Je bijna 3 jarige uitleggen dat de baby er niet meer is...

Woensdag 21 oktober 2020

Morgen komt Svenne thuis. Morgen kunnen we hem nog even zien. Is hij nog even bij ons. Morgen is ons laatste afscheid. En morgen wordt het waarschijnlijk ook wat duidelijker en concreter voor onze Synne.

Maar ik zie er enorm tegenop. Niet alleen tegen het hele afscheid nemen, tegen het enorme gevoel van verdriet, maar ook hoe het met Synne gaat.  

Net lag ze lekker bij me. Met haar hoofd op mijn buik. Dus ze begint tegen de baby te praten. 'mooi' moment om dus erop in te haken.

Dat is gewoon haast niet te doen. Uitleggen dat de baby er niet meer inzit. Dat hij morgen even thuiskomt. Dat hij daarna naar de sterretjes gaat. Dat ze niet kan spelen met hem. Dat ze niet met hem kan kroelen. 

Dat mama daarom dus wel eens verdrietig is, zeg ik met de tranen over mijn wangen. Dan draait ze om en kijkt mij aan. Tja, dat vindt ze eigenlijk nog het meest lastig, ze lijkt zelf bijna mee te gaan huilen. Toen ging ze naar papa, maar ja, die zat ook met tranen in zijn ogen. Dus hij ging ook met haar praten. Dat de baby niet meer in mama haar buik is, dat hij in het ziekenhuis eruit gehaald is. 

Maar #*/!€* dat is gewoon echt zo ontzettend moeilijk, confronterend en klote. Om dit aan je allerliefste kleine meisje te vertellen. 

Waarom? Waarom is dit zo? Het is zo fucking klote, oneerlijk en onbegrijpelijk.