"Ik geef al maanden borstvoeding met 1 borst"

Al zolang ik me kan herinneren, zeg ik dat ik mijn kindje borstvoeding wil geven.

Ik had er alles voor over, maar mocht dit nu echt niet lukken door de ingetrokken tepel rechts, dan zou ik me daar wel bij neer kunnen leggen. In overleg geweest met de lactatiekundige of ik al voorzorgsmaatregelen moest treffen, maar ze vertelde dat dit niet nodig was. 23 mei was onze baby daar dan eindelijk. Na het ontdekken dat het een jongetje was, hebben ze hem meteen bij me neergelegd. Even later probeerde we hem aan te leggen, met succes! Wat was ik blij en trots, maar besefte me ook.. Dit is aan mijn goede borst. Later vandaag zullen we zien hoe het aan de andere kant gaat.

Na een uurtje of wat geslapen te hebben informeerde ik de zuster in het ziekenhuis dat ik een ingetrokken tepel had, dus dat dit misschien wel eens lastig kon worden voor Milan met zijn kleine snoetje. Met een hoop gedoe en gefrot (want ik had helemaal geen idee en ervaring) had hij de tepel te pakken. Het kostte veel moeite en energie die hij eigenlijk niet had na de heftige bevalling. Dus opgelucht, toe hij aan de linkerkant rustig kon drinken omdat dit wel goed werkte. Wel kostte het hem meer moeite dan aan de linkerkant, maar voeding was voeding. Ik besefte me ook dat dit wat tijd nodig had, maar ik was opgelucht dat ik aan beide borsten melk had.

Al snel merkte we, dat Milan lucht meezoog, en soms losliet en dan niet ‘groot’ genoeg weer terug aan hapte. Met binnen de kortste keren…Kloven… Mens wat deed dat zeer, maar we gingen stug verder. Want ik wilde zo graag dat dit zou werken. Uiteindelijk mocht ik de volgende middag naar huis en zou daar de kraamzorg zijn om ons hier verder mee te helpen. Maar eenmaal de kraamzorg in huis, bleek dit wel anders.

Een vrouw kwam even mee opstartten en kijken of we alles wel in orde hadden voor de kleine man, maar ze zou zeker niet blijven. En de volgende dag zou er iemand anders komen, maar die kwam maar max 3 uur per dag. Dit zou de planning met ons besproken hebben, wat niet het geval was zoals je kan raden. Nogal overdonderd van dit nieuws, was ik blij dat mijn zus en schoonzus de avond nog langs zouden komen om wat te helpen. 

Nogal verslagen en gefrustreerd van dit nieuws, wilde ik iets van mijn nachtkastje pakken en schaaf ik met het bandje van het ziekenhuis (wat ik dom genoeg nog niet had afgedaan) over mijn tepelkloof. Het bloedde en bloedde… Toen dit droog was, op internet gezocht wat ik hier verder mee kon doen, want ik wilde natuurlijk niemand lastig vallen..De daaropvolgende dagen kan je je vast wel bedenken dat voeden aan die kapotte tepel niet echt een succes was, maar ik zette stug door!

Milan at goed, maar kwam niet genoeg aan. Dus aan het einde van mijn kraambed werd me geadviseerd te gaan kolven om eens te zien wat ik nu precies aan melk had en of dit genoeg was. Ook de verloskundige adviseerde dit later die dag. Dus wij hop, in de auto naar de winkel. Een uur later waren we thuis en kon ik gaan kolven.

110ml WOW dacht ik, daar kan het niet aan liggen. Volgende voeding 60ml… Hmm, misschien is dit eerder normaal, maar het was genoeg voor ons kleine mannetje van 2600gram. Later die dag, 30ml.. Dit kon niet de bedoeling zijn. In overleg met de verloskundige zijn we flesvoeding gaan halen om dit bij te voeden. De volgende dag zou de lactatiekundige langskomen om mee te kijken en te zien of ze kon helpen.

Wat was ik blij toen zij er was, en wat heeft ze me fijn geholpen. Capsules voor meer melk, een goede techniek die met wat oefenen zo onder de knie was, en duidelijke info waar ik op moest letten. Dit ging de goede kant op, en ondanks dat mijn tepel nog altijd niet geheeld was, gaf ze me de tip dit even aan te kijken en anders een zilverkapje te gebruiken om de genezing te versnellen. Op dit moment waren we al ruim een week verder en ging ik volgens advies door. 

2 weken later, voelde ik een steek in mijn rechterborst, ach, dit zal er wel bij horen dacht ik. Nog geen uur later had ik ruim 40° koorts en voelde ik me zieker dan ik ooit deed. Een rode plek in mijn borst, warm en hard… Dit beloofde niets goeds! Ik had een borstontsteking te pakken. Overleg met de lactatiekundige, aanleggen, aanleggen, aanleggen was het advies. Dus zo gezegd zo gedaan. Met tranen in mijn ogen voedde ik Milan maar wat had ik een pijn. Een dikke 2 dagen later was het over op de rode warme plekken na.

Een week later.. Nog heftiger dan de vorige keer, voelde ik een pijn in mijn borst terwijl mijn collega’s op kraambezoek waren. Opgelucht toen ik naar bed kon, voelde ik me een uur later nog zieker dan de vorige keer. Ademen lukte haast niet, het zweet brak me uit en ik lag te trillen in mijn bed.Met het advies van een week eerder, weer hetzelfde gedaan. Aanleggen.. Aanleggen.. Aanleggen.. Ik zat huilend op bed bij elke voeding die ik Milan wilde geven. Dit kon niet de bedoeling zijn. Toen na 24 uur de koorts niet gezakt was belde ik met de huisarts. Na een consult, zei ze me dat mijn hele borst vol zat met ontstekingen en dat het mensonterend was hiermee te blijven voeden. Ze adviseerde (indien mogelijk) wel te kolven, maar op deze manier kon ik niet aan de behoefte van de kleine voldoen. Want bij elke voeding had ik al minimaal 15 minuten nodig om me mentaal voor te bereiden op de voeding.

Ook zei ze, dat ik er overna moest denken of ik wel borstvoeding wilde blijven geven. Met tranen in mijn ogen verliet ik de kamer. Wat voelde dit als falen.. eerst met spoed ingeleid worden,, nu mijn lichaam die het hier af laat weten, ik was intens verdrietig maar wilde zeker niet stoppen met borstvoeding. Ik probeerde te kolven, maar tevergeefs. Waar ik voorheen al aanzienlijk minder melk had rechts dan dat ik links had, kwam er nu nog geen 20ml uit. Ik wilde me niet zo pijnigen voor 20ml. Dus i vroeg of ik een paar dagen kon stoppen, en of ik dan daarna weer verder kon.. Een paar dagen zou geen probleem zijn. Zolang ik aan de linkerkant wel bleef voeden.

Door de antibiotica liep mijn productie wel wat terug, dus voedde we extra bij met de fles. Ik vond dit geen fijn idee, maar een baby die afvalt, voelt nog minder fijn kon ik uit ervaring vertellen.

Dus na een paar dagen weer geprobeerd te kolven of te voeden maar met moeite kwam er 1 hele druppel uit. Dit kon niet de bedoeling zijn. Dus ik bleef door voeden aan de linkerkant. En na een week elke dag te blijven kolven (voor 1 druppel) besloot ik dit niet meer te doen. Mocht ik dan uiteindelijk niet voldoende voeding hebben, zouden we hem wel een flesje na geven.

Nu bijna 5 maanden verder, voed ik mijn zoon nog altijd maar aan 1 borst, en heb ik aan de rechterkant helemaal geen melk meer. Vaak denk ik erover na om te re-lacteren uit nieuwsgierigheid of het me lukt. Dan begin ik er vol enthousiasme aan door ook rechts te kolven op het werk, maar in het weekend schiet het er dan weer bij in omdat ik dan niet hoef te kolven. En ik vraag me wel eens ooit af, of het niet meer nut heeft als ik de kleine probeer aan te leggen rechts (al is het maar om te tutten) maar ergens ben ik ook enorm bang voor de pijn die ik eraan heb gehad.

Wie weet, wordt dit nog vervolgd omdat het me toch gelukt is!

Wil je meer lezen op Mamaplaats? Klik hier!