Ik ben zo'n moeder..

Zo'n moeder die etiketten leest.

Zo'n moeder die eerst vraagt wat erin zit, voor ik het aan mijn kinderen geef.

Zo'n moeder die, als we op visite gaan, zelf de koekjes en het drinken mee neemt.

Zo'n moeder die zeer achterdochtig is, als het gaat om eten.

Zo'n moeder die liever mijn kind een eigen cupcake meegeeft als hij op een feestje is uitgenodigd.

Overbeschermend?

Misschien. Maar mijn kinderen hebben voedselallergieën. De een wat heftiger dan de ander. Maar het komt erop neer dat thuis melk, de witte sloper is. In plaats van de witte motor.

Toen Christiaan 4,5 jaar geleden geboren werd, hebben wij 9 lange weken rondgelopen met een klein prematuur kindje. Hij spuugde, hij had vreselijke krampen en hij kon maar niet poepen.

En we wisten niet wat het was, was het de onrijpheid van zijn darmpjes? Bij een prematuur is alles natuurlijk nog niet compleet ontwikkeld.

We kwamen bij het consultatiebureau, handen in mijn haren.. slaaptekort tot Tokio en een constante wiegende beweging en sus geluidjes maken.

"Nee mevrouw, hij is gewoon prematuur."

Gewoon. Het is dus "gewoon" als een kind om half 3 snachts zo hard en doordringend gilt (niet eens huilen..) van iets.. krampjes, nee dit is veel heftiger. Ik liet het naast me liggen, maar het gevoel van onmacht groeide. En wat wordt je dan wanhopig, als pas nieuwe moeder vól hormonen met een gillend kind wat maar niet kan slapen.

Een week later zaten we toevallig bij de kinderarts, ter controle na zijn geboorte. "Heeft er iemand in uw familie astma?" Yep, ik. Me, myself, and I.

"Dan gaan we hem op koemelkvrije voeding zetten, als u dat goed vindt. Betekend wel, dat als het aanslaat, we over een paar weken een provocatietest moeten uitvoeren in het ziekenhuis."

Prima joh, laten we het proberen, ik greep alles aan voor een beetje rust in dat kleine lijfje.

En die rust kwam er. Voor 6 maanden lang, rust. Niet spugen, geen krampjes, hij begon ook eindelijk beter te slapen en zelfs de acne trok weg als sneeuw voor de zon. Na die tijd moesten we over op een duurdere flesvoeding, waar écht niets van melk in zat.

Die dubbelblinde provocatietest kwam er ook. Tweemaal zit je dan een hele of halve dag (ligt eraan hoeveel ze kunnen drinken in totaal) in het ziekenhuis. Tussen beide dagen zat een week. En de test begint met een druppel op de mond, gevolgd door 2 ml, 5ml, 10ml tot een max van 90ml. Er zit telkens een kwartier of half uur tussen ongeveer.

De enige die weet of er melk is toegevoegd aan de fles, is de keuken. Niet jij, niet de kinderarts en ook niet de verpleegkundigen op de zaal. En dan is het een wachtspelletje. Hoe snel een kind reageert is anders. Christiaan reageerde dezelfde dag en Charlotte ook.

Het is relatief zeldzaam dat een kind na koemelkallergie een lactose intolerantie krijgt.

Vooral omdat de allergie voor de eiwitten is en een intolerantie over de suikers gaat. Twee verschillende onderdelen, beide zitten ze in zuivel.

Toch kreeg Christiaan het voor elkaar, met zijn tweede verjaardag reageerde hij enkel op melk met darmklachten. Kramp en diarree. Wat ongelukkig maar gelukkig werd hij er niet meer doodziek van.

Hij leeft al 2,5 maar lactose en soja vrij en dat gaat redelijk goed. Hij kan af en toe wat melk eten, niet drinken. Dat is te puur. Croissantje kan af en toe, maar niet teveel melksuiker op een dag want dan gaat het alsnog fout.. Hij is, wat dat betreft, relatief makkelijk.

Bij Charlotte is dat helaas niet zo gelopen. Zij reageert heel heftig op het kleinste beetje melk of soja. 40 graden koorts, projectiel braken (olympisch kampioen ver spugen zeg maar..) En doodziek worden is voor haar vrij normaal. Vanaf week 2 dat ze geboren was, dacht ik het te zien maar was ik niet gewoon voorzichtig? Toch uiteindelijk die flesvoeding geprobeerd die Christiaan uiteindelijk ook kreeg, geen grammetje melk erin. Het verbeterde en ze werd weer een heerlijk vrolijk meisje.

Je snapt, dat we dan als ouders er echt bovenop zitten.

Helaas kampen we dan met veel onkunde of gewoon geen kennis erover.

"Mogen ze dan geen klein stukje?"

"1 hapje kan toch wel?"

" Je stelt je aan, je bent gewoon bang.."

"Ik had dat vroeger ook en mij gaven ze gewoon melk."

Fijn dat jouw ouders jouw darmen naar de klote hebben gemaakt, maar ik ga niet hetzelfde doen met mijn kinderen.

Geef ze een hapje en je krijgt ze voor 3 dagen thuis, succes ermee.

De reacties worden wat bot tegenwoordig, maar ik ben het gewoon zat. 1 hapje is leuk, maar bij Charlotte zit ik dan met 3 dagen een doodziek kind. Mensen zien de gevolgen niet.

Inmiddels zijn ze wel al oud genoeg om het te beseffen. Christiaan heeft op de BSO al super goed door als een pak crackers een ander merk of verpakking heeft. Dan zegt hij ook netjes "Nee dit zijn niet mijn crackers, deze mag ik niet."

Op school heeft hij een eigen traktatietrommel met snoepjes er in, met uitleg voor de juf erbij. Het werd heel goed ontvangen. Het is jammer als je kind niet hetzelfde mag als de andere kindjes, maar flinke diarree in je broek omdat je te laat was, is erger voor zo'n klein jochie.

Charlotte houdt van eten en wilt eigenlijk alles eten wat wij ook eten. "Sjotte ook?" Nee Charlotte buikpijn. "Oké mama." Het is de normaalste zaak van de wereld.

Het heeft alleen wat begrip nodig van de buitenwereld. Het is geen overbescherming, het is zelfbescherming. Laat mij gewoon mijn eigen dingetjes meenemen voor de kinderen, zonder een rare blik te geven.

Allergieën zijn een gevoelig iets, pun intented.