Depressief na de bevalling

Hehe kom je eindelijk thuis na 1 maand ziekenhuis. Hartje zomer 34 graden, standje sambal binnen en buiten. en waar je dan meestal met je kindjes de verkoeling op zoekt ging ik met Teun de deur niet uit. Ik durfde het gewoon niet want stress is voor Teun gevaarlijk. Het uitleggen word een lang verhaal maar het houd in dat Teun geen cortisol aanmaakt vanuit de bijnier. Dat kan zorgen voor een bijniercrisis en daar kan je dood aan gaan. Wij moeten zijn  medicijnen op verschillende stress situatie's aanpassen en hebben daarvoor een bijbehorend stress schema  Zo kan ziek zijn voor Teun gevaarlijk zijn. Tot nu toe bij elke keer koorts heeft hij in het ziekenhuis opgenomen gelegen. Heel beangstigend aangezien kinderen nog al vaak wat hebben😅.  Ook hebben we een SOS bandje aan de kinderwagen met wat andere kunnen doen in nood.  En moeten we een altijd een noodinjectie mee voor de ambulance. 

Al met al vond ik dat schema maar heel erg eng en ik zag in alles stress.  Ongeluk zit immers in een klein hoekje toch?  Stel je voor dat hij ontroostbaar gaat huilen wat gebeurt er dan? Dat hele stress schema had ik ondertussen bijna voor mezelf kunnen gebruiken want Jezus wat een stress en paniek had ik daarom. Tijdens elke luierverschonen ging de thermometer in bibs want hij zou toch geen koorts hebben?            HE-LE-DAG of eigenlijk dagen zat ik te googelen wat er mis kan gaan hoe ik dat kan voorkomen nog vol met hormonen en hoewel ik me er heel erg voor schaam heb ik ook ADHD, ik kon de situatie niet handelen ik raakte in paniek, sloot mezelf letterlijk af van de buitenwereld. De telefoon nam ik niet meer op, berichtjes  reageerde ik niet op. En ik at niet meer net bevallen en nog dunner dan ik was voor me zwangerschap.  Niemand hoefde in de buurt van mijn kind te komen want wie weet wat ze met zich meedragen of wat voor paniek er ontstaat. Ik kon ook niet te praten over wat er in me omging. Huilende alleen maar en lag veel op bed. Ik wou dat me vriend uit ze werk kwam of thuis bleef omdat ik bang was dat er iets zou gebeuren met Teun als ik alleen was en dan niet zou weten wat ik moet doen. Hij deed heel veel want ik kampte met een schuldgevoel naar Teun dat ik hem ziek heb gemaakt en voelde me een belabberde moeder.   Je relatie komt onder druk te staan en je verwerkt dingen allebei op een andere manier.  Daar waar sjoerdt behoefte had aan praten,  vind ik door me ADHD het heel moeilijk om de juiste worden te vinden of om sommige emotie's te herkennen.  Het kan me overspoelen dus we gingen daar beide anders mee om. Samen maar toch voelde we ons heel alleen.  Gelukkig gaf sjoerdt aan dat hij zich zorgen maakte om me, en dat het zo niet langer ging. En wat was dat een opluchting eindelijk begonnen we beide te praten over de hele situatie en daardoor zijn we weer naar elkaar toe gegroeid ook. De dag erna naar de huisarts geweest die begon met voor 10 dagen oxazepam, om eerst maar even gewoon normaal te slapen in plaats van een hoofd dat 24/7 aanstaat. Ook heb ik gesprekken gehad met de crisisdienst een opnamen werd aan gedacht maar gelukkig is dat achteraf niet nodig geweest dus sta ik op de wachtlijst voor een psycholoog voor traumaverwerking en hulp om wat tools te krijgen voor mijn ADHD.  

Teun gaat nu overal mee naar toe en dat blijf soms spannend, maar ik probeer niet meer van het eerste uit te gaan en doe ik dat wel is communiceren de key. Aangeven wat ik voel en dat heeft ook onze relatie heel sterk gemaakt. We kennen Teun nu veel beter het nieuwe is er af en langzaam aan word ik weer de oude en ontzwangeren moet ik de tijd geven en ik hoop dat de trauma verwerking me gaat helpen om toch de paniek af en toe los te kunnen laten en dat ik wat meer de oude te worden.            Gelukkig helpt het dat Teun echt een hele vrolijke baby is dus dat is wel echt genieten !                      Ik ben heel erg blij dat ik mijn lieve vriend heb die ze zorgen naar me uitsprak en heeft gezorgd dat er hulp kwam. Wat kan je in de knoei zitten met jezelf een gevecht met gedachtes en zo overspoelt worden door al de emoties,  verantwoordelijkheid en de liefde die er bij zo'n kleintje komt kijken. Ik heb me zo geschaamd dat ik hulp moest vragen. Maar in the end ben ik ook maar een mens en heb je soms gewoon een ander oog nodig die meekijkt op de situatie en sturing kan geven in wat te doen . Eigenlijk juist heel fijn toch als dat zelf even niet meer lukt 😊

LEESTIP: De uitslag van de MRI scan is niet goed