Ik was bang om borstvoeding te geven

Nooit eerder heb ik me er over uitgelaten maar ik merk dat ik dit gedeelte nooit goed heb af kunnen sluiten door het abrupte einde.

Het geven van borstvoeding. Ik zie tegenwoordig veel moedermelksieraden voorbij komen, prachtige foto's van mama's die hun kindjes borstvoeding geven en ik heb er geen enkele herinnering aan. Geen foto, helemaal niks. Dit voelt soms leeg, alsof het nooit gebeurd is.

Tijdens de zwangerschap was ik er al snel over uit. Wanneer het mij was gegund wilde ik maar al te graag borstvoeding gaan geven. Mason hapte na de bevalling al vrij snel aan en de voeding kwam als een speer. Mason kwam er goed van aan en wat was dit prachtig om mee te maken. 

Al vrij snel maakte we enge momenten mee tijdens het geven van voeding. Overdag wanneer de kraamhulp er was ging het goed maar 's avonds en 's nachts leek Mason te stikken, verslikte zich veel en bleef huilen en voeding terug geven. Het was een onrustige baby die veel huilde en pijn leek te hebben. Ik heb op de vreemdste momenten de verloskundige gebeld en om hulp gevraagd want ik vertrouwde het niet. Het was onduidelijk wat er met Mason aan de hand was. 's nachts vreemde ademhalingen en geen dokter die ons serieus nam. 

Na 4 weken namen de klachten toe en kwamen wij voor het eerst bij de huisarts, na 7 weken vond ik de stikgeluiden tijdens het geven van borstvoeding zo beangstigend dat ik abrupt ben gestopt. Ik durfde niet meer. Tegen alle goedbedoelde adviezen in ben ik gestopt. Het slokte me op, ik was hier zo ontzettend veel energie aan kwijt, dit wilde ik niet meer.

Hierna volgde een ziekenhuisopname met onder andere als uitkomst koemelkallergie en verborgen reflux wat een hoop verklaarde. De ziekenhuisopname en alles wat vooraf ging is niet helemaal soepel verlopen omdat ik als verpleegkundige helaas te veel kennis heb en zelf al diagnoses had gesteld. Men bleef mij niet geloven, wilde niet starten met koemelkvrije voeding en/of medicatie. Dat de verpleegkundige tegen mij zei.. "goh, je bent SEH verpleegkundige he. Dan weet je in ieder geval hoe je je baby moet reanimeren" en terwijl ik een dalende saturatie op de monitor voorbij zag komen en ik actie ondernam dit mij kwalijk werd genomen want.. "zonde zeg, ik had graag willen zien wat er was gebeurd als je niet had gehandeld". Dit schoot mij helemaal verkeerd en het vertrouwen in deze afdeling is nooit meer terug gekomen. 

Dit alles heb ik voorgelegd bij mijn huisarts en zij heeft de behandeling overgenomen waarna het al vrij snel beter ging. Achteraf had ik wellicht niet zo abrupt hoeven stoppen met de borstvoeding maar ik was zo ontzettend bang dat dat mij het beste leek.

Soms zou ik dat gevoel gewoon nog even willen hebben, om er toch een soort van afscheid van te nemen. Want ik heb geen idee of ik bij een eventueel volgend kindje opnieuw borstvoeding zou willen en durven geven

Hebben jullie iets soort gelijks meegemaakt?