3 jaar geleden
Ik durf je gewoon niet naar de opvang te brengen..
Ik durf je gewoon niet los te laten.
Lieve Sev je bent nu 1 geweest en het word tijd dat je naar de opvang gaat.. maar man wat heb je een moeilijke start gehad.. Van ziekenhuis naar ziekenhuis.. van artsen naar huisartsenpost. En van opname naar operatie... tot op de dag van vandaag zit je nog niet lekker in je vel.. Ben je onder behandeling van de kinderarts heb je een medisch dossier opgebouwd waar je u tegen zegt en heb je pas weer bloed moeten laten prikken..
En ik moet je loslaten.. want ik moet ook verder maar wat heb ik het er moeilijk mee..
Je broer gaat al wel naar de opvang daar maak ik me ook geen zorgen over.. Toen je broer geboren werd hadden we veel hulp van mensen om ons heen.. ik ging na 12 weken verlof weer werken waardoor ik je broer weg MOEST brengen.. maar echt ik zat jankend in de auto toen ik naar het werk ging.. maar ik was snel gewend aan de situatie.. Ja... het was snel normaal.
Maar nu is alles anders.. ik raakte zwanger van jou helaas heb ik flinke bekkeninstabiliteit opgelopen. Toen je geboren werd en je zoveel hebt moeten doorstaan ben ik doorgelopen met de klachten want ik moest er eerst voor jou zijn..
Vervolgens kwam corona om de hoek kijken.. ons wereldje was toen erg klein..
We hadden ons gezin.. Maar jij ging niet naar de opvang, jij ging geen dagje mee met opa en oma want we moesten thuisblijven.. gelukkig hadden we elkaar.. maar door mijn lichamelijke toestand.. kwam er ook een stukje psychisch bij.. dag in dag uit met pijn en me zorgen maken om mijn kleine mannetje ging me aardig hoog zitten...
waarschijnlijk heb ik het daarom ook zo moeilijk met het feit dat je per september naar de opvang gaat..
Ik ben bang.. Bang dat ze daar niet zien wanneer het niet zo goed met je gaat.. er lopen/kruipen 15 andere kinderen rond.. Bang dat ze niet weten wat ze moeten doen... en dat ik niet snel bij je kan zijn als er wat is..
Vele zullen me waarschijnlijk een aansteller vinden maar hij is heel zijn eerste jaar amper weggeweest of überhaupt ergens geweest.. hij kwakelt nog heel erg met zijn gezondheid waardoor ik me zorgen maak..ik heb zijn eerste maanden ook traumatisch ervaren aangezien we alleen maar aan het doktoren waren.. en ja we zijn er nog druk mee bezig. Ik zal ook weer moeten leren vertrouwen te krijgen in zijn gezondheid..
En wie weet geniet hij wel heel erg van een andere omgeving en maak ik me zorgen om niks. Misschien doet het ons beide heel erg goed.. Wat zou ik je graag de hele dagen bij me willen houden.. Maar dat is ook niet altijd een gezonde situatie.. helemaal niet in ons geval het afgelopen jaar.
En ik geloof dat ik niet de enige ben die het moeilijk vind om haar kind los te laten.. Want bij mijn oudste zoontje vond ik het ook al zo moeilijk...
Senna25
Hoi hoi. Er is niks geks aan omdat je je kinderen niet los kan laten. Ik heb 2 kindjes 1 van 6 en 1 van bijna 1 jaar. Ik zelf werk in de kinderopvang en het gaat echt goed komen met je zoontje. Hij zou moeten wennen aan de leidsters en de kindjes. Maar dat komt goed. Spreek af met de leidsters dat je 1x belt en vraagt hoe het gaat. Op een gegeven moment gaat het wel wennen.
Luckytwinmom21
Mijn 11 weken te vroeg geboren tweeling gaat komende week voor het eerst een hele dag naar de opvang. Ze zijn bijna 10 maanden en ik ga de week erna voor het eerst weer aan het werk, ik heb ook even aan mezelf moeten werken na het heftige ziekenhuistraject. Mede door corona heeft er ook nog niemand anders op ze gepast en vind ik dat ook erg moeilijk. Op de een of andere manier heeft het elke avond afscheid nemen in het ziekenhuis voor 3 maanden lang, mijn vertrouwen in de professional gelukkig wel doen toenemen. Ze gaan gelukkig ook naar een kdv die zelf aangeeft dat ze liever een keer te vaak bellen dan te weinig. Ik begrijp heel goed dat je het vreselijk moeilijk vindt om los te laten. Probeer open je gevoelens en zorgen te uiten en bespreek dat je bijvoorbeeld altijd even belt halverwege de dag. Ik hoop dat je het vertrouwen zult opbouwen en jullie beiden ontspannen door de dag zullen komen. Heel veel succes en geluk!!
Kimzstr
Heel herkenbaar! Onze zoon is prematuur geboren. Heel ziek geweest, gereanimeerd en toen ie naar de opvang ging had ie een enorme liesbreuk en wachtte we op een oproep van het ziekenhuis. Dood eng vond ik het: wat als er iets gebeurd? Wat als ik er niet op tijd ben? Wat als, wat als, wat als... Wat mij heel erg heeft geholpen is in gesprek gaan en blijven met de opvang. Ik heb zijn verhaal daar meerdere keren gedaan, 1000x verteld waar ze alert op moesten zijn. Niet omdat ik hen niet vertrouw, maar omdat ik het nou eenmaal beter wist (ondanks dat ik me een zeikerd voelde hoor). Ik kreeg alleen maar fijne reacties en achteraf hebben ze nog wel eens gezegd dat ze heel goed begrepen dat ik zo in herhaling bleef vallen, zij wisten ook niet alles omtrent een kindje dat zo'n slechte start had gehad.