'Is dit nu later, als je groot bent...'

Ik zit te luisteren naar het liedje 'Is dit nu later' van Stef Bos, gezongen door Milow bij Beste zangers en het komt keihard binnen. Want inderdaad is dit nu het later? Daar waar we vroeger als kinderen allemaal dachten dat als je volwassen was, dat alles beter was?

Ik denk nu heel vaak 'Als ik dit had geweten, was ik liever kind gebleven' Want wie denkt er nou over na dat je later als volwassene je kind moet begraven? Ik in ieder geval niet toen ik jonger was....

Die onbevangenheid van vroeger mis ik soms toch wel enorm hoor hij mezelf. Toen had ik zorgen of iedereen mij wel leuk vondt, nu kan ik me daar echt niet meer zo druk om maken...

Nu heb ik andere zorgen die mij enorm bezighouden. Zorgen over de laatste uitslagen van de obductie van Sylvan, zorgen over de uitslagen van ons DNA onderzoek, zorgen over de bloeduitslagen van mij betreffende de suikerwaardes en schildklierwaardes en zorgen over de echo bij de gynaecoloog of mijn litteken van de keizersnee goed geheeld is. Goed genoeg om een veilige volgende zwangerschap aan te gaan.

Want ja, daar maak ik mij ook enorm zorgen over. Er vliegen continu allemaal vragen door mijn hoofd, die zeer vermoeiend zijn soms. 'Ga ik ooit nog wel zwanger worden? Kunnen we ooit nog zwanger worden zonder hulp van de fertiliteitskliniek? Hoe lang gaat het duren, voordat ik hopelijk ooit weer zwanger mag worden? En als ik zwanger mag worden, mag die zwangerschap dan eindelijk eens zonder problemen zijn, met een "normale" bevalling, zonder dat ons kind aan de toeters en bellen in de couveuse moet liggen?

Je leest het wel, er gaat enorm veel door mijn hoofd heen en helaas kan niemand die beantwoorden. Misschien maar beter ook......

En oh, wat kan ik dan jaloers zijn als ik zie dat het bij anderen "normaal" gaat. Dat ze zonder hulp zwanger worden, dat ze een normale bevalling hebben en snel weer thuis zijn om te genieten van hun gezinnetje. En ja, ik besef heus wel dat elk huisje zijn kruisje draagt en ik ook niet alles zie en weet. En het is echt niet zo dat ik het dan diegene niet gun, het is vooral dat ik het ons ook eens gun dat we eens een keer geen zorgen hoeven te hebben.

Want wij hebben dat helaas nog nooit mogen ervaren, zowel bij Mylan als bij Sylvan niet. Beide bevallingen waren met grote zorgen. En waarbij die van Mylan uiteindelijk gelukkig goed af mocht lopen, weten jullie helaas de afloop van Sylvan....

Ik probeer het allemaal maar zoveel mogelijk op mij af te laten komen, maar merk bij mezelf dat ik daardoor niet zo lekker in mijn vel zit de laatste tijd. Het geeft toch wel behoorlijke spanning wat zich resulteerd in vermoeidheid, verdriet, angst, onzekerheid en zorgen. En hierdoor ben ik de laatste tijd nogal prikkelbaar, wat helaas mijn man en kind soms moeten bekopen. Ik denk dat het daarom weer tijd wordt om daarin wat extra ondersteuning te vragen om mijn verhaal kwijt te kunnen en te kunnen sparren over alles wat mij bezig houdt. Gelukkig heb ik daarvoor de lotgenoten die het begrijpen, maar soms heb je ook even een buitenstaander nodig die niet zelf ook met die emoties loopt.

Voor nu dus maar weer even mezelf wat extra ruimte geven, omdat ik merk dat ik echt even genoeg aan mezelf heb.

‘Wat je moet weten is dat niemand jou kan redden of helen. Jij bent de enige die dat voor jezelf kan doen.’❤