag meteen rechts in het eerste bedje. De verpleegkundige kwam uitleggen dat je waarde een aantal uur kreeg om te dalen, anders zou je misschien een wisseltransfusie moeten krijgen. Dan zou een groot deel van je eigen bloed vervangen worden door donorbloed waardoor de bilirubine sneller zou dalen. Hier zitten echter meer risico's aan verbonden dan bij de fototherapie (blauwe lampen). We moesten dus afwachten en rond de middag zou je bili weer geprikt worden. We mochten je een beetje over je hoofdje aaien, of je voetjes vasthouden, maar je mocht echt niet onder de lampen uit. Ook moesten we ervoor zorgen dat onze handen niet teveel voor de lampen zaten. Er moest zoveel mogelijk licht op je lichaam schijnen. Op den duur hadden ze zelfs je luier losgemaakt zodat die alleen onder je billen lag. Je had een plaszakje om waar je urine dan in zou lopen als je plaste. Aangezien die doorzichtig was werd er nog meer van je lijfje beschenen door het licht. Je lag alleen maar te slapen. De verpleging gaf aan dat je waarschijnlijk zo suf was door de hoge bilirubine waarde en de warmte van de lampen. Je had ook een hoge temperatuur door de lampen, 38,4 ongeveer. Hier konden ze niks aan doen en zo lang het niet hoger werd was het acceptabel. Als wij bij je zaten en de zijkanten van je couveuse omlaag waren zakte je temperatuur een beetje, maar zodra wij weg waren moesten deze weer omhoog en kreeg je het weer warm. Hoe klein je op de kraamafdeling leek, zo groot leek je hier. Hier lagen natuurlijk allemaal hele kleine baby'tjes, en ik voelde me eigenlijk een beetje schuldig dat ik het zo erg vond dat je opgenomen moest worden. Relatief gezien was je een stuk minder ziek dan de andere baby'tjes hier, dus ik vond eigenlijk dat ik niet mocht klagen. Maarja, als ik je dan zo in je bedje zag liggen met je stoffen beschermingsbrilletje, en alle draadjes aan je lijfje, vond ik het toch wel zielig.

Doordat je niet onder de lampen uit mocht kon je alleen uit een flesje drinken. Dit ging nog niet zo goed, en je dronk maar 20 cc ongeveer. De verpleegkundige vertelde dat ze het nog even met de arts moest overleggen, maar waarschijnlijk gingen ze een neussonde inbrengen. Je moest echt meer gaan drinken om de bilirubine af te kunnen voeren. We besloten even terug te gaan naar mijn kamer op de kraamafdeling om zelf wat te eten en dan kon ik daar meteen even rustig kolven.

Toen we op mijn kamer waren kwam de verloskundige. Ze vroeg hoe het met ons ging, en was erg begripvol. Ze gaf wel aan dat mijn 'ligdagen' na de bevalling er eigenlijk op zaten. Dit was dag 4, en dat zou normaal de dag zijn dat je ontslagen wordt bij geen bijzonderheden. In onze situatie (na 3 maanden opname en 4,5 maand plat liggen) konden ze dat wel een beetje rekken, en ik mocht best nog een nachtje blijven. Echter betekende dat dat papa vanavond weer naar huis moest. Vanwege corona mocht hij niet bij mij blijven slapen. Dit zou betekenen dat ik er weer alleen voor zou staan in de avond, nacht en vroege ochtend. Dit zag ik niet echt zitten. Zeker nu jij niet meer bij mij op de kamer lag. De andere optie was om naar het Ronald McDonald Huis te gaan. Dit zit in Maastricht aan het ziekenhuis vast, en was maar een aantal minuten lopen. We waren er eigenlijk vrij snel uit dat we dit wilden. Gelukkig was er ook plaats en konden we ons dezelfde dag melden. We pakten mijn spullen in, en bedankten de verpleging hartelijk die 3 maanden lang voor mij hadden gezorgd.

We besloten om nog even naar huis te gaan om spullen vanuit het ziekenhuis naar huis te brengen, en te halen wat we nodig hadden in het Ronald McDonald Huis. Jij lag toch te slapen, en was in goede handen. Papa had geregeld dat hij dezelfde middag nog een kolfapparaat bij de thuiszorgwinkel kon halen. Zo had ik in het Ronald McDonald Huis ook mijn eigen kolfapparaat. Daar stond er wel een zei de verloskundige, maar deze moest gedeeld worden. Ik had liever mijn eigen apparaat zodat ik kon kolven wanneer ik dat wilde.

We liepen eerst nog even langs jou om je een kus te geven. Je had nu inderdaad een sonde gekregen zodat je meer melk binnen kreeg. Je leek er niet veel last van te hebben gelukkig. Daarna liepen we naar de uitgang van het ziekenhuis. Nouja, papa liep, ik zat in de rolstoel. Ik kon echt nog niet tot aan de auto lopen. Ten eerste had ik nog best veel pijn, en ten tweede liet mijn conditie dit niet toe na 4,5 maand op bed liggen. Wat was dat een raar gevoel, om de parkeerplaats op te komen. Ik was wel een aantal keer met bezoek naar buiten geweest om even in de zon te zitten, maar nu ging ik echt weg. Zonder jou, wat ook niet echt fijn voelde. Maar ik wilde ook wel heel graag even naar huis. Alles voelde raar. Ik had 3 maanden niet in een auto gezeten. Niets anders gezien dat het uitzicht uit mijn raam en bij de hoofdingang van het ziekenhuis. Zelfs mijn eigen huis voelde raar na 3 maanden ziekenhuis. Met moeite kwam ik de trap op, en eindelijk kon ik de babykamer zien. Nog net voordat we met jou thuis zouden komen, hopelijk over een paar dagen. Toen ik naar het ziekenhuis ging was het nog een logeerkamer, en nu was het jouw kamertje. Wat had papa dat mooi gemaakt! Ik kon niet wachten om jou hier in je eigen kamertje te zien. Nadat we onze spullen gepakt hadden gingen we nog snel even langs mijn familie om even live te kunnen vertellen wat er allemaal gebeurd was. Dat was toch anders dan aan de telefoon. Eindelijk kon ik ook onze pup weer even knuffelen. Nouja pup, het was een behoorlijke hond geworden in die paar maanden tijd. Hij was 4 maanden toen ik naar het ziekenhuis ging, en nu 7 maanden. Bij een Mechelse Herder is dat een behoorlijk verschil in grootte. Wat was hij blij om me weer te zien!

Daarna gingen we snel terug naar het ziekenhuis. Ik vond het ook wel weer lang genoeg geweest en wilde terug naar jou. Eenmaal terug in Maastricht hebben we ons gauw aangemeld bij het Ronald McDonald Huis en onze spullen op de kamer gezet. Toen we terug kwamen bij jou kregen we te horen dat je bili waarde genoeg was gedaald om je 10 minuutjes vast te houden. Wat was ik blij! Eindelijk na een hele dag naar je kijken mocht ik je weer vasthouden. Dat was wel een aangename verrassing, want er was eigenlijk gezegd dat dat de volgende dag pas weer zou mogen. Maar gelukkig reageerde je zo goed op de fototherapie dat je waarde best snel daalde. Het was wel wat gedoe, met al die draadjes en plakkertjes op je lijfje, maar wat was het een heerlijk gevoel om jou lijfje weer tegen me aan te hebben. Je had wel weer een luiertje aan, aangezien het plaszakje blijkbaar bleef lekken. Na 10 minuten die veel te snel voorbij gingen moest je weer terug onder de lampen. Het was ondertussen rond 20.30 in de avond en we waren allebei doodmoe, ik wat meer dan papa denk ik. We gaven je nog een kus en gingen terug naar het Ronald McDonald Huis. Ik ben op bed gaan liggen en ben er niet meer uitgekomen. Ik had overal pijn en had veel te veel gedaan. Spullen inpakken, naar huis, trap lopen, naar familie, spullen naar de kamer in het Ronald McDonald Huis brengen, enz. Ik was gesloopt. Aangezien ik de volgende ochtend ook weer vroeg op moest om te kolven, ging ik op tijd slapen. Hopend op goed nieuws over je bili waarde de volgende ochtend.

Wordt vervolgd..