Is mijn onderbuikgevoel juist?

De dag voor het ontslag uit het ziekenhuis kwam de klinisch geneticus met de vraag of Elynne haar bloed mocht worden onderzocht op eventuele afwijkingen en bekeek hij haar perfecte lijfje.

Als ik toen had geweten dat ik van een roze wolk getrapt zou worden, weet ik niet of ik dezelfde keus zou maken. Hij benoemde enkele fysieke 'minpunten' maar zei dat eigenlijk ieder mens als je kritisch bent wel iets heeft wat groter, kleiner, naar voren, achter binnen of buiten staat ten opzichte van 'hoe het hoort'. Vanaf dat moment zag ik opeens mijn kleine perfecte meisje haar minpunten (oa wijder uit elkaar staande ogen), ik heb dat werkelijk nooit gezien.

We planden een afspraak voor de uitspraak over zes weken. Dat zou rond kerst zijn en we spraken af dat bij goed nieuws ik gebeld zou worden en bij slecht nieuws ik op bezoek zou komen. Weken thuis gingen onverstoord voorbij met zuurstof in huis. Wat was het bijkomen, genieten en weer wennen. De aanloop naar de feestdagen waarin we gewoon met zn vijven zijn, heerlijk.

De dag voor eerste kerstdag stond een afspraak gepland, ik begreep zelf niet of dat nu de nacontrole of van de klinisch genetica was. De hele week voor die dag at ik al mijn stress weg, zou ik nog voor kerst gaan weten wat de uitslag is? Zou die afspraak het zijn. We hadden toch afgesproken dat ik gebeld zou worden bij goed nieuws.  Zou het dan toch zijn dat ze een afwijking had. 

Ik werd helemaal gek. Er was niemand om dit mee te delen. Ik voelde me alleen en gevangen in mijn onzekerheid terwijl ik me ook zo geland in mijn moederrol voelde. Is mijn onderbuikgevoel juist?

De dag van de afspraak hield ik het niet meer. Ik belde het ziekenhuis en vroeg: is dit de afspraak van de klinisch genetica? 

Dat was het niet. Een domper. Ik zou het niet weten voor kerst, ik probeerde mijn teleurstelling naast me te leggen. Het zou vast goedkomen toch?  Een uur later werd ik gebeld, door de afdeling. Ze zagen dat ik vandaag in het ziekenhuis zou zijn en aansluitend zou de klinisch geneticus dan bij me komen. 

Ik had beet en wilde niet loslaten. Machteloos zoekend naar informatie. "Mevrouw" stamelde ik "we hadden afgesproken dat ik gebeld zou worden als het goed nieuws was, dus dat is niet zo?" De planner kon me er niks over zeggen, ze gaf aan dat omdat ik er toch zou zijn een live afspraak net zo goed kon. Voorzichtig probeerde ik toch nog meer informatie te krijgen, ze had het niet. Met sprankeltjes hoop en lichtpuntjes dat ik het hoe dan ook zou horen vandaag gingen we naar t ziekenhuis. 

Het gesprek met de kinderarts ging goed. Ze was tevreden met wat Elynne al kon, haar groei, de geluiden die ze maakt en ook haar bloedgas was niet torenhoog meer. Daarna kwamen er klinisch genetici binnen, een kende ik van de vorige keer, de ander was nieuw voor mij. Stelde zich niet voor (tja corona?). De uitslag..