Ik ben geen onzekere mama meer voor Tex.

Allereerst bedankt voor het lezen 🤍!

Het moment was daar de dagen met de kraamzorg zaten erop. Nu stonden we er echt alleen voor.. Mijn man (Bowie), is zelfstandig ondernemer en was maar een aantal dagjes thuis waardoor ik er snel alleen voor stond, ik vond dit al snel lastig om te doen. Want

ja, de kraamzorg was mijn back-up als ik het even niet meer wist denk aan een reminder voor een flesje, om überhaupt zelf eten te maken en ga zo maar door...

De kraamzorg was nu eenmaal weg en ik was bewust van het feit dat ik de zorg overdag, voor Tex, alleen moest doen.

Ik begreep Tex niet. Ik begreep alle moeders niet die baby's zo ontzettend leuk vinden. Ik begreep niet waarom ik mijn bloedeigen kind niet kon begrijpen. Iedere moeder weet toch gelijk wat haar kind nodig heeft? Waarom wist ik niet waarom hij huilde? En als

hij huilt, moet ik hem dan laten huilen? Maar nee dat wilde ik niet, dit ging tegen al mijn principes in.

Dit waren allemaal gedachtes die in mijn hoofd rond spookte. Bij vragen stuurde ik een berichtje naar een vriendin, tevens moeder, op whatsapp, of belde ik mijn moeder huilend in paniek op met de vraag wat ik nu het beste kon doen.

Ik startte deze tijd zó onzeker en waarom?!

Omdat ik allemaal mooie verhalen hoorde van moeders, die zo ontzettend veel van hun lieve, kleine en schattige babytje hielden. Al die gevoelens had ik niet. Ik was bang dat ik hem elk moment kon laten vallen. Bang dat ik hem pijn deed op wat voor manier dan ook. Bang dat ik fouten maakte, wat menselijk is heb ik altijd geroepen.

Ik heb letterlijk moeten groeien in het moederschap, want ik voelde me niet gelijk moeder. Ik was elke keer onzeker met alles wat ik bij hem deed. Ik werd onzeker dat ik niet de zelfverzekerde moeder voor Tex was.

Maar ik moest even goed nadenken van mezelf. Fouten maken? Ja hoort erbij, Tex is nu nog op een leeftijd dat hij niet inziet dat mama een fout maakt. Ik blijf in zijn ogen zijn heldin. Mama's mogen fouten maken, mama's mogen onzeker zijn.

Tex begon zelfstandig te zitten wankelend maar soms met succes! Tot hij met zijn hoofdje tegen de salontafel viel. Ik schrok heel erg maar ik moest er op dat moment zijn voor Tex. Ik liet hem weten dat het niet erg is.. En dat huilen mag. Ik bleef verbazingwekkend

rustig en met nog geen 2 minuten was Tex weer aan het lachen. Ik stond strak van de adrealine en probeerde dit niet te laten merken. We liepen met z'n drieeën naar huis en zei tegen Bowie: "ik ben best trots op mezelf dat ik niet ging huilen of ontzettend schrok van zijn val, ik had wel verwacht dat ik zo hysterisch zou reageren maar Tex zal wel vaker vallen."

Als je 9 maanden geleden tegen me had gezegd hoe ik in deze situatie zou reageren had ik je voor gek verklaard.

Nu kan ik volmondig zeggen dat ik deze tijd, het bloeien naar een zelfverzekerde moeder, heel moeilijk vond.

Ik ben die zelfverzekerde moeder voor Tex die ik in het begin had willen zijn.

Ik ben vrijwel nergens meer betreft Tex onzeker over.

Hoe ik ook met Tex om ga, wat ik ook met Tex doe, ik luister niet meer naar andere moeders die mij onzeker maakte

De moeders die deden alsof het zo mooi was. Dat is niet de realiteit het moederschap kan moeilijk en zwaar zijn.

Het is soms moeilijk en het is soms zwaar.

Maar 1 ding is zeker, ik ben de nu beste en zelfverzekerste  moeder voor Tex kan hebben.

Elke mama is goed op haar manier, laat niemand je wijs maken dat jij het niet goed doet. Elke mama hoort zelfverzekerd te zijn en elke mama hoort minder kritiek te lezen of te ervaren 🤍

Als je vragen hebt of advies wilt stuur me dan een berichtje via Instagram @byrubyx