Is doemdenker wel het juiste woord?

Zoals velen weten door het lezen van de vorige blog of het volgen van men Instagram, (of nog niet) is mijn broertje 24 april 2018 onverwachts overleden. De tijd gaat echt ontzettend snel want dat is ondertussen al meer dan twee jaar geleden.

Nu had hij blijkbaar een genetisch fout en had hij een bindweefselziekte en een vergroot hart. Er liep een onderzoek naar het feit of het erfelijk was of niet en na meer als een jaar kregen we het verlossende telefoontje dat het niet erfelijk was maar dat hij helaas pech heeft gehad. Dit kregen wij te horen tijdens onze zwangerschap en heeft me toch meer gerust kunnen stellen.

Ondertussen zijn we zomer 2020 en is ons zoontje al bijna 1 jaar! Mijn lief broertje was normaal zijn Peter geweest, hij was echt een schat van een persoon! En zo gaan we Ceres ook opvoeden met mooie verhalen en herinneringen aan zijn Nonke Ward.

De reden dat ik deze blog schrijf is omdat ik iets van me af moet schrijven. Ik voel me ontzettend schuldig om deze gedachten. Onze lieve schat is helaas veels te vroeg moeten gaan.

Nu krijg ik regelmatig te horen dat Ceres precies Ward is of op hem lijkt (dit is ergens logisch want ik en ward leken op elkaar en Ceres lijkt op mij blijkbaar 😅). En toch, als men dit zegt heb ik schrik. Het klinkt ontzettend stom maar telkens als dit gezegd word denk ik, het zal toch niet ? Ik ben nu eenmaal een doemdenker op sommige vlakken en ik denk ook wel vaak te veel na. Wanneer men dus zoiets zegt heb ik verdriet. Ik weet dat men dit goed bedoeld maar het breekt me en het doet pijn ...

Ik heb direct schrik dat Ceres teveel op Ward lijkt waardoor hij ook een syndroom of genetisch fout heeft die we niet zien, want zo was het bij hem. Ik weet dat ik dat niet mag vergelijken en dat mensen zo een dingen goedbedoeld zeggen en toch, stop ermee.

Is het naar Ceres, Wout of Lucas toe. Je maakt mij alleen maar bang door zo een opmerking te maken al is deze ontzettend lief bedoelt. Ik weet ook dat ik fout ben met deze gedachten maar het spookt door men hoofd. En het doet pijn als men zo een opmerking maakt al weet ik dat dit met goede bedoelingen wordt gezegd en dat men er niets mis mee bedoelt. 

Ik ga gewoon altijd schrik blijven hebben. Telkens als men zus men papa of men mama belt op een uur zonder reden ben ik al in paniek. Het klinkt stom maar ik heb een angst ontwikkelt. Nu dat het zo dichtbij gekomen is dat je zo plots kan sterven zonder boe of ba en nu met Corona erbij .. Het is een extra angst want ik ben zeker nog niet klaar om nog iemand te verliezen.

Ben ik zo een bangerik? Overdrijf ik of klinkt het toch voor enkele herkenbaar?