Jessyenik - 2e operatie om de veren eruit te halen.

Afgelopen januari hebben ze Jessy weer geopereerd aan haar hoofdje. Dit keer om de veren eruit te halen die er nu 12 weken inzaten. In deze blog wil ik jullie meenemen in de tijd van de operatie en het herstel daarvan.

Doordat ze waren afgeschaald op de kinderafdeling in het Sophia kinderziekenhuis te Rotterdam i.v.m. corona en personeelstekort was het nog niet zeker of de operatie door zou gaan die dag. Om 6 uur vertrokken we naar Rotterdam omdat we om 7 uur aanwezig moesten zijn zodat ze haar voor konden bereiden aangezien de operatie al om 8 uur in de ochtend gepland stond. Door corona mogen alleen de ouders mee maar omdat ik alleenstaande moeder ben had ik geregeld dat toch mijn moeder erbij kon zijn voor wat extra steun. We waren lekker op tijd binnen waardoor ze gelijk zijn begonnen met de voorbereidingen. Jessy kreeg een pyjama aan van het ziekenhuis en verdovende zalf op haar handjes gesmeerd voor het infuus. Daarna moesten we wachten totdat we opgehaald werden om naar het O.K. te rijden en dit was precies volgens schema.

De vorige keer liet Jessy het absoluut niet toe om een infuus te prikken en werd ze in narcose gebracht d.m.v. een kapje en dit was echt verschrikkelijk. Ze huilde, krijste, schopte en sloeg continue dus dit was voor ons beide een hele traumatische ervaring. Ik wilde dit absoluut niet meer dus heb wekenlang met haar geoefend op dat kapje. Hiervoor gebruikte ik een simpele beker die ik eerst op mijn neus zette en daarna op die van haar zodat ze er gewend aan raakte. Het gekke was dat Jessy deze keer wel toeliet dat ze aan haar handjes zaten waardoor ze ontzettend snel haar infuus konden aanbrengen en dus niet onder narcose werd gebracht door een kapje. Natuurlijk huilde ze wel maar dit was gelukkig geen paniekhuil maar was ze meer aan het jammeren. Zo werd ze toch snel en rustig in slaap gebracht en ging ik met een veeeel rustiger en beter gevoel terug naar de afdeling en had ik er vrede mee dat ik haar achterliet.

De vorige operatie duurde echt een aantal uur en waren zenuwslopend. Omdat nu enkel de veren eruit werden gehaald waren de chirurgen al met een kleine 2 uur klaar. Net als de vorige keer werd ik gehaald en naar de uitslaapkamer gebracht zodat ze mij als eerste zag zodra ze wakker werd. De vorige keer werd ze heel langzaam wakker en vooral heel lief wakker. Deze keer was dat andere koek helaas. Ze sloeg om zich heen en krijste weer alles bij elkaar en wilde vooral alle draden lostrekken die aan haar hingen. De enige manier waarmee ik haar rustig kreeg was met een lekkere fles warme melk (precies der moeder qua comfortfood). Ik weet niet of dit met haar leeftijd te maken heeft of met iets anders maar gelukkig mochten we snel terug naar de afdeling zodat ze ook lekker met oma kon kroelen.

Ik vond het heel apart gaan die dag want in tegenstelling tot de vorige keer was ze ontzettend snel de oude maar wel hangerig. We gingen er vanuit dat we moesten blijven slapen maar ze herstelde zo goed dat we zelfs dezelfde dag al naar huis mochten. Dit was zo'n opluchting omdat het een teken was dat m'n meisje zo ontzettend sterk is en dit werd ons ook meerdere malen verteld.

Eenmaal thuis s'avonds begon het bedritueel precies hetzelfde als de vorige keer. Krijsen, schreeuwen, zo bang om te moeten slapen en dit hield een aantal weken aan totdat we emdr kregen. Daarover in een andere blog meer. De vorige keer waren de dutjes overdag ook een drama maar dit is deze keer niet het geval, enkel in de nacht word ze om het uur wakker en is er blinde paniek bij haar. Een paar weken na de operatie heb ik dus contact gehad met een kinder/baby psycholoog en die vertelde me dat de kans ontzettend groot is dat Jessy ptss heeft overgehouden aan de operaties. Ik wist niet eens dat dit bij baby's voor kon komen!

Het positieve van deze operatie is echter wel dat ze veeeel sneller de oude is. Ze ging qua ontwikkeling echt met sprongen vooruit en is lekker speels en druk. Ze was al druk maar nu nog drukker waardoor ik echt denk dat ze de laatste weken toch best wat last had van haar veren. Het is toch waar wat ze zeggen. Die kleine kinderen herstellen zo ongelooflijk snel en zijn zo verschrikkelijk sterk! Dat maakt mij als mama zijnde echt apentrots.

In mijn volgende blog ga ik schrijven over de therapie die we hebben gehad bij de psycholoog d.m.v. EMDR-therapie 

Heb je vragen of wil je gewoon even babbelen dan kan je me altijd contacten via Instagram.

Veel liefs,

Jessy en ik.