Je baby in het ziekenhuis

Amy was net twee weken oud, haar vader was weer naar zijn werk, kraamzorg hadden we natuurlijk al niet meer, dus ik was lekker een dagje alleen met haar. Halverwege de middag viel me op dat ze wat hangerig was, ze dronk niet goed aan de borst en jengelde veel. Omdat ik als kersverse moeder geen idee had wat normaal was maakte ik me niet echt heel druk, het zou er wel bij horen. Na haar middagslaapje wilde ze weer amper drinken en ook haar luier was vrijwel droog. Ik vond haar wat warm, dus voor de zekerheid nam ik haar temperatuur op. Precies 38.0. Ook niet echt direct paniek, maar ik wist wel dat koorts bij pasgeboren baby´s niet goed was.

Ik belde de huisarts, legde de situatie uit en ik mocht direct komen. Hij zat bijna tegenover ons huis, dus ik heb haar in de kinderwagen gelegd en ben erheen gelopen. Na Amy gecheckt te hebben besloot hij dat het verstandig was om naar het ziekenhuis te gaan. Wij hadden zelf geen auto, dus ik belde mijn ouders en schoonouders, die allemaal niet in de buurt of gelegenheid waren om met me mee te gaan. Uiteindelijk kon gelukkig mijn zusje met me mee. Zij pikte me op en reed met mij naar het ziekenhuis. Na een tijdje op de SEH werd ik naar binnen geroepen, mijn moeder was intussen ook in het ziekenhuis gearriveerd, mijn man was nog onderweg vanuit Amsterdam. Amy werd nagekeken, nogmaals getemperatuurd, nu was de koorts opgelopen naar bijna 40 graden. Ik hoorde de woorden ´hersenvliesontsteking´ en ´ruggenprik´ vallen, op dat moment brak ik. Mijn kleine baby aan al die draadjes, ze probeerden urine op te vangen en een infuus aan te leggen, wat niet lukte door die kleine adertjes. Bij de ruggenprik werd me geadviseerd in de wachtkamer te wachten, omdat het heftig is om te zien hoe ze dat doen. Wat ik begreep werd Amy dubbelgevouwen, dus beentjes en hoofdje naar elkaar zodat haar rug helemaal bol stond en werd in die positie de ruggenprik gedaan. Ik zat met mijn man, die er eindelijk was, in de wachtkamer, zo´n tien meter bij de behandelkamer vandaan en ik hoorde mijn kleine meisje krijsen. De tranen liepen over mijn wangen, mijn shirt was doorweekt van mijn lekkende borsten, maar het kon me niet schelen. Ik dacht dat mijn kind dood zou gaan. De ruggenprik mislukte, waardoor besloten werd de hoogst mogelijke medicatie te geven in de hoop dat dat aan zou slaan en een eventuele ontsteking de kop in te drukken. Amy werd opgenomen en ik mocht bij haar blijven slapen.

Na een onrustige nacht, waarin drie keer het infuus sneuvelde en de koorts nog steeds aanhield, ging het de volgende dag steeds een beetje beter. Amy dronk weer meer, ze was minder suf en de koorts zakte. De medicatie deed dus zijn werk! Die dag heb ik wat extra gekolfd, zodat de verpleegster ´s nachts de voeding over kon nemen en ik kon blijven slapen, ik was uitgeput na de eerste gebroken nacht en alle emotie van de vorige dag. Stukje bij beetje knapte Amy op en na vijf dagen mocht ze weer met ons mee naar huis. Wat een opluchting! De artsen hebben uiteindelijk niet met zekerheid kunnen zeggen of het hersenvliesontsteking is geweest of ´gewoon´ een virale infectie, wat op zich redelijk onschuldig is. Het maakte ons ook niet uit, ons meisje was weer beter en thuis bij ons.